Haar linker achterpoot staat net niet meer in de felle zon, de rest van haar uitgemergelde lijf wel. Ik kan vanaf anderhalve meter afstand haar ribben tellen. Met mijn mobiel maak ik een foto van wat voor een ezel door moet gaan. Waarom weet ik eigenlijk niet. Haar kop hangt zover naar beneden als het touw dat ze om haar nek heeft toelaat. Haar oren, of dat wat er van over is, zitten vast in het touw. Het touw staat strak en vertoond niets aan slijtage. Dan is er nog niet zo lang geleden iemand bij haar geweest.
Langzaam stap ik wat dichterbij en prevel wat, naar ik denk, geruststellende dierenwoorden. Ik zie geen enkele reactie. Als ik zo dichtbij sta dat ik haar met een uitgestrekte arm aan zou kunnen raken, laat ik voorzichtig mijn rugzak van mijn schouders glijden. Ik neem een van mijn flesjes water die ik altijd mee heb hier op het eiland. Ik trek mijn shirt uit. Ik laat een kwart van het water over mijn shirt lopen. Een stapje dichterbij. Nog steeds geen enkele reactie. Haar ogen blijven wezenloos voor zich uit staren. Veel kan ze er ook niet meer mee zien. Door de vliegen die erom heen zitten en zich tegoed doen aan de pus die uit wonden komt. Ik raak langzaam haar hals aan. De waarschuwing van de dame van het reisbureau daarbij in de wind slaand. Lang houd ik het niet vol. Haar hals is bloedheet. Als ik mijn natte shirt tegen haar bek leg, duurt het een poos voordat ze langzaam haar tong naar buiten steekt. Ik haal het shirt weg, neem mijn flesje en giet wat water in de kom van mijn hand, en houd die tegen haar tong. Ze trekt hem terug. Duwt hem weer in mijn hand en trekt hem weer terug. Het kost haar heel veel inspanning.
Haar linker achterpoot raakt de grond niet omdat de helft van haar hoef ontbreekt. Daar waar een kuit hoort te zitten zit een gapend gat en kijk ik tegen een wit stuk bot aan.
Veel meer dan wat prevelen en wat water geven kan ik niet doen. Het touw losmaken is geen optie. Zelfs niet om een schaduwplek op te zoeken. Die is er niet. Lopen zie ik haar niet doen. Hooguit gaan liggen om net zoals zoveel lotgenoten te sterven en opgeblazen te worden in de zon.
Ik knoop mijn nog wat extra natgemaakte shirt om haar hoofd. Een hopeloos gebaar. Veel meer weet ik niet te bedenken. Als ik wegloop hoop ik dat ze door heeft dat ik terugkom. Al is het alleen maar voor mijn shirt. Vertrouwen in mensen zal ze niet meer hebben. aan die steen heeft ze zich al gestoten.
Na ongeveer twintig minuten kom ik bij een kleine plaatselijke supermarkt. De uitbater komt naar buiten gesneld. Hij wil me zonder shirt niet binnen hebben. Dan herkent hij me als de Hollandse die dagelijks brood komt halen. Hij klakt hij met zijn tong, heft zijn hand op ten teken dat ik moet wachten en loopt naar binnen. Hij komt terug naar buiten met een bruine groezelige blouse. Zodra ik hem aan heb, maakt hij een buiging en zwaait zijn arm richting de ingang. Ik probeer hem in mijn beste Spaans duidelijk te maken dat ik hulp zoek voor de ezel verderop. Hij blijft zijn door tabak kauwen bruin geworden tanden,(de drie die hij boven nog over heeft) bloot lachen. Geeft aan dat hij me begrijpt, maar dat ik me niet zo druk moet maken over zijn ezel. Het is maar een beest. Zíjn ezel?
Ik loop boos de supermarkt uit, terug naar mijn hotel aan de overkant. De receptionist bekijkt me fronsend, maar zegt niets. Goed opgeleid. Ik vraag hem het nummer van de dierenarts. Er zit er een zo’n 15km verderop. Het kan wel een paar uur duren voordat hij er is, verteld hij. Welke blik ik opgezet heb weet ik niet, maar hij heeft gewerkt, want zonder verder nog een woord te zeggen schuift hij me een telefoon toe en een nummerlijst. Met een pen wijst hij het nummer aan dat ik hebben moet.
De dierenarts arriveert na ongeveer anderhalf uur. Ik ben dan al een uur bij de ezel. Haar kop hangt nu naar beneden. Ik heb het touw verwijderd. De dierenarts kijkt me aan en schudt zijn hoofd. Hij hoeft niets te zeggen. Ik weet wat hij bedoeld. Ze ezel is niet meer te redden. Alleen nog maar uit haar lijden te verlossen. Dat doet hij met een injectie snel en vakkundig. Ik betaal hem royaal en bedank hem. Hij zal alles verder afhandelen.
De volgende ochtend ontbijt ik in het hotel. Ik heb geen brood gehaald. In de ochtendkrant lees ik dat de supermarkt tijdelijk dicht is. De uitbater is gevonden achter zijn winkel, met een touw om zijn nek. Het touw stond strak en vertoonde niets aan slijtage. Dan is er nog niet zo lang geleden iemand bij hem geweest…..
19 reacties
Libelle · 9 juli 2012 op 09:55
Mijn hele lijf staat onder de kippenvel. Wat een horrorscenario! Dit tref je zelden aan bij CX, hier gaat het nogal eens over niets, dat kan ook heel mooi zijn. Een spannende :oeps: thriller schrijven Mup? Doe ons een plezier, die fresco’s hier heb ik wel gezien.
Nachtzuster · 9 juli 2012 op 11:26
Na de eerste alinea durfde ik haast niet verder te lezen. Ik kan niet tegen dierenleed. Net zoals Libelle heb ik dit met kippenvel gelezen en ben zwaar geschokt. Je hebt zo vreselijk intens mooi de situatie geschetst dat ik me eigenlijk niet kan voorstellen dat je dit zonder tranen hebt geschreven.
Als dit echt gebeurd is, dan neem ik mijn petje voor je af wat je voor dat beestje gedaan hebt.
De laatste zin had er voor mij niet in gehoeven. Maar dat is mierenneuken op de millimeter.
Sagita · 9 juli 2012 op 12:18
Van de ene naar de andere opknoping (zie column LouisP) wel een beetje veel op de maandagmorgen. Met af en toe een kleine verschrijving verder een mooi geschreven gebeurtenis. Ik zie het voor me. Een trieste toestand. Ik weet niet of dit verhaal echt is en of het een recente geschiedenis is. Wat bij mij vooral blijft hangen is de normerende toon waarin deze geschiedenis is geschreven. De rijke westerling die het zich kan permitteren om ver weg van eigen land een beetje rond te hiken. [quote]Ik betaal hem royaal en bedank hem. Hij zal alles verder afhandelen.[/quote]
Ik mis achtergrond en mededogen met de andere cultuur; met geen geld hebben om een dierenarts te betalen? Misschien ook een gewoonte daar om een dier zo snel aan zijn einde te laten komen: in de volle zon, geen drinken of eten? Zoals de Eskimo’s hun eerstgeborene in de vrieskou naast hun Iglo plachten te leggen om te sterven. Kortom ik zou graag meer antwoorden willen hebben, voor ik de mening kan onderschrijven die me hier wordt opgedrongen.
WritersBlocq · 9 juli 2012 op 12:39
Dijk van een verhaal, en de kleine verschrijving hier en daar valt in het niet bij de inhoud. Knap, hoe je hem rond hebt gemaakt.
Fijn voor je ook, dat je allerlei belevingen zult lezen onder je verhaal. Want voor mij doet het er niet toe wat een cultuur is, of het al dan niet expres is dat een dier zo wordt mishandeld.
Jij hebt het opgelost, deze keer, en het dier is uit zijn leiden verlost. Dat telt voor mij, en ik ben blij dat je je energie erin gestoken hebt.
En die ontknoping: geweldig :hammer: Opgeruimd staat netjes 😀
Nachtzuster · 9 juli 2012 op 15:11
Is dat belangrijk, de achtergrond en cultuur? In mijn ogen zou dat misschien nog wel afbreuk doen aan de intentie waarmee dit verhaal geschreven is. Op micro niveau daadwerkelijk iets doen tegen de dierenmishandeling zoals Mup dat gedaan heeft, getuigt van pure dierenliefde. En daar gaat het om, vind ik.
Bij mij kwam deze column zo binnen dat ik het niet eens een tweede keer kan lezen.
Sagita · 9 juli 2012 op 15:56
Ik vind het perspectief van waaruit je schrijft en oordeelt heel belangrijk!!!
Wat niet weg neemt, dat als dit reisverhaal echt gebeurd is, en Mup een dierenarts heeft laten komen en betaald, en daarmee de ezel eerder uit zijn lijden heeft verlost, ik dat ook een goede daad vind.
Neemt niet weg, dat het dier toch gestorven zou zijn onder die omstandigheden en misschien komt dat veel meer voor in Spanje omdat mensen geen geld hebben om een dierenarts te betalen?
Mup · 9 juli 2012 op 17:16
Dank voor jullie reacties. Het verhaal is grotendeels fictief, heb wel soortgelijk dierenleed meegemaakt in een andere cultuur, waar mensen zelf amper het hoofd boven water konden houden, laat staan die van dieren, wilde dan ook geen oordeel daarover vellen. Goed punt van kritiek als het toch zo overgekomen is. Dacht dat ik door er een plaatselijke supermarkt eigenaar als ‘baasje’ neer te zetten mee weg kwam:-)
Al wat ik toen kon doen aan dierenleed was idd niet meer dan vrijwilligerswerk en financiele ondersteuning. Zelfde verhaal als in het ziekenhuis daar, je bent goed verzekerd, krijgt luxere verzorging. Afslaan is ook geen optie, help je niemand mee. Maar het geld wat binnenkomt zo,blijft hoognodig. Voelt niet goed, maar zo is het helaas wel.
Voelt wel goed om weer terug te zijn op cx, voelt als een warm nest
Groet Mup
LouisP · 9 juli 2012 op 17:18
Hier ook kippevel ondanks dat ik iets voelde van iets te veel koelbloedigheid van de toeschouwer.
Bij de ontknoping heb ik een dubbel gevoel. Enerzijds is het zo bijna niet te geloven dat ik het bijna ‘jammer’ vind. Aan de andere kant vind ik het heel terecht. Ik hoop eigenlijk dat het gewoon allemaal niet waar is. Het meeste kiekevlees komt nog van het feit doordat ik bij het verhaal aan al de andere ezels en andere dieren denk die wel zo aan hun einde komen. Wel een fijn gevoel dat er weer al iemand zo’n dierenvriend is..
Goed geschreven
Yfs · 9 juli 2012 op 17:37
Toen ik begon te lezen dacht ik even dat het om Brooke Hospital ging, een organisatie die zich om ezeltjes en paarden bekommert met name in Bangladesh en waar ik al jaren lid van ben.
Maar het verhaal van Mup bleek notabene een NIET ver van mijn bed show!
Zelfs al had Mup het verhaal verzonnen, dan nóg gaat het om dierenleed. Een ezeltje wat op sterven na dood nog in de hete zon moet staan maakt de vraag uit wat voor perspectief er geschreven wordt m.i. totaal niet belangrijk meer.
Sorry, ik liet me even gaan…. Maar dat is een teken dat het me diep heeft geraakt en dus waanzinnig goed geschreven is!! :wave:
Sagita · 9 juli 2012 op 17:46
OK en wat is nu precies je punt?
Jip · 9 juli 2012 op 19:16
Nou ik vind het ook zielig voor dat ezeltje hoor! Gelukkig dat het verhaal niet helemaal waar is. Alleen het gebeurt natuurlijk wel in die arme landen. Honden worden soms ook zo slecht behandeld!
Sagita · 9 juli 2012 op 19:27
Yfs fijn dat je je reactie hebt bijgesteld! Wat mij betreft heb je recht op je eigen mening, zolang je de bal speelt. Over de achtergrond van het verhaal; lees de reactie/toevoeging van Mup! 😉
pally · 9 juli 2012 op 21:19
Goed geschreven sprookje met inhoud en moraal en jezelf als de goede fee. Maar ik moet zeggen: mij had je even helemaal, Mup!
Leuk dat je hier weer schrijft,
groet van pally
KingArthur · 9 juli 2012 op 23:02
Heel mooi en bijzonder Mup. [quote]aan die steen heeft ze zich al aan gestoten[/quote] MOOI!
Kleine typo een na laatste alinea: ‘Ze ezel’ indien iemand anders daar nog geen melding van heeft gemaakt.
Mup · 10 juli 2012 op 00:46
Bedankt King, zo vaak teruggelezen, door andere laten lezen, en het pas zien in je quote :oeps:
Pally, WB,ook leuk weer te lezen!
Dees · 10 juli 2012 op 09:34
Ah Mup, een van mijn favoriete schrijvers (overigesn, terugkomen, je bent toch nooit echt heel ver weg?). Niet altijd perfect in de interpunctie en andere taalregels, maar je schrijft altijd zo vol warmte dat het beeldscherm er plezieriger van wordt. Mooi stuk.
WritersBlocq · 11 juli 2012 op 00:15
Doe maar een maandje bovenaan, volgende maand, gewoon omdat ie beestachtig goed is!
En grappig ook, de reacties. Voor de ene is het altijd van belang om te weten of het nou wel waar is, of verzonnen. Ik vind altijd dat iets wat geschreven waar is, omdat het er staat. Omdat het in je koppie laat draaien. Juist het ‘echte weten’ kan zo tegenvallen, voor mij.
Nou hee, geniet van je schrijfsel, en ga er weer voor! Wil nog wel een stukkie, zeker als je je tekstueel niet meer aan dezelfde steen stoot :hammer:
Ontwikkeling · 11 juli 2012 op 14:06
Goed geschreven. Beklemmend. De laatste zin had wat mij betreft niet gehoeven. Persoonlijk had ik het leuk gevonden als de verteller bijvoorbeeld blaren aan zijn/haar handen had gehad 😀
Mooi werk. Los van de schrijnende situatie van het lieve beestje….
Mien · 13 juli 2012 op 09:55
Dierenleed.
Erger leed is er niet.
Met moeite door het pijnlijke verhaal heengereist.
Wat me opvalt is dat de pers wel erg snel is in dat ezelland.
Die foto wil ik niet zien.
Ik begrijp waarom het gruwelijke beeld is vastgelegd.
Waarneming door een een lens creeert gepaste afstand.
Noodzakelijk om het aangrijpend schouwspel te verwerken.
Zo ook het schrijven van het verhaal.
Nu ook digitaal vastgelegd voor de eeuwigheid.
Dierlijk leed.
Erger leed is er niet.