Herfst buiten, zomer in mijn hoofd

De verwarming aan in de auto. Doodsimpele handeling eigenlijk, maar nu sta ik er even glimlachend bij stil. Dit is de eerste keer in drie jaar dat ik die handeling weer verricht. Ik greep altijd naar de knop voor de airco, die standaard aan stond, en al naar gelang verhoogd of verlaagd werd. Na drie maanden terug op Nederlandse bodem dacht ik van alle verrassingen verlost en bekomen te zijn. Dit was een aangename verrassing. Eén keer heb ik de verwarming van de auto gebruikt, onbedoeld. Het was de eerste keer dat ik zelf achter het stuur gestapt was op ‘mijn’ eiland en dacht dat ik mijn stoel op de juiste stand gezet had. Maar daarbij had ik ook de stoelverwarming aangezet. Nog voor ik de auto vanuit de tuin op straat had vervloekte ik de airco al. Hoe kon ik nou zo’n zweetreet hebben met dat ding op stand 6?
Het zijn fouten die maak je maar één keer. Zoals bij het boodschappen doen. Bij de gemiddelde Nederlander is gratis het toverwoord, dus zelfs een winkelwagentje wordt beveiligd met een slot. Door borg in de vorm van halve valuta in de daarvoor bestemde gleuf te stoppen, mag je het karretje even lenen. Daar begon de ellende al mee, ik had geen kleingeld op zak. Binnen gewisseld en terug naar de kar. Daar viel mijn oog op een kleine dreumes die maar net bij de automaat voor de flessen met statiegeld kon. Statiegeld?! Shit, ik heb mijn flessen al weggegooid! Terug naar de container dus, welke container van de vijf ook alweer? De verdere details van dat avontuur zal ik u besparen…
Er kwam net geen bekeuring van een milieuambtenaar aan te pas, dat wil ik er nog wel over kwijt.

Terug in de supermarkt was het wel even genieten. Een ouderwets groot aanbod chocola! Waarvan ik niet bang hoefde te zijn dat die zou smelten of al wit uitgeslagen was door langdurig vervoer. Die sloeg ik voor weken in, vergat andere wekelijkse benodigdheden. In de rij voor de kassa laad ik alles keurig op de band en wil daarna mijn kar een zwieper geven zoals ik de laatste drie jaar gewend was. Doordat ik in de lange rij geen kant op kon, ging dat niet lukken. Maar goed ook, want anders had ik daar mijn boodschappen niet in terug kunnen leggen voordat ze door de onvriendelijke, wel weer erg snelle en efficiënte wijze van verwerken door de kassadame van de band afgevlogen waren. In eerste instantie keek ik nog met een naar hulp zoekende blik, of was het smeken, ik ben het even kwijt, naar waar ‘mijn jongens’ toch waren. De vriendelijke behulpzame scholieren die mijn boodschappen altijd netjes in tasjes voor me deden en die voor me naar de auto brachten. Zo konden ze wat bijverdienen naast hun studie, mits de mensen ook wat kleingeld af wilden schuiven. Het hoefde immers niet in de kar. Die jongens dus. “Pinnen?” riep de kassadame. Het was eigenlijk geen vraag, meer een commando. “Ja graag,” zei ik nog steeds zoekend. Ik wilde mijn pinpas overhandigen. Die bleef een poos in de lucht hangen. In Nederland doe je dat zelf. Privacy en zo, denk ik. “Zegeltjes, airmiles, klantenkaart!” Van alles niets, ik wilde alleen maar zo snel mogelijk weg hier.

Dat werd met volle kar naar de auto en alle boodschappen dan maar los in de kofferbak. Kar weg, borg uit de gleuf en die met mijn leven gaan bewaken. Terug in de auto wilde ik even uitpaffen, letterlijk ook. Dat werkte bijna tot aan het moment dat ik mijn sigaret aan wilde steken. Een luid getoeter van een auto of vier trok mijn aandacht. Heerlijk, getoeter! Eindelijk iets herkenbaars. Met lijven uit de ramen hangend en lachende en wuivende mensen die elkaar even begroeten. Even bijkletsen en naar de familie vragen. Lachend en wuivend? Vloekend en tierend! Ze stonden daar niet op de bus te wachten! Opgesodemieterd met die bak en die peuk. Ga thuis roken. Ze hadden wel wat beters te doen dan op mij te wachten. Ik durfde dat te betwijfelen, hield dat wijselijk voor me en ben gegaan. Met knikkende knieën. Nu moest ik niet vergeten dat rechts hier wel voorrang heeft, links inhalen vragen is om problemen, voorrang niet verleend wordt, noch gewaardeerd wordt bij het verlenen, en je arm uit het raam niet als richtingaanwijzer herkend wordt. Bij het uitpakken van de boodschappen moest ik er ook om denken de muziek in de auto op een voor hier respectabel volume te zetten, te stoppen met mee zingen en vooral niet dansend mijn werk verrichten. Geen gedag aan de buurvrouw te zeggen, ik had niets van haar aan, haar kinderen waren mijn zaken niet.

Het hoefde alleen nog maar te gaan regenen. Dat gebeurde ook. Inclusief wind en vallende bladeren. Herfst in Nederland. De kleuren blijven mooi en in mijn hoofd blijft het ‘dushi’ zomer.