Niets meer aan doen

Onze eerstgeborene heeft de genderdysforie van haar broertje altijd als normaal gezien. Aan vriendjes en vriendinnetjes legde ze geduldig uit wat het inhield; ‘Het is net zoiets als dyslexie weet je wel, dat heb je en daar kun je ook niets aan doen.’ Ze wist precies hoe haar broer aangesproken wilde worden, ging en gaat regelmatig voor hem in de verdediging en ik ben bang zelfs op de vuist waar nodig.

Op een vakantie in Italië kwam ’s avonds in de caravan haar broer en de genderdysforie ter sprake. Hier was hij ‘anoniem’ en nieuw gemaakte vriendjes en vriendinnetjes namen hem zoals hij was. Dat viel de meegenomen huigzuiger van onze oudste op. Die vertelde dat hij toen hij van de genderdysforie hoorde, hij kwaad was geworden op zijn vriendin. Dat was immers niet iets om geintjes over te maken, vond hij. Maar ze bleek bloedserieus. Hij vond het ‘gaaf’ om te zien dat er zo gewoon mee omgegaan werd. Van mij mocht deze huigzuiger al blijven, maar nu helemaal.

Op dat moment kwam bij mij (eindelijk en snoeihard) het besef binnen dat ons oudste kind toch wel heel veel rekening had gehouden met haar broer. En dat nog zou blijven doen ook. Je zult maar net verkering hebben en uit moeten leggen dat je broertje nog niet helemaal je broertje is. Kan gevoelig liggen. Alsof de start van een relatie al niet spannend genoeg is.
‘Vond je dat niet moeilijk?’ vroeg ik haar.
‘Nee,’ antwoordde ze stellig, ‘ík moest er ook om lachen omdat hij dacht dat ik hem in de zeik zat te nemen.’
‘Was je niet bang dat hij het raar zou vinden, of het misschien zelfs wel uit zou maken?’
‘Wat denk je zelf, mam? Dat ik een vent zou kiezen die hier niet mee om kon gaan?’