20 jaar (v)echtvereniging!

Het is zaterdagavond en we willen ons installeren voor een gezellige avond op de bank. Paul trekt me op zijn schoot en ik nestel me “flieft” in zijn armen. Zacht fluistert hij “tjeee wijfie, over een maand alweer twintig jaar samen”. Vanuit de andere kant van de kamer klinkt een hoop gekuch en het geluid van mensen die over moeten geven. Als ik Paul tegen onze “p.p-tjes” (pokkuhh pubertjes) hoor zeggen dat ze blij moeten zijn dat we na twintig jaar nog steeds zo *flieft* zijn, geven zij als antwoord dat ze zich beter vermaken als we ruzie hebben dan dit kleffe, bijna ziekelijke gedrag van ouwe mensen. “Trouwens”, vult de jongste aan, “ook jullie hebben een slaapkamer waar je dit soort onsmakelijke dingen kan doen”. “Waar is de tijd gebleven dat jullie gewoon om half acht je kooitje in gingen”, vraag ik me hardop af, “en wij de avond voor ons zelf hadden?”
“Tssss” was het antwoord, “je bedoelt de avonden dat jullie dachten dat wij jullie niet hoorden en de stoelen door de kamer heen vlogen?”
Ik hou bij hoog en laag, schijnheilig vol dat ik me niet kan herinneren dat we zulke ruzies hebben gehad, ondertussen stiekem een zucht van opluchting slakend omdat ik even bang was dat hij iets anders had gehoord dan een beetje ruzie.

Er ontstaat een luidruchtige discussie over welke ruzie ze het aller-leukst hebben gevonden.
Dave vond, dat op nummer één moest staan, die keer dat ik Paul een pizza op zijn kale bol had gekwakt en de kaas, tomatensaus over zijn bol droop, terwijl een uienring als een oorbel rond zijn oor zat gewikkeld. “Ik wil toch nog even zeggen”, onderbreek ik Dave, “dat je vader me de hele dag al had getreiterd en hoe kon ik nou weten dat de buren en hun visite net op dat moment hun hoofd boven de schutting uit zouden steken? “Trouwens”, vervolgde ik mijn verhaal, “je vader had genoeg tijd om die pizza van zijn hoofd te halen, maar dat weigerde hij. Hij vond dat iedereen nu maar eens moest weten met wat voor soort vrouw hij getrouwd was”.

“Owwww en die ene keer dan, begint Robin, dat papa en mama ruzie hadden en dat hij vond dat mama het bed uit moest en zij niet wilde?” En weer hoor ik alleen maar schaterlachen en snikkende geluiden en beschaamd denk ik terug aan die ruzie. Ik wilde inderdaad het bed niet uit en Paul begon aan mijn benen te trekken en ik hield me met twee handen vast aan een bedrand. Na een kwartier, lig ik op mijn rug in de gang Paul hangt buiten adem, over me heen en hoor hem hijgend zeggen: “Goffer, heb ik weer, ben ik met een bouwvakker getrouwd!”
Het belachelijke en humoristische drong tot ons door en blauw van het lachen liepen we terug de slaapkamer in, waar tot onze grote afschuw de hele buurt zich voor het open slaapkamerraam had verzameld!

Ondertussen waren onze “p.p-tjes” al aangekomen bij de volgende ruzie, een ruzie die ik al lang weer vergeten was. Ik begrijp ook plotseling weer waarom ik bijna iedere drie maanden een ander servies nodig had. Er vlogen regelmatig kopjes en borden stuk tegen een of andere muur. Behalve dan die ene keer dat ik een koffiemok naar Paul zijn hoofd gooide en hij hem keurig opving. Ik werd zo boos, dat ik het gevoel had dat ik zou exploderen en er meteen een bord achteraan gooide met de woorden: “Je schijnt aan één bord voor je kop niet voldoende te hebben!”

Ik realiseer me opeens als ik het woordje “vla” hoor dat ze alweer bij de volgende ruzie zijn aangekomen. Ik mompel tevergeefs dat dit echt Paul zijn verdiende loon was dat dat pak dubbelvla in zijn driekwartsbroek terecht kwam, maar het mocht niet meer baten, ze liggen nu rollend over de vloer, tranen biggelen over hun wangen, terwijl ze hikkend vertellen hoe belachelijk ik er uitzag met die kom slagroom op mijn hoofd.

Ik onderbreek onze “p.p-tjes” en vraag of ze ook nog leuke herinneringen hebben, bijvoorbeeld over dagjes uit of vakanties.
“Ja, natuurlijk mam”, zegt mijn jongste puber, “ik weet nog die ene keer in Spanje en wij naar Aquaworld gingen en door jouw schuld papa en ik vast kwamen te staan in dat ijzeren toegangspoortje. De beveiligingsbeambte kwam pas na “uuuuuuren” om ons te bevrijden. Toen we eindelijk bevrijd waren, was papa zo boos op jou, dat hij met mij in de auto stapte en zijn trouwring een slinger gaf, zo de Middelandse Zee in. Toen zijn woede was gezakt, begreep hij dat hij zonder trouwring niet terug naar het hotel kon, dus heeft hij een uur lang gedoken om die ring letterlijk en figuurlijk boven water te krijgen. Ik zie nog iedere keer die kale bol die proestend en hoestend weer boven kwam!”

Ik geef het op, pak Paul zijn hand en fluister, “kom schat, we gaan naar onze slaapkamer, onsmakelijke dingen doen en overleggen hoe we die “p.p-tjes” de volgende twintig jaar nog meer leuke herinneringen kunnen geven”.