Mijn 20 jaar, voelt nog als de dag van gisteren, toch is alweer 16 jaar geleden.

Wat was ik jong toen en vol energie.
Ik streelde de tijd, was blij met elke minuut.
Ik smeet met mijn krachten.
Zo voetbalde ik soms 4x per week, zowel in de zaal als op het veld.
Ik speelde met mijn hart, sliep overdag en leefde in de nacht.
De tijd ging zo snel, omdat alle dagen door elkaar liepen.
Ik had geen agenda nodig om mijn dagen te plannen. Ik verscheen overal, op elk feest was ik erbij.

Ik maakte zoveel toekomst plannen, maar eigenlijk heb ik er nooit iets mee gedaan.
Beloven deed ik veel, maar kwam bijna niets na.
Nu ik ouder ben heb ik geen idee meer waar ik sta.
Mijn ogen zien de nog wel de hemel en mijn hart is al vergaan.

Ik knoeide met mijn tijd.
Ik had overal schijt aan, waande me een echte baas.
Het leven heb ik omarmt en ik rende het voorbij en gek genoeg rende ik daardoor soms ook mezelf voorbij.
Ik had geen idee wat er was, zag alleen maar wat er kwam.
Elke zin begon ik met IK. Ik was belangrijk, ik, ik, ik.

Ieder gesprek wat ik voerde stuurde ik zoals ik het hebben wilde.
Ik zei alles wat ik dacht, dat doe ik nog wel, maar soms kan ik er iets meer over nadenken nu en af en toe wat woorden inslikken.
Ik was soms een bodemloze put, kletste vaak uit mijn nek met arrogant gezwam.

Ik verloor mijn tijd aan dingen die niet belangrijk waren.
Dat ik uiteindelijk niets van dat alles heb geleerd is wat ik nu wel weet.
Ik heb rimpels van het haastige leven dat ik heb gemeden.
Mijn schoonouders kregen vroeger nooit kinderen, pas de afgelopen jaren heeft er één een kind gekregen en dat kind heb ik voor altijd aan me verbonden en zelf een kind mee gekregen.
Mijn vrienden zijn allemaal weggegaan en een aantal bekenden zijn het ‘hoekkie’ om.

Ik kocht mijn eerste huis en bouwde een muur van stilte om me heen.
Bij tegenspoed heb ik de voorspoed weggedaan, zo de deur uit gezet.
Ik heb mijn lachen ingeslikt en bevroor elke traan.

En heel soms in een moment van stilte als ik eventjes alleen ben en terug denk aan die tijd, dan vraag ik me weer af: Waar is die tijd? Die tijd van mijn 20 jaar.

Categorieën: Algemeen

1 reactie

Arta · 2 april 2018 op 09:10

Mooi stuk, I-pat!

Tip: Veel van de ik-jes zijn te omzeilen.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder