Geld en goede doelen

Een dag later komt een vergelijkbaar luguber tafereel op m’n Facebook-tijdlijn voorbij. Het beeld is misselijkmakend. Negatieve emoties verzieken mijn rustige maandagmorgen. Ik voel de drang opkomen om het beest op deze foto, een jonge vrouw met lang, glanzend donker haar, ernstig kwaad te doen. Zo erg, dat ze er langzaam aan zal bezwijken. Dood moet ze. Nu.

Op de foto kijk ik in de koude ogen van het knielende, lachende monster, met haar levensgevaarlijke rechterhand rustend op de nek van de dode leeuw. In haar linkerhand het gereedschap waarmee ze de koning van het dierenrijk, ongevraagd naar de eeuwige Afrikaanse jachtvelden heeft gestuurd.

Vandaag hielden deze twee foto’s mijn aandacht vast. Omdat ik niet kan begrijpen waarom men voor hun plezier deze magnifieke dieren wil afschieten. Heeft afgeschoten. Daar zelfs de halve wereld voor over reist. Sowieso een dure grap. Wat drijft iemand om honderdduizenden euro’s neer te leggen en vervolgens met uitsterven bedreigde dieren, aan de andere kant van de wereld, zonder blikken of blozen af te schieten. Welk ziek reisbureau bedenkt zoiets?

Mijn denkwijze is doorgaans van het kaliber; rationeel en aardig in balans. Daarom laten mijn gedachten me ook niet zwemmen met deze sombere vragen. Nee, ik krijg subtiel een virtuele spiegel voor geschoteld. Hoeveel beter zijn wij eigenlijk? Ik zie flitsen van gestapelde varkensstallen, duizenden bebloedde kippetjes in een doos, koeien die in een, op een kermisattractie lijkende draaimolen, loeiend staan te wachten tot ze een doodschok krijgen en daarna in no-time versneden worden tot de basis van draadjesvlees. Vergeleken met Melissa Bachman, zo heet de Amerikaanse Ramba, zijn wij mogelijk minder braaf dan we denken, Hypocriet zelfs. Toch? Ik weet het even niet meer. Er heerst enige paniek in m’n hoofd. Oh hemel, Er klopt iets helemaal niet in dit plaatje. Wacht even; ik eet toch alleen biologisch vlees? Ja, inderdaad. En Biologische kippetjes hebben toch genoeg leefruimte en krijgen gezond voer? Langzaam komen m’n gedachten tot bedaren en keert de balans terug. Of toch niet? Twee weken geleden nog werd ik in een restaurant geconfronteerd met een dilemma; Hazenpeper of Reerug? De ree is vast op de Veluwe of in het Zwarte Woud verantwoord neergelegd. Biologischer kan het niet, dus niks aan het handje. Van de haas weet ik echter dat de kans erg groot is dat het stiekum een konijn was. Gefokt in een Chinese batterij. Na de slacht heeft het langgerekt en gewikkeld in folie een jaar of wat in een diepvries gelegen en van hot naar her getransporteerd tot niemand meer de werkelijke oorsprong van Nijntje weet of überhaupt kan achterhalen wat het voor diertje is geweest. Op de menukaart heette het ieder geval; Hazenpeper.

Een leeuw en een olifant dus. Vermoord door een koelbloedige bitch! Dood moet dat kreng. Het kostte me slechts 20 seconden om haar Facebookpagina te vinden. Wat? Ze heeft ruim 15.000 likes! Dat is beangstigend. Dat betekent dat er nog minimaal 15.000 andere bitch-beesten rondlopen. Er kan er zomaar een naast je zitten in de trein. Ik open een van haar fotoalbums. Maar dan wordt het voor mij toch echt teveel; De eerste foto toont een joekel van een krokodil, hangend met een strop om zijn nek aan een tak. De tweede foto; Vijf dode krokodillen met miss bitch er naast. Een dode beer, herten, een gnoe, gazelle, zebra’s. Er komt geen einde aan. Dit ‘mens’ moord voor plezier. Ze heeft er het geld voor. Geld.