Al dagen heb ik er naar uitgekeken; bevrijdingsfestival.
Ik ben wat later op dan normaal, het is immers meivakantie en mijn dochter en ik nemen het ervan. We liggen bijna elke ochtend zo lang mogelijk in bed. Ik om nog wat weg te dromen en zij met een broodje naar z@ppelin kijkend. Heerlijk. Nu moet ik toch eens op gaan schieten want ik heb nog maar een uurtje en ik was van plan om de fiets te pakken nu het toch nog droog is. Ik commandeer mijn dochter het bed uit en samen kleden we ons aan. Onder het mom van een wedstrijdje is ze vandaag lekker vlot en als eerste klaar met aankleden. Zo denk ik, dat scheelt weer een drama.
Ik wil er graag om 1 uur zijn want dan komt Flinke Namen, een populaire formatie van nog best aantrekkelijke jongens die vooral bekend staan onder de pubers en begin twintigers. Aangezien ik me nog best jong voel al ben ik moeder, galmt bij mij deze muziek ook nog wel eens door de woonkamer. Mijn dochter ondergaat dit dan rustig en doet er af en toe ook nog wel eens een dansje bij. Samen staan we dan in de huiskamer om ons eens lekker uit te leven.
Ok, we hoppen op de fiets. Ik zet de vaart er in want ik heb nog tien minuten en het is minstens nog een kwartiertje fietsen, met windje mee dan. Om vijf over 1 kom ik al hijgend aan en gooi mijn fiets tegen een hek om hem vervolgens haastig op slot te zetten. Ze zijn al begonnen, ik hoor het! Heb er zin, in even gek doen met mijn dochter van 5, altijd leuk.
Samen lopen we naar de ingang en plots sta ik stil. Tot mijn verbazing staan er allemaal grote hekken die ingedeeld zijn tot kleine toegangspoortjes. Zowel aan het begin als aan het eind staat er beveiliging. De bedoeling is om aan te sluiten in de rij, geduld te hebben, je zakken en tas leeg te halen en je vervolgens van top tot teen te laten fouilleren. Daar gaat mijn bevrijdingsfestival, want even geven ze je het gevoel dat je vrijheid je wordt ontnomen. Daar waar het vandaag allemaal om draait, vrijheid en vreugde is in deze tijd nog weinig van over.
Gewillig laat ik me fouilleren, van boven tot onder en van voor en van achter, zelfs mijn kleine meid van vijf moet even rustig stilstaan terwijl iemand van de beveiliging haar borstkas en jas door zoekt. Even word ik boos, blijf met je tengels van mijn kind! Maar ik weet dat dat al lang geen nut meer heeft. We lopen over een klein terrein waar ik nog even twintig minuten naar de jongens luisteren kan. Dan zeg ik: kom schat we gaan een suikerspin halen en lekker terug.
Want het feest van de vrijheid is hier niet te vinden!
3 reacties
arta · 6 mei 2010 op 13:55
Ik begrijp jouw punt, maar vind het een beetje opstelachtig (ik ging dit doen en toen dat…) opgeschreven, zonder geur of smaak.
u-queen · 6 mei 2010 op 14:27
In je gedachtengang kan ik mij volledig vinden want ook hier bij ons viel er weinig anders te beleven voor een moeder dan het afstruinen van een vrijmarkt. Had ik mij op de leuke stukken van de stad willen begeven dan mochten wij allereerst een half uur in de rij staan om ons onzedelijk te laten betasten en al mijn dochters chocomelk voor de rest van de dag in te leveren. Aangezien ik toch echt geen drie euro betaal voor een glaasje chocomelk hebben wij ons zelfs aan de rij niet meer gewaagt.
Verder sluit ik mij aan bij de commentaren hierboven mij 😉 Er had zoveel meer in het verhaal kunnen zitten dan dat er nu in zit.
Prlwytskovsky · 9 mei 2010 op 01:28
Soms zou ik ook wel eens volledig gefouilleerd willen worden, maar dan door een smakelijke dame.
Ik lees je punt: men viert de vrijheid en gelijkertijd wordt je gefouilleerd.
En owh jah: welkom op CX.