A1

Ik wil niet de stereotype klagende zwangere vrouw zijn en besluit mijn mond te houden over de zeurende buikkramp die ik het laatste anderhalf uur ervaar.
“Schat, kunnen we even bij het tankstation stoppen?” De buikkramp wordt steeds iets erger en ik moet verschrikkelijk nodig plassen. Komt waarschijnlijk omdat de 2 maanden oude kruimel op mn blaas drukt.
Jim gaat tanken en verwent mij met de lekkerste smeuïge chocolaatjes van Ferrero, een ijskoude Red bull en wat chipies.
Klaar met plassen hang ik nog hurkend boven de pot (smetvrees) om een stuk wc-papier te pakken en zie ineens een druppel bloed vallen..en nog een..en nog een.
Ik voel niets en er zijn wel meer vrouwen die bloed verliezen tijdens hun zwangerschap..tenminste als je alle verhalen in de Flair en Viva moet geloven.Dus terug in de auto wil ik manlief niet laten schrikken en besluit het thuis pas te vertellen.
Ik nestel me op de voorstoel met de verwarming lekker hoog, want het is ijskoud.
Curtis Mayfield’s Move on up op de radio, het zonnetje schijnt door de voorruit, heerlijk.
We zijn bijna thuis, nog een klein kwartiertje.
Weer plassen. letterlijk en figuurlijk een zeikerd, ik weet het!
Riem los, broek en string naar beneden, hangen boven die ranzige BP pot en dan..
Dit kan niet waar zijn.
Er zijn vrouwen die bevallen langs de snelweg, maar nee hoor ik moet dat weer anders doen.
Ik krijg een miskraam op de A1.
Ik verlies een hoop bloed, heb buikkramp, maar dit wordt allemaal overstemd door de gedachte die iedere seconde weer de kop op steekt: wat zeg ik tegen Jim.
Kut kut kut. We zijn het weekendje weggeweest om de zwangerschap te vieren.
De moed zakt me in de schoenen, ik schaam me en volgens mij trek ik bleek weg van de spanning die zich als een pijl op een boog opbouwt.
Dit is nog niet het toppunt van vandaag. Thuis worden wij opgewacht door een altijd vrolijke “opa en oma”.
Een schattig cadeautasje en een leuke kaart staan op de eettafel.
Helaas..niet aan ons besteed.