Aan hen, die ik had

N., je was de eerste met wie ik mijn lief en leed deelde. Ik zat toen in de brugklas. Eigenlijk was ik eerst nogal sceptisch of ik wel iets met je wilde beginnen. Waarom zou ik immers, als ik ook zonder je kon leven? Maar in de onzekerheid die puberteit heet moest en zou ik natuurlijk met de massa meegaan. En toen kwam jij dus, een ‘wij’, en ik hoorde er helemaal bij. Je was basic, kon tegen een stootje, was altijd in voor een spelletje en niet meer dan dat ik nodig had. Maar toen ik je na twee jaar per ongeluk van mijn fiets liet vallen, was het gelijk over. Ik was op weg naar werk, ik weet het nog heel goed, en jij viel midden in die grote plas. Eerst moest ik huilen van het lachen, maar al snel verruilden deze tranen zich voor tranen van verdriet. Want jij kon er niet om lachen, je was woest, en sindsdien heb ik je nooit meer gezien. Kapot was ik er van. Ik miste je. Kon niet meer zonder je. Was niet meer gewend alleen te zijn. Misschien dat ik om die reden niet lang daarna tot over mijn oren verliefd werd op S.

S., je was zo leuk, zo knap, goed gebouwd, kon nog beter tegen een stootje dan N. en was precies wat ik verlangde. We waren heel hecht samen, onafscheidelijk. Ik was nog nooit zo verliefd geweest. Het kanotochtje in Friesland waarbij we mijnschulds [i]in the middle of nowhere[/i] omsloegen, je vond het niet erg. Of toen ik je in het zwembad eigenlijk nét iets te lang onder water hield, je ging niet bij me weg. Maar na bijna twee jaar werd de relatie toch wat stroefjes. Het ging simpelweg niet meer, ons samen. Niet langer had je alles wat mijn hartje begeerde. Ik wilde méér, was in de loop van de jaren misschien kieskeuriger geworden. Ik gaf je heel bruut de bons. Binnen [i]no time [/i]had ik je ingeruild voor K.

K., jij was van een heel ander kaliber dan S. In één zin zou ik je omschrijven als knap van buiten, met nog veel meer inhoud van binnen. Maar juist die inhoud was hetgene wat tussen ons tweeen niet werkte. Er was zo veel wat ik van je verlangde, maar snel bleek dat je me dat eigenlijk helemaal niet kon geven. Het was een korte tijd die we samen doorbrachten en grotendeels mijn schuld dat het op de klippen liep. Stiekem was ik eigenlijk nog steeds verliefd op S., ik realiseerde dat ik een fout had begaan en wilde hem terug. Daarmee was het uiteraard gedaan tussen ons.

Maar S. was alles behalve dom, en was allang uitgekeken op mij en mijn willekeurige besluiten. Ik ging daarom op zoek naar iemand die op S. leek, en toen vond ik jou, E. Prachtig, goed gebouwd, en ondanks dat niemand perfect is, jij was het bijna. Lang waren we samen, tot je kortgeleden spoorloos uit mijn leven verdween. Zo maar, ineens, ik heb het niet zien aankomen. Ik heb je gezocht, overal en overal, tot aan de verhuisdozen van mijn nieuwe zolderkamer aan toe. Ik belde zelfs de politie, maar niemand had je gevonden. Het duurde even voor ik me er bij neer kon leggen. Ik was er zo van overtuigd dat ik je niet kwijt geraakt kon zijn. Dat je echt weg bent, accepteerd ik langzaam steeds meer. Opnieuw wist ik weer hoe verschrikkelijk het was om alleen te zijn.

Ik zocht mijn troost bij C. C., je bent lief voor me, geeft me warmte in de moeilijke tijd. Voor lang zal het niet wezen, dat weten we allebei. Eigenlijk heb ik al een ander op het oog, maar voorlopig is die nog even ver weg en onbereikbaar. Tot de tijd dat ik weer op eigen benen kan staan heeft C. gezegt bij me te willen blijven. Hij heeft zich immers allang -als eerste- gerealiseerd, dat als mobiele partner van mij, Laura, je geen lang leven gegund is.

[Voor meer details of voor hen die die clue-less blijven: http://www.linkylog.nl/popup/telefoons.jpg (v.l.n.r. Nokia 3310, Samsung S500, Sony Ericsson K500i, Samsung E720, Samsung C130)]