Ik werd benaderd door een vrouw die man bleek. Of ik nog wel eens een column schreef vroeg zij. Ik realiseerde me dat het al weer enige tijd terug was. Maanden terug. Ik had een drukke tijd achter de rug. Werk en studie. Ik heb weliswaar veel tekst geproduceerd de afgelopen tijd maar inderdaad geen columns. Ik schreef haar terug en kreeg vervolgens een reactie ondertekend door de mannelijke kant van mijn contact. Zo gaat dat. Vast iemand met een baard dacht ik; songfestival. De man-vrouw verwarring; het statement van de afgelopen maanden zo had ik begrepen. Uit Oostenrijk nota bene. Hoe heette ze ook weer? Ik wist het niet. Het had mij allemaal maar matig geïnteresseerd. De naam was ik kwijt.
Ach die afgelopen maanden. Het was een slechte tijd geweest om zaken kwijt te raken. Vliegtuig weg, dochters in Panama weg. Niets terug gevonden. Persoonlijk kan ik het slecht hebben, iets kwijt zijn. Het kan mij uren bezig en uit de slaap houden. Dat wil ik voorkomen want slaap is mij veel waard. Ik neem mij dus altijd voor om me niet druk te maken, het tot een volgende dag te laten rusten. Maar het is onvermijdelijk. De onrust is gezaaid. Zij valt op vruchtbare grond. Zelfs op de favoriete zij lig ik te woelen. Ik weet waar dit toe leidt en spreek mijzelf streng toe terwijl ik weet dat ik allergisch ben voor autoriteit. Uit pure nijd blijf ik wakker. Nog strenger toespreken leidt tot sterkere weerstand weet ik. Slimme strategieën probeer ik te bedenken maar de meeste strategieën ken ik wel, die werken dus niet. Al met al heb ik het druk. Druk met mezelf. Uiteindelijk te druk om me nog bezig te houden met dat wat kwijt was. Het wordt daarmee slechts een van de kwesties die ik voor mijn slapen gaan weg moet zien te werken. Wakker liggen maakt vele losse eindjes zichtbaar. Onder mijn ogen planten zij zich voort; verdwijnen in een grote ondoordringbare brei. Grijs en roestig. Steeds iets groter en abstracter wordt zij; stadia op weg naar een onrustige slaap. Wurst heet ze trouwens. Ik werd wakker en ik wist het. Vroeg was het. Een lange dag had ik voor de boeg.
4 reacties
troubadour · 30 mei 2014 op 14:09
Een vrouw die een man bleek? Moet iemand zijn die tracht mooie dingen voor deze site te doen.
Het is gelukt, goedlopende zinnen over herkenbaar gedachtengoed, richting coagulerende wolk en intermitterend snurken.
Meralixe · 30 mei 2014 op 14:53
Het zou één van de maatstaven kunnen zijn: Het lezen van een column zou vlotjes en verstaanbaar tot het einde toe moeten kunnen verlopen zonder herhaling of speurwerk naar de echte bedoelingen van de auteur.
Maar.. Tevens is de zogenaamde ‘moeilijkheidsgraat’ ook vaak het handelsmerk van de schrijver en, ik beken, het kan ook de tekortkomingen van de lezer bloot leggen als deze na het lezen van een column enigszins verward naar het schilderijtje aan de overkant van de leefruimte zit te turen.
Dus, die maatstaf is geen perfect meetbaar begrip. Wat de ene vlotjes leest als een tekstje voor de fabeltjeskrant interpreteert de andere als puur latijn.
En toch, als het de bedoeling is van de schrijver om zo veel mogelijk mensen te bereiken dan zal hij (zij) de moeilijke gouden middenweg moeten vinden om zowel van links als van rechts interesse te oogsten. Die middenweg wordt dan nog troebel gemaakt daar de schrijver als auteur daar hij, terwijl hij aan zijn tekst werkt het begrijpbare en het onbegrijpbare tot eenzelfde geheel kneedt. Snap je?
Alvorens deze opmerking te maken heb ik ook nog eens in je andere werkjes op de site gebladerd. Telkens kreeg ik de indruk dat je zeer goed schrijft maar dat je het de lezer ietsjes te moeilijk maakt wat betreft de verhaallijn. 🙂
Mien · 30 mei 2014 op 22:59
Ach … in vergetelheid tonen zich vaak creatieve ideeën. Schrijf ze op en laat ze los. Mooie column.
arta · 4 juni 2014 op 15:52
Frank, je schrijft fantastisch!