Achteraf

Achteraf heeft iedereen natuurlijk makkelijk praten. Dan staan ze allemaal in de rij om te zeggen dat ZIJ wel hadden geweten wat ze hadden moeten doen. Dat ZIJ niet zulke domme fouten gemaakt hadden. Dat ZIJ.. Maar dat is dus achteraf. Ja, achteraf denk IK dus ook: hoe heb ik toch zo’n lul kunnen zijn, hoe is het in godsnaam mogelijk dat ik dat in mijn hoofd haalde en niet inzag dat.. Als ik van tevoren had geweten dat.. dat ik dan niet dit.. en zeker niet dàt.. Maar, zoals bekend is as verbrande turf en schiet je daar niets mee op. Nee, het is gebeurd en er valt niets meer aan te veranderen. Ik zal met dat feit gewoon  moeten leren leven. Goed, dat gaat niet van harte maar er zit domweg niets anders op. Want er is geen alternatief. Ik kan toch moeilijk met een stalen gezicht gaan zitten doen alsof het nooit gebeurd is. Ik kan mezelf daar niet van overtuigen, en zelfs als dat wèl het geval zou zijn, is daar nog altijd het gegeven dat alle anderen WETEN dat het wel degelijk is voorgevallen. Ik zou niet eens iemand hebben om voor de gek te houden..
–
Nee, ik zal het gewoon moeten accepteren als een onloochenbaar feit. Als iets wat onverbiddellijk vaststaat en op de een of andere manier in mijn leven duurzaam geïntegreerd zal moeten worden. Want de weg naar verdringing is afgesloten. En dat is misschien maar beter ook. Want verdringing schijnt een nadelig effect te hebben op de stoelgang en die is bij mij toch al niet optimaal dus die zit echt niet op nadelige effecten te wachten.
–
Misschien moet ik een of andere therapie gaan doen of toetreden tot een praatgroep van lotgenoten. Je hoort wel eens dat mensen daar van opknappen. Omdat ze merken dat ze niet alleen staan en dat het anderen ook kan overkomen. En dat het weliswaar niet erg snugger is maar dat een ongeluk in een klein hoekje zit en dat je je er eigenlijk niet voor hoeft te schamen. Ja, die kant moet ik denk ik op: niet ontkennen of verdringen maar accepteren, maar tegelijkertijd relativeren en de kwestie niet buitenproportioneel opblazen waardoor hij als een molensteen aan je nek hangt. Of was het nou òm de nek? Zit er een gat in een molensteen en is dat gat groot genoeg om er je hoofd door te kunnen steken? Maar laat ik niet afdwalen naar bijzaken. Het is tenslotte maar een uitdrukking en iedereen begrijpt wat er mee bedoeld wordt. Dat is niet afhankelijk van het al of niet aanwezig zijn van een gat in een molensteen. Ik had net zo goed iets anders kunnen zeggen om duidelijk te maken dat de kwestie een zware last kan zijn indien men de zaak niet in het juiste perspectief ziet. Vergeven dus, maar niet vergeten. Want dan zou je het risico lopen om dezelfde fouten nòg eens te maken en dat dient natuurlijk tot iedere prijs voorkomen te worden. Want voor je het weet heeft anders iedereen achteraf weer makkelijk praten.