Aha, daar is Johan!

Vertelt u eens wat over de periode waar u het even moeilijk had?

“In de vorig eeuw verbleef ik in een herstellingsoord. Een locatie in de nabijheid van de bossen, dat in de volksmond als de “Witte Wieven” bekend staat. De vroege ochtend nevels van mist vormen deze Wieven tot dansende schimmen tussen de langzaam ontbladerende bomen”

Mooi, maar nu even concreet graag. Koffie?

“Op een zolderkamertje met een bed, een bureau en kast verbleef ik vele uren als er niets gepland was voor de dag. Na het verplicht gezamenlijk ontbijt, het moment van stilte vooraf en achteraf, gaf mij de kans even te kijken naar de andere herstellende gasten. Na het ontbijt kon ik deelnemen aan een creatieve therapie sessie dat handenarbeid werd genoemd. Schilderen op houten panelen, op papier en doek. Op de achtergrond klonk muziek dat rust moest geven. Niemand zei iets, wel was het slurpen van koffie en thee mij een doorn in het oog.

Ik keek mijn ogen uit en observeerde de aanwezigen. Zo was er een jonge vrouw die voortduren op haar hoofd krabde en het resultaat onder haar nagels aandachtig bekeek. Haar begeleider met een vlassige baard had de gewoonte, als hij in gesprek ging, zijn baardje met zijn rechterhand in een frietzak te vormen. “ Wat gaat er door jou heen als je naar jouw schilderwerk kijk?”. Nou niets, het is gewoon het kwast resultaat terwijl ik liever met mijn eigen kwast wil onder het laken wil spelen als ik vunzige verlangens heb. Dat zei ik niet hardop maar dacht het, want dat zou direct een apart gesprek opleveren om 11.30 uur in een spreekkamer 11.30 uur de vaste tijd voor individuele gesprekken. Ik fantaseerde erop los.

Zo ook bij een wild uitziende donker ogende man, die woest met klei op een steeds snellere rond schijf aan de gang ging. Het resultaat deed me denken aan de asbakjes die aan vele vaders werd gegeven op Vaderdag”.

Opmerkelijk hoe u observeert, maar vertel verder. Nog een kopje koffie of wilt u wat anders?

“Ik kwam om te herstellen van iets dat geveinsd was maar een korte  en gratis vakantie opleverde. Ik was de weg volledig kwijt, weet u. Verkering uit, een studie dat ik niet leuk vond en mijn ouders ver bij mijn vandaan.

Uw ouders? Hoe ver bij u vandaan?

Ze waren dood!

Toen ik uiteindelijk, na een aantal weken,weg mocht werd even mijn verblijf en mijn gedrag besproken.
“En, vindt je nu dat jij hersteld bent?. Je deed goed mee met de creatieve sessies en de groepsgesprekken. Heb je een treinkaartje? We houden contact he? Bel maar op als het even weer wat moeilijker gaat. Doen hoor!”

Ik schudde haar hand, hield het even wat langer vast en keek naar haar felblauwe ogen. Er verscheen een blos op haar wangen. Ach, ze was van mijn leeftijd en heimelijk was ik een beetje verliefd en tijdens mijn handenwerk onder het laken zag ik haar naakt naast me.

Maar goed, op het treinstation zag ik 2 sjokkende vermoeid uitziende personen, met ieder 1 tas in de hand, de weg vragen naar het herstellingsoord. Ik stapte in en zat bij het raam en liet het landschap traag aan mij voorbij gaan. Geen Witte Wieven te bekennen.

Dat herstellingsoord is nu een appartementencomplex voor de oudere welgestelden”

Zo, we zijn klaar! Loopt u even mee met Johan, die heb ik opgepiept. Hij begeleidt u naar de isoleer.

De isoleer? Ja, u verblijft hier niet voor uw zweetvoeten.

Morgenochtend gaan we verder praten over de Witte Wieven. Aha, daar is Johan!