“Alaaf”

Het is vrijdag middag, in Brabant en Limburg staat het volk al op zijn kop door carnaval, maar in Zeeland is het nog de pre stress. Elk jaar duiken er weer vele mensen de winkels en kledingkasten in, op zoek naar een nieuw outfit om 4 dagen uit je naad te gaan. Ook dit jaar moest ik er aan geloven, na het idee van een aantal mensen om dit jaar ook eens carnaval te gaan vieren. Ik ben misschien wel de meest nuchtere Zeeuw die Zeeland kent, en dan moet ik gaan carnavallen? Vooruit dan maar, de vrijdagmiddag nog maar naar de stad, om een outfit. Wij lopen door de stad, 3 leuke Zeeuwse jongens van goede afkomst, keurig opgevoed en keurig gekleed. De deur gaat open, we stappen binnen. De moed zonk mij direct heel diep in mijn schoenen, heel de winkel was stampvol met mensen, die net als ons, nog een outfit nodig hadden.

Oké, het feit dat er mensen zijn die een outfit zoeken, daar kan ik nog wel inkomen. Maar het volk dat er een zocht schokte mij toch wel enigszins. Ik dacht altijd dat carnaval gevierd werd door, het lagere geklasseerde volk, de Jan Modaaltjes maar in Zeeland vooral de Brabanders die in Brabant uit hun stamkroeg zijn gejaagd,het soort dat eigenlijk nooit vrienden heeft gehad en zich hier maar vestigden hopend op een beter leven. Maar in heel die winkel liep van alles rond, naast de Brabander en Jan Modaaltjes liepen er ook zakenlui, keurig in 3 delig pak een leuke pruik en zonnebril uit te zoeken. Moslims, die hun hoofddoeken even verwisselden voor een cowboyhoed en ook mensen die net als ik veel te droog zijn voor zulk soort onzin.

Na deze eerste schok overwonnen te hebben moesten we maar eens op zoek naar HET geschikte outfit, wilde ik als piraat, als indiaan, als pinda of als stewardess. Na een zoektocht van ongeveer één uur verbazing had ik HET outfit gevonden, Paus. Ik was er klaar voor, het feest kon beginnen.

Zaterdag avond, wij kwamen in ’t Uhlehat aan, en gingen het eerste beste café in. De schrik besprong mij, allemaal mensen, verkleed. Zo’n bijeengeraapt zooitje had ik nog nooit gezien. Wat een smeltkroes van beroepen en sprookjes. Mijn oren werden gevuld met Guus Meeuwis, mijn neus met zweet en mijn mond met bier. Al spoedig gaf ik mijzelf over aan het plezier van de avond, de anonimiteit van je outfit. Dus gek doen kon ongestoord. Wat heb ik mijzelf vermaakt, alsof er een nieuwe wereld voor mij openging. Ik weet al wat ik later wil worden, Brabander.

Alaaf,

[i]Stijn de Bliek[/i]