Alle ballen op Robben voor een standbeeld

Het blijft lachen met die Louis van Gaal. Voor wie het is ontgaan; ik heb het over de coach van het Nederlands voetbal elftal. De goede man goochelt de raarste opstellingen uit zijn hoge hoed, wisselt verrassender dan ooit en heeft een strategie waar de honden geen brood van lusten. Toch krijgt hij voor al die capriolen de grootste lof ooit. Daar is het hem ook om te doen. Van Gaal wil eeuwige roem.

Niet voor zijn team. Dat zal hem een zorg zijn. Nee, hij wil wraak nemen zonder dat iemand het in de gaten heeft. Hij hoopt stilletjes op een standbeeld op het Museumplein omdat hij het Nederlands elftal tot grote hoogte heeft geleid.

Het is een grote wraakexpeditie. Allereerst op die vermaledijde spelers die hem de vorige keer tijdens de kwalificatie voor het kampioenschap in 2002 in de steek lieten. En dan wil hij tussen de bedrijven door groter worden dan die verdraaide Guus Hiddink, die het in 2002 met Zuid Korea tot de halve finale schopte. Hiddink is bijna een god in Zuid Korea. Dat land had tijdens een wk nog nooit een wedstrijd gewonnen. Aan de hand van maestro Hiddink wonnen de Koreanen van grote voetballanden als Portugal, Spanje en Italië. Van Gaal wil dat Nederland hem nog meer op handen draagt dan Zuid-Korea Hiddink.

Ik moet toegeven dat hij een briljante strategie heeft uitgestippeld om uit te groeien tot de populairste Nederlander ooit. Zelf vindt hij ongetwijfeld dat het gewoon een kwestie is van ere wie ere toekomt. Van Gaal waant zich dan wel geen God, maar een halfgod is hij toch op zijn minst. Voetbal is dan ook veel meer dan een spelletje. Het is ook meer dan de belangrijkste bijzaak ter wereld. Het is de enige zaak die er toe doet. En hij, Van Gaal weet alles, wat heet, meer dan er te weten valt over voetbal.

Na zijn mislukte wk-campagne in 2002 moest hij zich opnieuw bewijzen. Eerst bij Barcelona. Waar het na een half jaar op een mislukking uitdraaide. Ook een tweede kans bij Ajax was niet bepaald een succes.
Pas bij AZ 67 kreeg zijn loopbaan weer glans. Bij AZ 67. Van Gaal krijgt er nog rode wangen van. Niet van schaamte maar van woede. Hij de trainer der trainers bij AZ. Als opvolger van Co Adriaanse. Wie? Co Adriaanse. Die mag de dugout van Van Gaal nog niet poetsen.
Gelukkig poetste de trainer der trainers zijn  ietwat geschonden blazoen bij Bayern Munchen weer op. Hoewel? Bayern is Duits. Iedereen in het algemeen en Nederland in het bijzonder weet dat Duitsers niet kunnen voetballen. Die winnen zo niet met geluk dan toch hoogstens met inzet.

En toen, toen kreeg Van Gaal de ultieme kans om te bewijzen dat hij en hij alleen de beste coach van de hééééle wereld is. Hij werd weer coach van het Nederlands elftal. Van Gaal zag zijn kans schoon. Eindelijk kon hij zijn gram halen. Wereldkampioen met Nederland. Dat zou ze leren. Gretig nam hij het aanbod aan.

Toch had hij wat bedenkingen. Het zijn altijd de teams die uiteindelijk de credits krijgen als ze wereldkampioen worden. Het legioen eert een coach bij een tweede plek. Ook voor het behalen van de halve of alleen maar de kwartfinale krijgt de coach nog wel lof, maar winnen komt door de spelers of een sterspeler. Nooit wint een land door de coach. Donkere schaduwen wierpen zich over Van Gaals eeuwige roem. Want ja, gezien de kracht van het team was een wereldtitel niet eens zo vreemd. Dus verzon Van Gaal een list.

Eerst schilderde hij het sterrenensemble van Nederland af als een stelletje geboren verliezers. Hij deed dat niet al te opvallend. Integendeel. Van Gaal koos voor een  subtiele aanpak. Hij bekende tegenover kinderen dat er wel acht landen beter waren dan Nederland. Pas na de loting deed hij er een schepje bovenop door Australië als een angstgegner af te schilderen. Zijn opzet slaagde en niemand geloofde in een succesvol toernooi.

Vervolgens  koos hij voor een opvallende strategie. Hij liet Nederland verdedigen. Alle kenners zijn het er over eens dat de verdediging de zwakste schakel van het Nederlands elftal is. Dus pakte de defensieve strategie zo goed als altijd verkeerd uit. Nederland kwam zelfs tegen Australië op achterstand.

Gelukkig greep de coach dan met een verrassende wissel en een aangepaste tactiek in. Zo won Nederland telkens dankzij het briljante inzicht van Van Gaal.
Nog was het de miskende halfgod niet genoeg. Hij toverde telkens weer met de opstelling, waardoor Nederland zo goed als elke wedstrijd in de problemen kwam. Maar, het wordt eentonig, Van Gaal veranderde de opstelling gaandeweg de wedstrijd en de klasse van Nederland deed de rest.

De supporters raakten echter steeds meer in de ban van de strategische staaltjes van Van Gaal. Hij had altijd een plan B, zo klinkt het nog steeds bewonderend. Wie nu nog aan Van Gaal´s genialiteit twijfelt, heeft gewoon helemaal geen verstand van voetbal.

Tegen Costa Rica. Ja, Costa Rica. Die hebben het normaal gesproken nog moeilijk met Liechtenstein. Tegen Costa Rica dus, kwam Van Gaal met de meesterzet der meesterzetten. Hij wisselde vlak voor de beslissende strafschoppenserie van keeper. Er kwam een ware penaltykiller op het veld. Ene Krul. De man stopte bij zijn ploeg Newcastle 2 van de 20 penalties, maar volgens Van Gaal heeft de goalie een betere reach dan de vaste keeper van Nederland. Het pakte weer goed uit. En weer door de klasse van de Nederlandse spelers die geen enkele strafschop misten.

Van Gaal kan zijn standbeeld bijna niet meer ontgaan. De vraag is of het in brons of in goud wordt gegoten. En of het beperkt blijft tot het Museumplein. Misschien een gigantisch origineel in Amsterdam en in de rest van Nederland een leuke levensgrote replica.

Het had zo mooi kunnen zijn. Helaas voor Louis kon hij het niet laten om zich een beetje te verraden. Hij relativeerde zijn succes. Ovrigens met de bedoeling om zijn genialiteit te benadrukken. Tja, zelfs halfgoden kunnen het niet laten om zichzelf wat bloot te geven. De keeperswissel had volgens Van Gaal ook toevallig verkeerd uit kunnen pakken en ja dan was zijn hoofd op het hakblok gegaan. Volledig ten onrechte zo liet de bondscaoch doorschemeren.

Voor wie serieus belangstelling heeft voor de tactiek van Van Gaal. Plan A is alle ballen op Robben en B alle ballen op Huntelaar. Nederland wordt er nog wereldkampioen mee ook en Van Gaal krijgt zijn zo vurig gewenst standbeeld.