Als het heden verleden wordt

Veer, heb je het gehoord of gelezen? Ze zijn bezig om dood geboren kindjes te erkennen. Ik kijk Paul even aan en meteen gaat er door mijn hoofd “Wat een onzin” Paul wacht duidelijk op een antwoord, niet wetende dat ik eigenlijk geen antwoord heb of wil geven. “Zou jij dat niet willen?”

Neuhh, zeg ik standvastig. Kindje is een stukje uit mijn leven, niet uit het leven van jou of mijn kinderen. Voor mij was en is ze belangrijk. Maar op het moment dat ze geregistreerd staat zou ik in mijn gevoel onze kinderen er mee lastig vallen. Dan hebben ze er opeens een zusje bij. Vreemd toch?

Ik herinner me vaag het verhaal van mijn moeder, ook zij heeft een doodgeboren kindje tussen mij en mijn oudere broer gehad. Ik heb werkelijk geen idee wat er met dat jongetje is gebeurd. Het enige wat ik weet is dat ze het Dieter zou hebben genoemd. Zij heeft nooit over hem gesproken. De enige reden dat ik het weet, is dat mijn oudere broers en zussen wisten dat mijn moeder in een ver verleden een keer in verwachting was geweest.

Ik betrap me er op dat ik regelmatig wegzap als het wordt besproken op tv of andere media. Ik wil er niets over horen of lezen.
De aankomende wet rijt langzaam het litteken weer open. Pijn, boosheid, onbegrip! Het komt allemaal als een boemerang terug. Die gevoelens zijn herkenbaar, maar nu komt ook “verwardheid” erbij. Niet weten wat je moet doen.

Ik heb mijn kindje niet gezien, niet gekleed, niet vastgehouden en ben niet naar haar crematie geweest. En heb er zo min mogelijk over gesproken. Achteraf heb ik daar enorm veel spijt van en had ik het graag over willen doen. Ik zou geluisterd hebben naar die oudere verpleegster. “Kleed haar aan, hou haar vast, kijk naar haar. Ze is zo mooi!” echoot het verleden in mijn oor.

Waarom moet ik nu weer een beslissing nemen, wat dit kindje aangaat. Als ik het niet doe, dan doe ik haar weer te kort zo zegt mijn gevoel, maar als ik het wel doe, dan voelt het zo dramatisch, zo overdreven, zo niet Veer. Veer hoort stoer te zijn en die weet zich ten alle tijden staande te houden met zwarte humor en die kijkt vooral niet terug naar gisteren, want gisteren kan je namelijk niet veranderen.

Ik besluit om met mijn oudste er over te praten. “Wat denk jij Dave, wat zou jij willen?” Hij kijkt me enigszins bevreemd aan, schud lichtjes met zijn hoofd en zegt “Mam, als we het nu niet doen, zal ze er nooit echt helemaal bij horen, terwijl ze eigenlijk altijd al onderdeel van ons gezin is geweest. En als, en misschien klinkt dit stom, na dit leven er wel wat is, dan voelt zij ook eindelijk een stukje erkenning.” Dit laatste zei hij wat grinnikend, alsof hij zich er een beetje voor schaamde.

Ik kan inderdaad het verleden niet veranderen en soms haalt het verleden je zelfs in. Maar wat ik wel kan, is haar een plekje geven waar ze thuis hoort, in ons gezin. Ik kan haar zelfs in onze stamboom laten opnemen, zodat ook mijn achter achter achterkleinkinderen van haar bestaan afweten. En dan natuurlijk het mooiste van alles, ik kan haar eindelijk haar naam geven. Dankbaar kijk ik mijn oudste aan. Hij heeft helemaal gelijk.

Dus vandaag, op haar geboortedag, 10 april, ga ik samen met Dave, Bobby bijschrijven in het basisregister van de gemeente, om ons gezin voor eens en altijd echt compleet te maken.