Angst voor mijn Schoonmoeder

Ze zeggen dat ik Therapie moet, maar ik peins er niet over
Van je afschrijven zou helpen, dus dat wil ik bij deze best proberen.

Als de dood ben ik voor mijn schoonmoeder. En niet een klein beetje bang, nee, tyfusbang. Haar maniertjes, die monotone stem en haar bemoeizucht: ze bezorgt me een semi-hartstilstand.
Als ik haar zie stopt m’n hart even, krijg ik hysterische hartkloppingen, een dood gevoel in mijn wangen, koude vingertoppen, adem tekort, huilbuien, joekels van een pupillen, zie ik fragmenten uit m’n leven in slowmotion voorbij flitsen en beginnen mijn benen automatisch te rennen. Wil ze écht dichtbij komen, huil ik als een pasgeboren baby en wens ik mezelf tijdelijk dood.

Heb ik per ongeluk een foto van mijn schoonmoeder gezien, zit ik nachten lang daarna in de shit. Onverwachte tijdlijn checks op Facebook zijn een hel. Ze deelt allerlei onnozele dingen en heeft overal een mening over en iedereen mag het zien.

Het is vaak een zelfde droom die terugkeert: Een dierbare of bekende laat zich weer door haar inpalmen, waardoor ik wakker schrik in een plasje (zweet). Alsof je vier Cheeseburgers in een anorexiapatiënt duwt. Alsof je een man met smetvrees onderdompelt in een toiletpot van een verlaten Franse camping. Alsof je iemand met een dwangneurose verbiedt de deurknop zes keer te draaien in plaats van de zeven. Zo voel ik me in mijn droom. Na de droom huil ik nog wat en moet het licht minimaal een half uur aan, moet de slaapkamer gecheckt worden of ze niet toevallig aanwezig is en weer klaarzit met een mening of ik wel goed slaap en moet ik minstens zesendertig plaatjes van mijn lieve dochter en vrouw hebben gezien om mijn schoonmoederbeeld te wissen.

Mijn schoonmoeder fobie is zo erg, dat ik onlangs bij haar zoveelste bezoek aan ons mezelf heb opgesloten in een kamer. Huilend. Jankend aan de telefoon met mijn vrouw, die juist nu niet thuis was, terwijl het haar moeder is “Stuur de kat op haar af”, was haar advies.

Onze kat, Bella is gemeen en krabt en bijt als je haar niet aan staat. En mijn schoonmoeder staat haar niet aan.
Toen mevrouwtje thuis kwam, heeft zij alsnog ons katje Bella op haar afgestuurd. “Waarom doe je dat?”, vroeg ik huilend. “Ja, zelfs ik vind haar Irritant Pat, Bella niet.” Weet je, ik wil ze niet eens dood hebben, dat gaat veel te ver, ik wil ze gewoon niet zien.

In therapie gaan is ook geen optie, want waarschijnlijk wil een wijsneus me dan langzaam aanpraten dat ze heus niks doet en het allemaal wel meevalt. Langzaam opbouwen zal de tactiek zijn. Als beginopdracht mijn schoonmoeder laten wandelen in onze woning en haar mond laten houden de hele dag als streven. Dacht het niet. Dat lukt haar nooit

Mensen met wijze praatjes wens ik ook altijd chronische diarree toe. Met “Ze bedoeld het allemaal zo goed” kun je echt het bloed onder mijn nagels vandaan halen. Hoe bedoel je ze bedoeld het allemaal zo goed. Echt niet, waar baseer je dat op? Ze bedoeld niets goed, ze wil overal controle over. En met dat soort mensen zit het Pieter Baancentrum vol.
Of: “Ze doet toch niets.” Flikker dan ook op. Ze doet wel wat, ze maakt me bange en ze maakt van het leven van mijn en mijn gezin tot een hel.

In therapie? Over mijn lijk. Liever knuffelen met een gifslang, dan één aanraking met een schoonmoeder.