Anna Andrejevna

Hij had zijn jas nog niet uit of  liet mij haar foto zien.
´Veel te mooi voor jou,´luidde mijn oordeel toen hij vroeg wat ik van zijn grote liefde vond.
‘Ze heet Anna Andrejevna en ze houdt van me. Ik ben de éérste van wie ze écht houdt,´voegde hij er aan toe.
Hij kende haar al lang, zei hij.´Ruim twee maanden.’ Hij was koud terug van een bezoek aan haar in het Siberische Irkoeksk, alwaar zij hem heftig had bemind.

Om de zoveel tijd reisde hij door steppe en toendra naar haar toe. Dat had hij achteraf gezien ook moeten blijven doen. Maar het moment kwam dat de vereiste papieren in orde waren en hij zijn  droom kon verwezenlijken.
Hij was de laatste van wie ik dacht dat hij zou trouwen. Hij kwam wel eens langs met iemand die hij van het internet had geplukt, maar als ik hem dan vragend aankeek schudde hij beslist het hoofd. Geen denken aan. In trouwen zat het woord ‘rouwen’ en dat zei hem genoeg.

Op de bruiloft   dronk ze iedereen onder tafel en zong hartverscheurend weemoedige Russische liederen en huilde daar prachtig bij.
Daarna verhuisde hij en verloor ik hem wat uit het oog. Tot ik een geboortekaartje in de brievenbus vond. Fjodor Michailovitz, heette zijn zoon en op de achterkant schreef hij dat hij weer ging verhuizen. Anna Andrejevna kon hier niet aarden. Hijzelf vond Nederland ook eigenlijk wat aan de enge kant.

Daar zal hij in Siberië geen last van hebben.