Assepoester anno 2003

Het was nog maar vroeg in de morgen en Assepoester had net haar glazen muiltje aangedaan. Vandaag beloofde een grote dag te worden–in meer dan één opzicht. Haar assistente, Sneewwitje, die tevens één van haar beste vriendinnen was, zou gaan trouwen met Prins Langvervlogen, en er was nog zoveel te doen. Bloemen bestellen, en controleren of de receptiezaal op de juiste wijze was ingericht waren de specifieke taken die assepoester in dit opzicht voor haar rekening had genomen. Maar deze verplichtingen zou Assie (zoals haar vriendinnen haar noemden) pas tijdens haar lunchpauze kunnen nakomen, want op kantoor was het vandaag ook een grote dag: de fusie tussen Pompoen Inc., de firma waar Assepoester voor werkte, en de prestigieuze Koets N.V. van de Markies van Karabas. “Twee huwelijken op een dag, eigenlijk,” peinsde Assepoester, starend naar haar blote voet en zich afvragend of de grote dag ooit voor haar zou aanbreken. Ze had enkele maanden terug haar glazen muiltje verloren op een groot tuinfeest, toen ze in paniek voor haar eigen gevoelens was weggevlucht uit de armen van een mysterieuze vreemdeling. Ze wist nochtans dat er voor haar geen andere zou zijn dan deze man die haar hart zo op hol had weten te brengen in een avond.

Assie dwong haar gedachten terug naar de zaken van vandaag. “Een fusie is nooit makkelijk,” bedacht ze. “Je moet aan zoveel nieuwe werkomstandigheden gewend raken: twee totaal verschillende bedrijfsculturen smelten samen, en net als bij een orgaan transplantatie kan er afstoting plaatsvinden, waardoor de samensmelting mislukt.”

Assepoester schudde haar hoofd. Ze had er, in haar positie als hoofd personeelszaken vaker op gewezen: je kunt mensen niet zomaar konfronteren met een fait accompli. Niemand vindt het prettig om onvoorbereid in het water gegooid te worden, en zeker niet als er een kans is om eerst een badpak aan te doen, niewaar?

Maar ja, Roodkapje, haar andere beste vriendin, die tevens onderdirektrice was van Pompoen, Inc., vond het de moeite niet waard dit standpunt ook maar enigszins te communiceren in de vergaderingen met de direkteuren van beide bedrijven. Roodkapje was in dat opzicht nogal laks. Soms vroeg Assepoester zich af of er onder dat rode kapje wel een stel hersenen zat, of dat er andere machten aan het werk geweest waren om haar vriendin de positie te bezorgen die ze tegenwoordig bekleedde.

Hoe het ook zij: vandaag was er veel te doen. Assepoester was inmiddels aangekleed en opgemaakt, en haastte zich nu naar kantoor. Daar wachtte haar een tumult van jewelste! Er scheen per vandaag een nieuwe algemeen directeur te zijn aangesteld voor het gefuseerde bedrijf Pompoen-Koets N.V., en haar naam beloofde niet veel goeds: Doornroosje! Het scheen dat de 2 oude direkteuren beiden hadden ingestemd met het opnemen van vervroegd pensioen.

De telefoon stond zowaar roodgloeiend, en er waren wel 20 boodschappen van afdelingshoofden en andere bekenden in het bedrijf, die haar vroegen waarom ze hier niet eerder van op de hoogte waren gesteld. Assepoester vond het nogal genant om te moeten toegeven dat ook zij, als hoofd personeelszaken, hierover niet was ingelicht. Ze zou de gemoederen tot rust trachten te brengen, maar ze zou in geen geval de blammage nemen voor iets waar zij part noch deel in had.

Op een hoog muiltje en een blote voet liep ze naar Roodkapje’s kantoor, en trof haar vriendin in een milde staat van paniek aan. “Ik snap deze rigoureuze handelingen niet,” raasde Roodkapje. “Ik wist wel dat ze die oude Hans zouden laten gaan, maar ik had werkelijk gedacht dat ik een goede kans had om de openvallende funktie toegewezen te krijgen! De Markies geeft vanuit een veilige afstand maar links en rechts opdrachten en niemand heeft hem ooit nog gezien. Behalve als we de wilde verhalen over die eeuwig gelaarsde Kathy mogen geloven! Die loopt de laatste tijd te spinnen als een poes die net een hele pot melk verzwolgen heeft. Sommige mensen fluisteren zelfs dat ze een relatie met hem heeft. Het zal me niks verwonderen – met haar reputatie!”

Assepoester hield maar wijselijk haar mond over reputaties. Dit was niet het moment om haar vriendin duidelijk te maken dat- als het op reputaties aankwam- ze geen kapje maar een kroon op haar hoofd verdiende. Bovendien wist Assie wel beter. Aangezien ze een goede relatie had met haast alle personeelsleden, wist ze waarom Kathy zo spon de laatste tijd: ze was verloofd met Johan Wolf, de meest begeerde vrijgezel op de afdeling Binnenland.

Assepoester kalmeerde Roodkapje zo goed als ze kon, en besloot te doen wat binnen haar vermogen lag om deze dreigende tumultueuze situatie in rustiger vaarwateren te leiden. Ze riep een spoed vergardering van alle afdelingshoofden bijeen. Vandaag was toch iedereen aanwezig, gezien de grote fusie. Om 11 uur waren ze er warempel allemaal:Vijftien afdelingshoofden, allen ontsierd vanwege hun bezorgde gezichten.

Assepoester had in het uur voordat de vergadering bijeen kwam, vlug haar huiswerk gedaan: ze had een agenda opgesteld, en een vergadering gepland die niet langer dan een uur zou duren. Ze had Alice, haar secretaresse, een flinke doos gebakjes laten bestellen bij bakkerij Wonderland naast het kantoor. Ze vroeg Alice ook om de agenda, die keurig was uitgetypt, uit te reiken aan elk binnenkomend afdelingshoofd. Sneewwitje was er vandaag natuurlijk om te assisteren, vanwege haar eigen groot gebeuren.

Terwijl Alice rondging met de gebakjes, verwelkomde Assepoester de afdelingshoofden, bedankte hen voor hun prompte beschikbaarheid, en stak gelijk van wal. Ze verontschuldigde zich voor het feit dat de aanstelling van de nieuwe direkteur zo plotsklaps had plaatsgevonden. Ze gaf toe ook niet op de hoogte te zijn geweest van dit gebeuren, maar legde daarna gelijk uit dat er in turbulente overgangsperioden als deze soms onvoorziene veranderingen de kop opstaken. Ze vroeg begrip daarvoor. Ze riep de afdelingshoofden verder op om rustig te blijven, zich van hun meest professionele zijde te laten zien, te praten met hun personeel, en niet dezelfde fouten te maken die ze waarnamen in anderen. Daarna luisterde ze naar hun opmerkingen, nam notities, en stelde hen gerust waar ze kon.

Assepoester had maar een half woord nodig hier, want elk afdelingshoofd wist precies wat ze bedoelde. In de 5 jaren dat ze reeds hoofd personeels zaken was, had Assepoester zich zeer geliefd gemaakt in de onderneming, vanwege haar open communicatie en haar beschikbaarheid. Ze had steeds elk afdelingshoofd op de hoogte gesteld van op handen zijnde veranderingen, had regelmatig met hen vergarderd om hun ideëen omtrent zaken te horen, en had hen steevast in alle ? voor hun afdeling belangrijke – kwesties betrokken. Deze houding van medezeggenschap en betrokkenheid was nu haar toegang tot de creatie van goede wil en een positieve houding van alle afdelingen. De fusie zou slagen van de zijde van Pompoen, Inc. De werknemers waren gemotiveerd. En wat de samenwerking met de werknemers van Koets N.V. betrof: de Pompoen-werkers zouden zich van hun beste zijde laten zien: betrokkenheid, begrip, warmte. En geloof in een goede uitkomst.

De grote bimbam in de binnenplaats sloeg de eerste van twaalf slagen toen Assepoester de afdelingshoofden bedankte en de vergadering voor gesloten verklaarde. Iedereen verliet de zaal met een veel minder bezorgd gelaat, en Assepoester stond al op, denkend aan de taken die ze nog voor Sneewwitje’s huwelijks ceremonie moest vervullen.

Echter ging plots de deur van het grote aangrenzende direktie kantoor open, en daar verscheen de knapste vreemdeling die ze ooit gezien had. Zowaar de man uit wiens armen ze was weggevlucht! Haar hart bonsde in haar keel terwijl ze hem opnam: van zijn lang, goedgeproportioneerd lichaam en stram postuur, tot het adembenemend kontrast dat zijn gitzwarte haren vormde met zijn diepblauwe ogen.

Maar nog adembenemender dan zijn uiterlijk was het muiltje dat hij in zijn rechterhand hield. Langzaam liep hij op Assepoester toe, knielde voor haar, naam haar ongeschoeide voet in zijn hand, en schoof er het muiltje aan. Het paste natuurlijk precies. De knappe vreemdeling stond op, nam Assie’s hand, drukte er een lichte kus op, en stelde zich voor als… de Markies van Karabas! Assie was sprakeloos. De Markies echter niet. Hij komplimenteerde haar over haar voorbeeldige aanpak van de kwestie met de afdelingshoofden en vertelde haar dat hij alles had aanschouwd en beluisterd vanuit zijn groot aangrenzend Presidenten-kantoor met de “kijk-uit-niet-in” ramen.

De Markies vertelde Assie ook dat hij in de wandelgangen gehoord had hoe hogelijk men over haar sprak, en dat hij wist dat hij veel van haar te leren had… Hij bood haar daarom en baan aan als zijn leermeester ? voor het leven. En Assie accepteerde. Had u wat anders verwacht?