‘Waar zijn die catacomben van Encantades?’ Piet zuchtte diep. ‘Er is werk aan de winkel, en geen tijd te verliezen.’ Applaus steeg op vanuit de raadszaal. ‘Ik zei het wel: Piet is een échte Grillo. Ik zag het meteen’, schreeuwde Isabella. Bedachtzaam vouwde Piet het tegenhorloge op. Even twijfelde hij Lees meer…
Een fanfare loopt onder mijn raam door en speelt ‘En nou die hèndjes de lucht in’ terwijl ze richting de stad lopen, het feestgedruis tegemoet. Ik sta op en loop naar de raam. Bekijk de vrolijke mensen in kleurige kleding en glimlach onwillekeurig. Het is de maandag van carnaval, in mijn Lees meer…
Empathie is iets vreemds. Subjectief. Vaak vanuit egoïstisch oogpunt of omdat de persoon in kwestie zielig gevonden wordt, maar echt oprecht onvoorwaardelijk meeleven? Soms denk ik: ‘Heb ik het? Empathisch vermogen?’ Geen idee. Eigenlijk vind ik mensen nooit zielig, heb zelfs een gruwelijke hekel aan mensen die anderen zielig vinden. Lees meer…
Hijgend rende hij zijn appartement in, sloot de deur met alledrie de sloten. Ook de knip ging er in razend tempo op. Achter de deur liet Piet Krekel zich op de grond zakken, het nog warme zakhorloge bungelend aan zijn rechterhand, ‘Is dit echt? Is dit écht?’ herhalend als een Lees meer…
“Nummer honderdtwintig? Nummer honderdtwintig?” In de hoek van de ruimte staat een vrouw op. Haar sluike asblonde haren hangen voor haar gezicht. Even kijkt ze onze richting uit, bleekblauwe ogen, wanneer ze langs ons loopt, en weet een vage glimlach op haar gezicht te produceren. “Er zijn geen eieren, godverdomme. Lees meer…
