Verhalen
Mazzelkont
Je ligt in een kamer van vier bij vier, de lamellen zijn gesloten. Je kunt je benen niet bewegen. Je bent te slaperig om in paniek te raken. Je bent nooit alleen. Af en toe vraag je of ze je willen helpen, je bed uit of gewoon even overeind zitten, maar ze doen niks. De gezichten om je heen krijgen langzaam weer wat vertrouwds. Mama zit naast je. Je vraagt wat er nou eigenlijk aan de hand is. Je zakt weg zonder antwoord te hebben gehad. Even later kijk je haar weer aan. Wat gebeurt er allemaal, wat doe ik hier? Ze kijkt je aan met glinsterende ogen, en mompelt zonder je hand los te laten: ‘Stil maar, meiske, stil maar.’
