Mijn favoriete spot voor flauwekulletjes en aardigheidjes is de Spar bij ons in de buurt.
En het valt op, in zo’n kleine winkel heb je veel sneller aanspraak dan in de anonieme mega AH.
Voor mij als kletsmajoor bij uitstek vormen die toevallige ontmoetingen een constante bron van vermaak.
Er wordt naast ons huis een flat gebouwd, of beter een appartementencomplex, zoals dat op de vastgoedmarkt tegenwoordig heet.
Vandaag begon onze dag dan ook iets na zevenen omdat men de werkzaamheden hervatte met het uitbikken van cementresten die de vorige dag in de aanvoerbakken waren achtergebleven.
Ze waren er een jaar geleden wekenlang dag en nacht mee bezig geweest, met het opknappen van het pand in het kleine winkelcentrum bij ons in de buurt.
De twee jonge vrouwen die samen een bloemenzaak begonnen.
In overall schilderden ze het interieur in terra cotta en bordeaux, timmerden rekken tegen de muur, waarin klimop omhoog kringelde.
Hij staat vooraan bij de kassa in de buurtsuper en valt me eigenlijk pas op als er maar geen schot in de rij komt.
Ik gluur langs de brede rug van de man voor me naar beneden, zo’n 50 centimeter van de grond.
4 is ie, hooguit, en hij heeft zelf een boodschap gedaan. Een heel pak kinderchocolade. Die van die eieren met een speeltje erin.
Heel vieze chocolade, maar leuke gadgets, soms ben ik zelf nog weleens benieuwd naar wat er in rammelt.
Onze apotheek, wat een rare manier van uitdrukken is dat toch, dat ‘ónze’.
Behalve de medicijnen die ik er vanmiddag op kwam halen is er immers niets van ons of van mij bij. En eerlijk gezegd zou ik het nog niet voor niks willen hebben zo’n apotheek. Die geur van DSM chemie die er ondanks alle afzuiging toch blijft hangen, geen enkel product dat ook maar enige hebberigheid bij me doet ontwaken, en die apothekers ja, het blijven toch een soort archetypen, klonen van Josef Geelman, een beetje zurig en zuinig alsof ook de levensvreugde met 1 microschepje tegelijk en alleen op recept verkrijgbaar is.
Hij staat er alle seizoenen op elk moment van de dag lijkt het wel.
Voor het parkje, bij het bankje en de bloemenbak.
Een norse, bonkige oude man in een korte grijze regenjas.
Zijn fiets, een oude zwarte Fongers, model Donner, aan de hand.
Soms gaat hij even zitten, startklaar, op de hoek .
Met zijn achterwerk op het voorste stukje van het zitgedeelte.
Hij is hier maar even ,wil ie zeggen, hij kan zo weg zijn.
Het is bijna kerstmis en ik sta bij de service balie van die grote supermarkt.
Ik moet iets kopen. Ik heb natuurlijk al meer dan genoeg van alles, maar er kan altijd nog wel het een en ander bij.
Gisteren passeerde ik er weer een. Zo’n supersenior,
Voor de ingang van het buurtcafé leunde hij achteloos tegen zijn 1000 cc Honda,
strak in het zwarte motorpak, de glimmende integraalhelm wiebelend op de 100 liter benzinetank. Zijn vrouw, ook in tenue, met een achterwerk als een kathedraal, verdween juist door de draaideur, waarschijnlijk even naar het toilet.
Waarom staan we stil conducteur?
Ach meneer, nieuw grind, lekke bielzen, eikels op het spoor, depressieve bovenleiding , u zegt het maar.
Pardon?
Ja, ons wordt niks verteld, Pro Rail is bezig met onderhoud en het treinschema is over de kop,
voor ons ook steeds een gok waar we terechtkomen.
Hallo… Ja u daar..!!
???
Mijn naam is Trawant, ik schrijf voor Column X !
Ik ben op zoek naar de heer Specie !
Oh u bedoelt Kevin, ie zit in de keet !
Waar ?
Nee, niet naast me komen staan meneer Trawant, met u erbij kan die steiger dat niet hebben.
Daar is de keet.
‘Tring..’
Trawant hier..
Spreek ik met de Heer Trawant..?
Dat zei ik…
U spreekt met Kelder meneer Trawant, van de fietsenstalling.
Meneer Kelder zegt u het eens…
‘Politie Middelburg, met IJzermans..’..
Ja meneer IJzermans met Trawant van Column X..
Ik wilde u wat vragen over die demonstr..’
‘Ja.. fantastisch hè..’..
U bedoelt’..?
‘Nou we hebben ze toch maar mooi in de pan gehakt..
Een nul voor ons zal ik maar zeggen.’.