Iemand vertelde me laatst dat hij bij de AA zat. Verveeld vroeg ik hem vervolgens wat hij bij de asociale apen deed en gaf hem een banaan om zijn mond te houden. Wat denken mensen wel niet? Dat ze mij ongevraagd kunnen vervelen met hun eindeloze gezever over de meest grote onzinnigheid? Mij de zenuwen kunnen ontnemen door mij te vergiftigen met hun verbale braaksel welke alleen soortgenoten kunnen evenaren? Ik kan er in ieder geval niet bij. Geen trap, ladder of lift die mij tot die hoogte van onnozelheid kan leiden. Behalve als er op elke trede een fles drank zou staan. Dan zou alle onzin ineens dragelijk maken.

Als alles zo nietszeggend en futiel is, waar moet een mens dan over praten? Deze vraag krijg ik regelmatig tot ergernis aan toe. Wat dacht je van je mond eens dicht spijkeren en vervolgens jezelf verhangen in de dichtbijzijnste boom? Moet er dan gepraat worden? Je kan ook lachen zonder dat je iemands nietszeggende stem hoort. Je kunt ook huilen zonder dat je iemands nutteloze woorden moet aanhoren. Je kan ook boos worden zonder dat iemand ondoordachte opmerkingen plaatst. Woorden zijn geheel overbodig wanneer je de simpele taal van gedrag kent.

Voor velen is oppervlakkigheid gewenning geworden. Een onvermijdelijke gewoonte die er vanaf jongs af aan is in gegoten. Automatisch zeveren we zo de gehele dag voort zonder erbij stil te staan dat wat we zeggen totaal geen waarde, betekenis, zin, nut of doel heeft. De automatische piloot welke nooit tegen een muur aan knalt. Sommige leven er eeuwig op voort. Een ander ziet wel de muur voor zich waarna hij zich er tot bloedens aan toe tegenaan werpt. Het is ook onvermijdelijk voor hem, want eenmaal de muur in het oog, is er geen uitweg meer mogelijk. Gedoemd om te blijven denken. Gedoemd om te strompelen door de oneindige stroom van gedachtes in plaats van te vliegen op de automatische piloot.

Elke dag dezelfde verhalen over werk, school, onderhoudsmonteurs, lekke leidingen, orkanen, regen, het openbaar vervoer, verstopte wc, gaslek, prestatie, teleurstelling, liefdesverdriet, verliefdheid, geboorte, begin van de week, eind van de week, weekend, de maandag, de sterren en de maan, de kou, politiek, een lekke band of een lek hoofd. De hoofden die lekken vind je terug in boeken en internet. De drang om het papier te moeten vullen, omdat ze anders doordraaien. Schrijven, omdat ze er dan zeker van zijn dat ze geen nutteloze reacties terug krijgen. Schrijven, omdat niemand je dan onderbreekt en niemand je aankijkt. Gewoon simpel schrijven zonder de druk van presteren, zonder een gezicht welke je zonder begrip aanstaart en zonder een reden om ooit je pen los te laten.


8 reacties

Teunis · 17 maart 2008 op 09:18

Heb je column met interesse gelezen Shitonya. Wat hij vooral bij me op roept is medelijden. En dan niet met de lekkende hoofden, maar met jou. Wat moet jij eenzaam zijn als iedereen en alles om je heen je doet braken.

Ik vind het ook een beetje laf of in ieder geval een uiting van drempelvrees. Want het is natuurlijk heel gemakkelijk om vanuit het bovenste raam van de toren op het gepeupel neer te kijken. Waar echte moed voor nodig is, is om ook daadwerkelijk op de ladder te gaan staan.

Misschien is dat de muur die jij angstvallig probeert te ontwijken.

Groeten Teunis

Dees · 17 maart 2008 op 11:04

Tsja Shit,

De eerste twee alinea’s zijn belovend, maar in de rest zie ik toch die onverschilligheid waar je het over had onder je vorige column. En dat is ook oppervlakkig. Het is ook niet de eerste met al die opsommingen. Ook dat vind ik niet zo sterk.

Maar troostje, ik heb geen medelijden met je. Ik hoop echter wel dat die verveling snel verdwijnt, want gal zonder passie is niet zo heel veel aan, verveelde neerbuigendheid ook niet…

Grtjs,

D.

pally · 17 maart 2008 op 13:31

Misschien moet je eens een move maken , Shit, als je oude formule niet meer met passie is gevuld.
Dat kun je vast!

groet van Pally

Neuskleuter · 17 maart 2008 op 16:29

[quote]Voor velen is oppervlakkigheid gewenning geworden.[/quote]
Dat klopt. Oppervlakkig gezien dan. Als je iemand een vraag stelt, is het eerste antwoord vaak vrij oppervlakkig en neutraal. Maar als je de interesse hebt, de tijd neemt en daarop doorvraagt, dan pas komt langzamerhand het echte gevoel en de echte mening van de gesprekspartner naar boven.

Een gesprek is net een ui. Hoe meer laagjes je van een onderwerp afkrabt, hoe meer je van de werkelijke gedachten en motivatie van de ander te weten komt.

Verder begon je lekker met geschop en zitten er leuke metaforen in, maar ik kijk op een afstand mee, terwijl ik er graag middenin zit.

Shitonya · 17 maart 2008 op 23:07

Ahja de ui is wel een prima voorbeeld, maar de achterliggende redenen zijn vaak ook wel te voorspellen. Alles is zo ‘gewoon’, dat alles niet meer interessant is. Al het extreme van vroeger is nu normaal. Grenzen van humor wordt overschreden en grenzen van expermimenteren wordt overschreden. Op den duur zijn er geen grenzen meer en kijk je nergens meer van op.. de ondragelijke saaiheid van het bestaan als het ware.

Om maar even terug te komen op sommige reacties. Medelijden is niet nodig, omdat mijn gedachte mijn leven niet is. Die naieve gedachte hebben de mensen die hier al jaren komen gelukkig niet, omdat ze me langer kennen dan vandaag. Dit is mijn schrijfstijl, niet mijn leven, dus hou persoonlijke kritiek dan ook wijselijk voor je. Passieloos zou je het enigzins kunnen noemen. Geheel hetzelfde als de vorige vond ik het niet, behalve één alinea dan. Maar ik geef je gelijk wat betreft oppervlakkigheid, omdat ik continu hetzelfde zeg in andere woorden.. ik moet inderdaad weer wat concreters bedenken in plaats van alles vanuit een vliegtuig.

Bedankt voor de reacties. Zal proberen er iets mee te doen ( sommige opmerkingen waarvan ik denk dat het constructief is ) :pint:

Teunis · 18 maart 2008 op 09:22

Prima. Maar een column verkondigt meestal (niet altijd blijkbaar) de mening van de auteur. En, wat jezelf ook al aangeeft, jouw stukken gaan steeds over hetzelfde onderwerp. Vergeef me dat ik op een columnsite deze twee zaken bij elkaar optel en dat mijn hoofd vervolgens lekt.

Hoe moet ik dit dan interpreteren? Als gewoon een verhaaltje? Ik heb moeite dit te slikken, zeker als je reageert:

[quote]Alles is zo ‘gewoon’, dat alles niet meer interessant is. Al het extreme van vroeger is nu normaal. Grenzen van humor wordt overschreden en grenzen van expermimenteren wordt overschreden. Op den duur zijn er geen grenzen meer en kijk je nergens meer van op.. de ondragelijke saaiheid van het bestaan als het ware.[/quote]

Denk je dit echt? Of is dit ook gewoon weer een schrijfsel en niet je leven.

Gr. Teunis.

Shitonya · 18 maart 2008 op 14:48

Dat gedeelte is wel mijn mening, maar niet mijn leven. Je denkwijze is niet automatisch je levensstijl. Daar vergissen mensen zich altijd in. Ik studeer, ik schrijf, ik sport, ik ga zoals elk andere student ook wel eens de kroeg van binnen bekijken en dergelijke meer. Mijn mening/denkwijze staat hier verder los van. Maar goed, mijn ‘verdediging’ laat ik bij deze rusten, want dit soort uitleg heb ik vroeger al zo vaak gepost hier. Ik ben geen menselijke kopieerapparaat.

Teunis · 19 maart 2008 op 09:54

Vergissen is menselijk. En ik ben maar een simpel mens. Het dedain t.o.v. (simpele) mensen in je column, zonder enige vorm van zelfspot, spreekt mij gewoon voor geen meter aan. Levenstijl of niet.

Groeten Teunis.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder