Babbelonië

Zou het toch niet mooi zijn wanneer je je, als Nederlandse schrijver, net zo goed kan uitdrukken in het Engels als je in het Nederlands kan? Ik bedoel: stel je eens voor hoeveel malen groter een potentiële doelgroep daarmee wordt. Dan zou zelfs een hobbyschrijver als ik misschien nog brood kunnen maken van zijn liefhebberijtje.

Nu heb ik het voordeel in Schotland te wonen en vergeleken met mijn eerste tijd hier is mijn Engels met rasse schreden vooruit gegaan. Echter, met mijn liefde voor spielerij met taal, ben ik nog erg ver van waar ik zijn wil en de weg om te leren gaat ook niet zonder schade en schande.

Het begon allemaal in de kroeg waar ik avondenlang de zwaarste Schotse accenten heb aangehoord. Van sommigen begreep ik echt geen snars en om de goede spirit van de conversatie te conserveren herhaalde ik af en toe een woord dat ik links of rechts opving, hopende dat er geen directe vraag aan mij gesteld werd zodat ik door de mand zou vallen.

Later, toen ik het vertrouwen van de buren had gewonnen, werd ik uitgenodigd voor tea. Gezellig een bakkie doen, dacht ik op z’n Hollands maar dan op z’n Schots. Als punctuele Nederlander kwam ik echter wel een uur te vroeg op de afspraak en de buren waren nog niet thuis. Die Schotten nemen het nu eenmaal niet zo nauw met de tijd. Later werd mij pas duidelijk dat half five half past five betekent. Ik keek nog vreemder op toen de thee werd overgeslagen en ik een warme maaltijd voorgeschoteld kreeg. Tja, tea dus.

Tegenwoordig spreekt mijn geest in een rare dubbele tong tegen me. Toch blijf ik op alle fronten vrolijk, in mijn eigen taal, meebabbelen. Hier en daar floept er een Engelse zin uit in gesprekken met familie en vrienden. Simpelweg omdat ik me daarmee even het beste uitdruk. Ik merk dat het Nederlands langzaam bij mij probeert weg te ebben. Andersom gebruik ik soms Nederlandse zinsnedes, in de gesprekken die ik hier voer, zonder het in eerste instantie door te hebben. Vreemd genoeg word ik in beide gevallen wel begrepen.

Echter voordat ik mij hier ad rem kan uitdrukken zoals ik dat in mijn vaderland met mijn moedertaal kan, ben ik wel heel wat jaren verder en of ik tegen die tijd nog wel in staat ben mij in het Nederlands uit te drukken, durf ik niet te zeggen.