Babyfoob

Soorten en maten mensen. Soms beweren mensen wel eens dat ze iedereen mogen, totdat iemand het tegendeel bewijst. Stiekem denk ik dat mensen je wel erg weinig moeten kunnen schelen als je er zo over denkt. Anderen doorlopen dat proces eigenlijk bijna andersom. Die moeten eerst niet zoveel van mensen hebben en ontdooien wellicht later. Je kent ze wel, die mensen die zichzelf tijdens een sollicitatiegesprek, met het vuur aan de schenen van ‘noem drie negatieve eigenschappen van jezelf’ gereserveerd noemen. Maar de eerlijkheid gebiedt dat het reserveren soms ook het totale ontbreken van kan zijn.

De menssoort waar ik als gereserveerde erg veel moeite mee heb, is de minimens. Logisch. De minimens is er nog niet zo lang en hoe langer het kennen duurt, hoe groter bij mij de kans van aardig gaan vinden wordt. Dus zo’n nieuw minimens dat nog niet praat, maar wel eet, schijt en slaapt, tsja. Want what’s the point? Je stopt er wat in, er komt wat uit en je blijft maar rotzooi opruimen.

Babies zijn niet een beetje niets aan. Ik vind er niets aan met een wanhopige nadruk op het woordje ‘niets’. Maar toch komen de mamma’s in blozende, trotse, vastberaden rijen en duwen mij de versgeboren koter in handen. Ik kan er niks mee. Wat zeg je tegen een baby? Hoi Baby? Een baby vasthouden? Doodeng! Ik ben bang dat ik baby fijnknijp. Laat vallen. Ik ben knetteronhandig, dus het is ook gewoon gevaarlijk om mij een breekbaar wezen in de armen te duwen. Onveranderlijk sta ik daar dan, stokstijf, onbeholpen met baby in de handen. Een eindje van me af het liefst, tot drie tellend, want dat lijkt me wel een fatsoenlijke tijd van beleefd vasthouden, waarna ik baby weer snel terug kan deponeren bij het gemetahormofoosde wezen waar baby uitgekomen is. Mamma.

Sommige van die mamma’s maken het erg bont, die duwen je in de stoelhoek, zetten het kind op je schoot om te voorkomen dat je opstaat en geven je dan de fles die je in het kind moet gieten, bij wijze van speciale gunst. Vluchten kan niet meer. Zit ik daar, met het klamme zweet in mijn warme flesgeefhand, terwijl mamma trots en vertederd toekijkt, mij afvragend of het geloofwaardig is als ik ineens een acute darmspasme voorwend om verlost te worden van het bevreemdende wezen op mijn schoot. Tevens moet ik mij me inmiddels afvragen of ik datzelfde trucje niet al eerder in de buurt van diezelfde mamma heb uitgehaald, want ik wil niet als doorzichtige huichelaar te boek komen te staan. Dat dan weer net niet. Vaak ga ik bij kraamvisites al niet eens meer zitten. Risicomijding, onder het mom van de hele dag al gezeten te hebben.

De meeste mamma’s weten het overigens al jaren van me. In hun prezwangere tijdperken hebben zij braaf geknikt bij mijn horrorverhalen, mijn geuite afschuw over het geconfronteerd worden met mijn eigen tekortkomingen, mijn totale gebrek aan inlevingsvermogen daar waar het wezens betreft die minder dan twee jaar aan persoonlijkheid tellen.

Maar mamma denkt altijd dat het deze keer bij haar kind anders is. Want ik vind mamma aardig en mamma mij tot aan dat moment ook. Ontmoedigend hoe pijlsnel een relatie kan verzuren op het moment dat je weinig animo voor de nieuwste generatie mammagenen kunt opbrengen. Mamma kijkt mij altijd gekwetst aan als ik het inmiddels ook altijd huilende gerimpelde pakketje weer in haar armen terugschuif. En dan voel ik me dus nog schuldig ook! Terwijl ik haar gewaarschuwd heb! Oneerlijk.

En dus schipper ik tussen botheid en rotsmoes. Ik zit me nu, nu er weer twee nieuwe aan zitten te komen, al van tevoren af te vragen: is er iets algemeens aan babies, waarbij ik, geloofwaardig en wel, een alom gerespecteerde en fatsoenlijke allergie voor kan hebben ontwikkeld? Het babyflesplastic? Babyhaar? Melkluchtjes? Iets tijdelijks. Want kinderen van boven de twee kan ik dan weer erg leuk vinden. Ik hoor het graag!