‘Back in Luv’

Het aloude kijk- en luisteronderzoek van de NOS kan in de prullenbak, want waar vind je de echte kijkers, de echte kenners. Op een verjaardagsfeest bij onze familie. Als de [i]in’s en out’s[/i] van de verwanten de revue hebben gepasseerd en koffiekopjes plaatsmaken voor borrelglazen, weet je wat er gaat komen. Lekker mopperen, mokken en morren over het aanbod uit Hilversum en omstreken. Een tijdje geleden was ik te gast op zo’n oerhollands ouderwets verjaarsfestijn, waar een representatief gezelschap van jong en oud, hoog- en laagopgeleiden, de ideale mix vormde voor een beschouwende analyse van het televisieaanbod. Een nichtje gooide het eerste visje uit. “Hee, hebben jullie laatst ook naar Luv gekeken?”, ze doelde natuurlijk op het programma [i]’Back in Luv'[/i], waarin te zien is hoe de dames van het voormalige meidengroepje zich letterlijk en figuurlijk opmaken voor een optreden in de Amsterdam ArenA. Zelf reageerde ik als eerste, zei dat ik er wel om had kunnen lachen, kennelijk was ik de enige, want de kritische opmerkingen vlogen daarna door de feestelijk versierde kamer. De tante, rap van de tongriem gesneden en bekend om haar gevleugelde uitspraken, gaf meteen haar visitekaartje af :”Ach, wat willen zulke meiden nou nog, denken ze nou echt dat daar nog iemand op zit te wachten?” Er werd gelachen en instemmend geknikt. Het nichtje ging nog verder: “Jeetje zeg, het voorhoofd strak van de Botox en hangborsten in het decollete, geen gezicht, wat een aanfluiting”. Het reparatiewerk van [i]’wonderdokter'[/i] Schoemacher en consorten had hier kennelijk geen zichtbaar [i]’totaleffect'[/i] gehad. “Maar ze zijn toch ook al dik in de vijftig” zei een jonge bezoekster aan wie nog niets te verbouwen viel en voor wie nieuwe idolen als Raffaella en Floortje wel hoog scoorden. Nu werd het pas echt melig. De familie raakte helemaal op toeren toen haar zus spontaan het refrein van [i]”Hey hello so you’re the greatest lover”[/i] inzette. “Sha na na na na na na na”. Er werd driftig met de handjes gewapperd. De stemming zat er goed in. En nog was het niet over voor de comeback makende dames van middelbare leeftijd, de gifbeker moest helemaal leeg. [i]The worst was yet to come[/i]. De jarige zelf, al bejaard, maar nog zeer helder van geest en zo’n beetje de Jan Mulder van de visite, dus moeder aller deskundigen, deed niet aan nuanceren. “Hou toch op zeg, wat een stelletje lellebellen”.
De enkele aanwezige heren, absoluut in de minderheid, deden er het zwijgen toe. Natuurlijk tegen zoveel verbale [i]’girlpower'[/i] was ook weinig in te brengen, maar toch een beetje mededogen had wel gekund. Het bleef stil. Het was duidelijk, Patty, Marga en Jose, in die volgorde, want de hierarchie is gebleven, hoefden hier niet op applaus te rekenen. Onze familie zal niet in de rij staan voor een kaartje…

AvanderS – 2006