Badlust

Hier te zitten. Het voelt vreemd en vertrouwd tegelijk. Alsof dit gebouwtje zich mij nog moet herinneren. Ook al zijn de rieten stoelen op het planken terras allang veranderd in kaal aluminium met kunststof vlechtwerk.
Hier likte ik een ijsje in mijn geelwollen Tweka-badpakje, dat loodzwaar en grauw werd in zee. Die zee waar ik erg bang voor was. Toch erin met mijn vader, drijvend in zo’n zwarte autobinnenband in ondoorzichtig zeewater. Altijd deed ik me pijn aan dat grote ventiel, dat mijn rug schramde. Papa lachte bemoedigend naar me en ik zag zijn gouden kiezen. Een heel gewoon niet al te groot parkeerterrein met schelpenvlakken tussen beton. Het klinkerpad met aan weerszijden duindoorns loopt omhoog en dan omlaag naar het strand. De ‘1e slag’ in Rockanje.
Links zie je een smalle streep land achter het Haringvliet. Rechts, de open zee.
Een strandtent glanzend lichtgeel geverfd met ossenbloedrood afgezet en voorop grote letters, ook in dat magische rood: ‘Badlust’. Ik word ernaar toe getrokken.

Meer dan zestig jaar geleden zat ik hier als vierjarige met mijn ouders, zusje en oma en opa. De hele maand Augustus bij particulieren in pension. Wij, stadskinderen uit Rotterdam. Papa kwam alleen in het weekend.
Met opa, die net als oma de hele week bleef, mocht ik vaak mee in het zitje achterop zijn fiets langs de duinen rijden. Ik keek van achter tegen zijn spierwitte pet met dito overhemd, gymschoenen en kniekousen aan. Opa’s stranduniform, waar een kortlange kakibroek niet aan ontbrak. Die tochtjes roken heerlijk naar kamille. Als we even stopten gaf hij mij een vierkant plat snoepje uit zijn broekzak, in felgekleurd papier. Daar stond een spreuk op, die hij mij voorlas. Ik snapte er niks van. Maar dat gaf niet. Ik keek gefascineerd naar opa’s rode wangen vol met van die blauwe adertjes.

Ik zoek in alle uithoeken van mijn geheugen. Waar is mijn moeder? Natuurlijk was ze er altijd bij. Waarom zie ik haar niet? Ze moet ons volgens mijn oudere zusje getrokken hebben in de bolderkar en gewassen en afgedroogd als we gezwommen hadden. Ik zou haar zo graag in deze herinneringsfoto willen zetten. Een vage vlek blijft ze. Het beeld ontbreekt.
Twee jaar nadat we hier voor de laatste keer waren zou ze doodgaan.

Voor we deze plek verlaten, hoor ik binnen in de strandtent dat de tegenwoordige eigenaar een kleinzoon is van de toenmalige beheerder.
Ik verbeeld me dat hij me bekend voorkomt. Nog even zit in het zachte zand. Het voelt septemberkoud aan mijn handen. Als vroeger in de avond. We lopen het pad terug. Echtgenoot voelt mijn zwijgen aan en verbreekt het niet.

Ik kijk om en nog een keer.