Bammetje pindakaas

Het is grappig te horen hoeveel mensen weer blij zullen zijn als het 2 januari is. We lopen ons de hele maand december de benen onder het lijf vandaan om het gezellig te maken en als we dan middenin die warme, vrolijke en heerlijke feestdagen zitten, verlangen we naar ‘gewoon’. Ik denk dat het te maken heeft met het feit dat ons het idee is opgedrongen dat we met Kerstmis en Oudjaar allemaal gelukkig moeten zijn. We moeten het leuk hebben, we moeten stralen, we moeten er ‘iets bijzonders’ van maken en daar moeten we dan ook van genieten. Maar zodra iets ‘moet’ is het meestal al zo leuk niet meer! Natuurlijk zijn er wel bijzondere ogenblikken, maar dat zijn nou net vaak die momenten die niet gepland waren. Een beetje tevredenheid, hartelijkheid of zelfs geluk, dat zomaar uit de lucht komt vallen. De magie die we met ballen, lichtjes, klokjes en de (afgrijselijke) amerikaanse kerstliedjes af proberen te dwingen, trekt zich niets aan van al die uiterlijkheden. Die magie gaat zijn eigen weg en duikt op wanneer je hem het minst verwacht.

Ook ik heb de afgelopen dagen een paar keer van zo’n magisch moment genoten en die momenten maken alle kerststress meer dan goed. Over het kerstdiner met mijn maatje heb ik al uitgebreid verteld, het was een geweldige ervaring. Maar het mooiste kwam de dag voor Kerstmis, toen ik nog snel de laatste boodschappen deed bij Albert Heijn. Net toen ik heel toepasselijk op mijn knieën lag om de laatste afbakcroissants uit het schap te weg te kapen, voelde ik twee handen op mijn schouders. Enigszins geschrokken door dit onverwachte gebaar, stond ik binnen een fractie van een seconde weer op mijn benen, ik wilde zien wie mij zomaar aan durfde te raken.

Ik ben niet zo goed in het snel herkennen van gezichten en er werd me ook niet veel tijd gegund. Voordat ik goed en wel wist wat me overkwam werd ik aan de weelderige boezem van een wat oudere dame met lange grijze lokken gedrukt. ‘Fijn dat ik je weer zie! Het was zó gezellig maandag, ik wil je een héél gelukkig Kerstfeest wensen’, klonk het. Ondanks het feit dat mijn oren werden dichtgedrukt tussen de boezem en de volle bovenarmen van de enthousiaste vrouw, herkende ik haar stem uit duizenden. Het was Mary, de grootmoeder van de uit-huis-geplaatste kleinkinderen die vorige week weer thuis waren gekomen. Met een luidruchtige klapzoen zette ze haar wens kracht bij en net zo snel als ze uit het niets was opgedoken, was Mary weer verdwenen. Mij achterlatend met armen vol afbakcroissants en een hart vol blijdschap.

Die blijdschap bleef. Tijdens kerstavond en gedurende de mis in ‘mijn’ kerk. Het was mooi om Jozef, Maria en de kleine Jezus in de kerststal te kunnen zetten, de kaarsjes aan te steken en samen met Dochterlief en schoonzoon tot in de kleine uurtjes foto’s te kijken, haar zelfgebakken Oostenrijkse kerstkoekjes te eten en te borrelen. Ook het kerstdiner met de hele familie op tweede Kerstdag was, net als vorig jaar, sfeervol en gezellig. Maar het magische kerst-moment?

Dat was op eerste Kerstdag. Mijn zus was ook alleen thuis, dus ging ik bij haar langs. Samen hebben we uren zitten kletsen in het kaarslicht, goede momenten waarin we elkaar steeds beter leren kennen. Even de honden uitlaten door de smeltende sneeuw en weer binnen opwarmen met een kopje bouillon. ‘Blijf je eten of heb je wat anders te doen?’ vroeg ze. Dus bleef ik. Nooit eerder heb ik zo genoten van een bruine boterham met pindakaas… Kerstgevoel, daar hoef je niet zoveel moeite voor te doen! Ik hoop dat ik me de dat volgend jaar nog herinner! Open huis voor iedereen en op het menu? Bammetjes met pindakaas.