Bedankt meeuw!

‘Vanmorgen vloog ze nog’, vind ik een van de meest ontroerende liedjes uit de musical Tsjechov. Het ging over een meeuw en verwees naar het toneelstuk ‘De meeuw’ van de Russische schrijver Anton Tsjechov, dat handelt over de ingewikkelde verhoudingen die mensen met elkaar kunnen hebben. Maar daar gaat het hier niet om. Ik wil iets kwijt over een meeuw die heel eigenwijs was. En eigenwijze dieren – en mensen – zijn boeiender dan brave Hendriken. Welnu, mijn meeuw, die gelukkig mijn meeuw niet is omdat het dier in volle vrijheid verkeert, hinderde het verkeer. We genoten op een terrasje van de zomer toen we ineens luid getoeter hoorden. Een meeuw, duidelijk nog in puberkleed, liep op zijn dooie akkertje midden op de weg waar zich ook een (echt?) paar in een bolide bevond, naar ik vermoed op weg naar iets of iemand. Het toeteren stelde weliswaar menig oor op de proef, maar maakte geen indruk op de jonge vogel, die zijn weg op de weg vervolgde met de rust van een schuldeloos schepsel. Uiteindelijk koos de automobilist eieren voor zijn geld en maakte een omweg om de meeuw heen. Het dier wachtte dit moment af, want nog geen seconde daarna vloog het weg. Hoorde ik het lachen zoals alleen meeuwen dat kunnen?

Een hoeveelheid gedachten ontspon zich: dit was een kleine overwinning van de natuur op de mens en zijn techniek; dieren hebben soms meer geduld dan mensen; deze mensen hadden op de een of andere manier toch respect voor dit dier en misschien wel voor dieren in het algemeen, wat weer hoop geeft voor de toekomst van mens en natuur; dieren kunnen kennelijk andere dieren (waaronder mensendieren) de loef af steken; meeuwen zijn mooie dieren, vooral als ze nog een onvolwassen verenkleed dragen; je kunt van kleine dingen genieten…
Bedankt, meeuw.