De eerste woorden staan er al gauw. Wit werkt op mij als een magneet. Maar dan gebeurt het. De column die ik in gedachte had wordt voorbijgestreefd, overwonnen, zeg maar gerust gekannibaliseerd, door de column die zichzelf wil schrijven.
De kleine man met zijn confectiepakkie an merkt heel veel van de crisis. Méér dan de (meeste) ondernemers, uitgezonderd wellicht de kleine ondernemers, middenstand, winkeliers e.d., want die lijden heel erg onder deze door bankgiganten en graaikapitalisten veroorzaakte crisis. Je hoeft maar in de winkelstraten om je heen te kijken.
.
Bah! Geschiedenis!
Al op de lagere school (met de bewaarschool, de oude liefkozende naam voor de kleuterschool, na samenvoeging basisschool genoemd) was ik gek op geschiedenisles.
Terwijl ik de laatste afwas afdroog en wegzet stippelt zich in mijn hoofd een route uit tussen de weilanden door langs het witte kerkje en de oorlogsgraven, de dijk op en dan rechtsaf, om zo de hele polder om te lopen en beregend, maar gezegend door de stilte en de ruimte, weer thuis te komen en een lekkere kop warme chocola te nemen.
80 Jaar geleden overleed Frederik van Eeden (1860-1932). Hij schreef eens: “Het is onmogelijk woorden juist zoo te verstaan als ze neergeschreven zijn. Dat onze gevoelens bij het leezen juist dezelfde zouden zijn als de gevoelens van de schrijver bij het schrijven, is hoogst onwaarschijnlijk, ja ondenkbaar.” De boodschap is duidelijk.
