Takken herfst

Terwijl ik de laatste afwas afdroog en wegzet stippelt zich in mijn hoofd een route uit tussen de weilanden door langs het witte kerkje en de oorlogsgraven, de dijk op en dan rechtsaf, om zo de hele polder om te lopen en beregend, maar gezegend door de stilte en de ruimte, weer thuis te komen en een lekkere kop warme chocola te nemen. Alarm! Te wapen! De dichter in mij grijpt zijn wapens, t.w. pen en papier, steekt ze diep in mijn winterjaszakken en stapt naar buiten, de lege straat in. Aangekomen bij het pad dat naar de polder voert belemmert een jonge knobbelzwaan, die kennelijk pas onlangs van het ouderlijk nest werd verdreven en de omgeving nog niet kent en herkent, mij de weg. Hij sist vervaarlijk, maar ruimt dan toch het natte veld en laat mij passeren. Als ik de polder bereik, en dat klinkt later dan het is, besluit ik linksom te gaan en na een paar honderd meter rechtsaf. In de verte, in de beginnende schemering, steekt het witte kerkje tegen de omgeving af om te laten weten dat het er nog steeds is. De sloten aan weerskanten van de oude kronkelende dijk vullen zich met schemerlicht.
Als ik het kerkje bereik en linksaf buig, loop ik tussen oude en jonge bomen, waarvan het weinige overgebleven gebladerte alle schakeringen geel, goud, bruin, groen en onbestemd draagt. Het hangt slap neer door de druilerige regen die zich inmiddels meester heeft gemaakt van mij en de dingen in mijn blikveld. De kale takken in het nu schaarse avondlicht verheffen zich vermoeid, alsof ze het liefst zouden buigen voor de natte herfst – zoals het herfstblad rondom.

Heel even ben ik volledig zonder gedachten, een met mijn blikveld, even buiten de tijd – deze tijd. Thuisgekomen schrijf ik een kyoka:

De kale takken
in het schaarse avondlicht,
het herfstblad rondom;
even zonder gedachten,
even buiten deze tijd.