Befehl ist befehl

Roland T. uit Berlijn zit voor vijf maanden in de gevangenis. De rechter zond hem daarheen, omdat hij zijn hond Adolf noemde en hem op onaanvaardbare wijze had gedresseerd. Op de roep ‘Heil Hitler’ hief het beest zijn rechter voorpoot stram naar voren. Adolf wacht nu in een kennel op een baas die geen Hitlergroet verlangt. Maar het is voor een medemens, opgevoed in de tijd direct na de oorlog, toch wel even slikken als je kort na dit bericht ook leest dat de Engelse politie op grote schaal afgerichte Duitse herders is gaan importeren. Dit is begonnen in Derbyshire en het werd zo succesvol, dat het initiatief onmiddellijk door zestien politiekorpsen is overgenomen. De Duitse-herderfokkers kunnen de dieren slechts met lange (natuurlijke) leveringstijden aanslepen.

De nakomelingen van Adolfs Blondie en haar familie, schijnen uitstekend getraind te zijn en voeren bevelen zonder mankeren uit. Nu ben ik, na een wat gekleurde opvoeding, inmiddels gaan behoren tot de generatie die land en inwoners aan de Oostzijde van Nederland heel positief is gaan waarderen, maar die enkele uitzondering als Roland T. en de invasie van herders in Engeland, doen mij toch weer even angstig rechtop zitten. Ik begrijp best dat je geen nakomelingen van de poedel van Winston Churchill (Rufus) op een groep hooligans kan afsturen, maar woeste nakomelingen van Blondie, dat gaat te ver.

Er ontstond in Engeland echter ook direct een probleem. Toen de eerste groep immigranten in Derbyshire was aangekomen, bleken de allochtone viervoeters geen woord over de grens te verstaan. Daar had oom agent nog niet aan gedacht en bij elk gegeven commando keken de Duitse herders hun nieuwe baasjes aan alsof ze gek waren; ‘verrückt’ in dit geval. Er zat niets anders op: er zitten nu op het Britse eiland klaslokalen vol met Engelse bobby’s, die alle mogelijke Duitse bevelen kort en duidelijk leren roepen, zeg maar ‘brüllen’. Het moet toch niet gekker worden! En de mannen moeten ontzettend oppassen, want er zijn van die Engelse bevelen, die een Duitse hond alleen maar zouden aanzetten tot het maken van meer Duitse herdertjes. Toch is de politie blij met de hond: befehl is befehl.

Als u binnenkort met bejaarde oma of opa, soms nog gekweld door herinneringen uit een lang verleden, gaat shoppen in Londen, wees dan voorbereid op het passeren van een bobby in leren jas, gevolgd door een herder, die in het Duits wordt ‘angebrüllt’. ‘Vorwärts marsch’, ‘Auf machen’, ‘sitzen’ en ‘bissen’. Het is niet ondenkbaar dat oma of opa emotioneel zwaar beschadigd uit Engeland terugkomt.

Als inwoner van Friesland denk ik ‘sta me bij’, en denk ik ‘stabij’. De Friese stabij is een hond van een vriendelijker, trouwer en overtuigender ras. Het is geen herder, maar een goede jachthond en bij het roepen van ‘Fryslân boppe’ tilt hij niet zijn voorpoot, maar zijn achterpoot op.