Toen ik, jaren geleden, van de Sociale Academie afkwam kreeg ik een baan in een gezinsvervangend tehuis voor verstandelijk gehandicapten.
Ik was jong, ambitieus en een tikkeltje idealistisch. Maar dat laatste was logisch na de “geitenwollensokkenacademie” zoals de SA vaak werd genoemd. Vlak nadat ik er ging werken kwam er een nieuwe bewoonster; Annet.
Ze was ongeveer net zo oud als ik, vooraan in de twintig, en ook jong, ambitieus en idealistisch.
Ik kreeg de persoonlijke begeleiding over deze dame, maar vriendinnen werden we niet.
Annet vond mij niet aardig, en dat kwam omdat ik allerlei eisen aan haar moest stellen. En eisen waren nog nooit aan haar gesteld want mama vervulde alle wensen van Annet en het arme kind had werkelijk nog nooit consequenties van haar gedrag hoeven te ervaren.
En als ze nu niet opstond als de wekker afliep dan kwam ze te laat op de werkplaats, als ze niet om 17:30 uur aan tafel zat kreeg ze geen eten. Zij had dit soort dingen nog nooit meegemaakt.

Dus ik was de boosdoener, de stomme leiding die haar niet hielp en haar alleen maar wilde pesten.
Maar zoals ik al vermeldde was ik ambitieus, ik ging er dus vanuit dat ik Annet kon helpen in het zelfstandiger worden. En inderdaad na ruim een half jaar ging ze inzien dat ze meer vrijheid had dan toen ze thuis woonde, en de regels werden vanzelfsprekend en gemakkelijker.
Maar ook Annet had ambities; ze wilde zelfstandig gaan wonen!
Nou had ze daar wel de capaciteiten voor dachten wij als team maar ze zou nog een lang traject te gaan hebben, zowel sociaal als praktisch, voordat ze zover was. En ik mocht dat traject gaan begeleiden!
Praktische vaardigheden aanleren vond ik erg leuk; we gingen boodschappen doen, koken en ook haar eigen kleding wassen. Annet was erg leergierig en de trainingen verliepen goed.

We gingen uitkijken naar een flatje op kleine afstand van het gezinsvervangend tehuis, zodat Annet altijd op ons kon terugvallen in moeilijke tijden. In de tussentijd oefenden we flink verder. Zo ook die dinsdagavond, wassen stond op de agenda. We sorteerden alles goed en ik legde bij alles uit waarom het zo warm gewassen diende te worden en waarom geen rood shirt bij een witte BH mocht. Het viel me op dat er maar 1 handdoek in de was zat, en we wasten alleen op dinsdag. Dus ik vroeg of ze afgelopen week niet meer dan eens in de douche was geweest. “Jawel hoor, gewoon elke dag” zei ze trots. “Heb je dan elke dag met dezelfde handdoek afgedroogd?” vroeg ik vol afschuw. “Ja, maar het is een hele grote” was haar antwoord.

Dat vinden van een geschikt flatje liet gelukkig nog een hele poos op zich wachten.

Categorieën: Algemeen

7 reacties

DriekOplopers · 20 december 2006 op 13:19

Een mooie beschrijving. Is het uiteindelijk goed gekomen?

Driek

arta · 20 december 2006 op 16:24

Leuke column!
Ben ook benieuwd hoe het uiteindelijk gegaan is met Annet!!
🙂

DreamOn · 20 december 2006 op 17:57

…en ging Annet jou uiteindelijk toch wel aardig vinden?
Leuke column.

pally · 20 december 2006 op 18:29

Leuk geschreven column over interessant werk.
Zou ik best nog meer over willen horen,

groet Pally

Li · 20 december 2006 op 20:10

Boeiende column hoewel ik het verhaal wat abrupt vind eindigen. 🙂

Li

SIMBA · 21 december 2006 op 11:00

Met Annet is het heel goed gegaan. Ze is in een woongroep gaan wonen met beperkte begeleiding.
Ik doe dit werk nu al enkele jaren niet meer, maar sommige situaties blijven wel hangen.

Li, je hebt gelijk, het einde is heel abrupt. Dat zie ik nu pas, nu jij het zegt.

Bitchy · 21 december 2006 op 11:56

Sluit me bij Li aan! Het einde had pakkender gekund!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder