Begin er dan ook niet over…

U kent ze wel. De ‘laat maar zitten’ momenten.
U haakt in op een gesprek en bouwt de spanning en de druk zelf op, maar u komt er achter dat de spanning én de druk te groot zijn voor de climax. Het is niet meer mogelijk het verhaal af te kappen of snel op een ander onderwerp over schakelen. Al hakkelend serveert u een prachtexemplaar van een anticlimax. Het gesprek valt stil en de boze blikken blokkeren uw gezichtsveld. U hebt gefaald. Hoe is het mogelijk dat de gedachte in u opkwam andermans verhaal te kunnen overtreffen, of dat u in ieder geval een bijdrage aan de conversatie kon leveren.

Is er geen zesde zintuig dat, wij sociale dieren, voor dit soort beschamende momenten waarschuwt? Misschien hebben onze Leidse vrienden wel een cursus in hun assortiment? Mocht dit het geval zijn, dan zijn ze één cursist rijker en ik vijfhonderd euro’s armer.
Waarom willen wij mensen altijd een leuker, interessanter, excentrieker of spannender verhaal hebben dan onze soortgenoten. Kunnen we niet gewoon luisteren zónder het verhaal als een uitdaging te zien? Misschien ben ik wel een uitzondering en heeft de geldfabriek uit Leiden er al een marktonderzoek aangewijd. Heel waarschijnlijk lijkt het me niet, omdat ik ook regelmatig een boze blik produceer.

Iedereen zal vast aan weerskant een rol vervult hebben. Mocht u zich in de neerwaartse spiraal van de anticlimax bevinden, haak dan gewoon af. Men zal u verwijten er ‘dan niet over te beginnen’ en een boze blik, of twee, toewerpen.
U hoeft zich tenminste niet te schamen voor de allerbeschamende anticlimax.