Beloofd is beloofd

In alle godsvroegte zit ik alleen op het grote binnenterras van het restaurant in het verzorgingshuis. Op de verdiepingen erboven lopen verzorgenden af en aan over de vides om hun cliënten te assisteren bij hun ochtendrituelen. Af en toe wordt er een kleine hijskraan een appartement binnengereden en hier en daar begeven zich rolstoelen en rollators richting huiskamer waar het ontbijt lokt. Een zuster loopt te zingen.

Ineens verschijnen mijn kinderen met hun wederhelften op de eerste verdieping. Ze zwaaien en mijn zoon roept me toe, dat ze alvast gaan beginnen. Ik zwaai terug en steek mijn duim omhoog. Ik blijf hier wachten om de kringloopmensen op te vangen en de weg te wijzen.

Er komen twee mannen het terras op en zij gaan aan een tafel tegenover me zitten. Ik zie, dat de ene man mijn oude, gepensioneerde huisarts is. Hij knikt me vriendelijk toe. Ik sta op om hem een hand te geven. Hoe is het mogelijk dat hij hier is? Juist nu? Was hij niet jarenlang mijn grote steun als er moeilijkheden waren? Ik hoor mezelf mijn gedachten tegen hem uitspreken en hij reageert wat verbaasd: ‘Hoezo?’

Ik vertel hem, dat mijn vader drie dagen geleden rustig is ingeslapen op bijna 94-jarige leeftijd en dat ik met mijn kinderen hier ben om zijn appartement leeg te maken. De dokter kijkt me over zijn bril diep in mijn ogen en zegt: ‘Dus jij kunt wat steun gebruiken.’ Ik zeg hem, dat zijn aanwezigheid alleen al een grote steun is op dit moment. En ik meen het. Hij glimlacht en zegt: ‘Dat vind ik fijn.’

Nadat ik weer terug ben gegaan naar mijn tafel en de stapel papieren nog eens doorspit, zie ik vanuit mijn ooghoeken de andere man opstaan en mijn richting uitkomen. Hij vraagt of hij even bij me mag komen zitten. Ik vind het prima, al ken ik hem niet. Alhoewel… Heel vaag zie ik iets bekends. Sterker nog: ik zie mijn vader in een jongere versie! Het is mijn neef!

Gisteravond nog worstelde ik met een verzoek van mijn vader om zijn broer met wie hij al vijftig jaar in onmin leefde overal buiten te houden. Ik vroeg me af of ik zijn verzoek moest respecteren of mijn fatsoen moest houden en mijn oom een overlijdensbericht moest sturen. Ik kwam er niet uit. En nu, uit het niets, kwam de oudste zoon van die oom zomaar op mijn pad! Vijftig jaar hadden we elkaar niet gezien!

We raken aan de praat en de dokter komt er ook bij zitten. Ik heb een blanco rouwkaart bij me, die ik voor heel iemand anders bestemd had, maar hij komt nu goed van pas. Mijn neef zal deze kaart aan zijn vader geven. Alles valt op zijn plek.

De woorden van de oude dokter zal ik niet snel vergeten. ‘Vader is al snel tot inzicht gekomen aan de andere kant,’ mompelt hij, terwijl hij me peilend aankijkt of ik zijn woorden begrijp.

En ja, ik begrijp hem. Dit kan allemaal geen toeval zijn. Nog twee weken voor zijn dood sprak mijn vader over zijn broer. Ik voelde, dat hij een innerlijke strijd aan het uitvechten was en er niet uitkwam. Hij begon ook feiten door elkaar te halen en leek verward. We wisten toen nog niet, dat dit ons laatste gesprek zou zijn…

Is er leven na de dood? Ik mag barsten als het niet waar is. Had pap me niet, de dag voordat hij ertussenuit piepte, met een doordringende blik en een stille knik beloofd zich te melden als hij er nog zou zijn na zijn overlijden? 

Op zijn begrafenis was een aantal ‘verloren’ nichten en neven aanwezig namens hun vader, die zelf niet meer kon komen. We waren blij elkaar weer te zien en we hebben besloten die ruzie van vijftig jaar tussen de vaders maar eens te laten voor wat het was.

Pap kan nu met een gerust hart naar de eeuwige jachtvelden. Hier op aarde heeft hij alles in vrede achter kunnen laten. Zelfs zijn laatste belofte heeft hij ingelost. Hij heeft zich gemeld. Duidelijker had het voor mij niet gekund.