‘Ha die Fuck!’ begroet ik het hondje van de visite. ‘Wat zeg je?’ vraagt zijn baasje. ‘Fuck, Fuckie,’ antwoord ik met uiterste krachtsinspanning. ‘Hij heet Puck hoor,’ zegt ze, lichtelijk verontwaardigd. Ik bedoel er niks vervelends mee. Het is geen stil verwijt vanwege het oversekste gedrag van de Jack Russell. Lees meer…
In alle godsvroegte zit ik alleen op het grote binnenterras van het restaurant in het verzorgingshuis. Op de verdiepingen erboven lopen verzorgenden af en aan over de vides om hun cliënten te assisteren bij hun ochtendrituelen. Af en toe wordt er een kleine hijskraan een appartement binnengereden en hier en Lees meer…
‘Ik vind je lief’
Deze aanhef van de advertentie trok onmiddellijk haar aandacht. Ze las verder.
‘Ben je je lief kwijt? Ik zal hem voor je zoeken en vinden.’
Haastig scheurde ze de advertentie uit de krant, stond snel op, trok haar jas aan en dronk staande, in één teug haar glas leeg. Ze betaalde aan de bar en rende struikelend naar buiten.
Vandaag veel nieuwe gezichten in de zaal. De grote huiskamer lijkt voller dan de vorige keer. Er worden nog steeds mensen af en aan binnen gerold. Ik zet de cd uit, nestel me achter de elektrische piano en laat mijn oog over de bezoekers gaan. Op een bescheiden volume warm ik mijn vingers en de sfeer alvast op: ‘Koffie, koffie, lekker bakkie koffie.’
Uitgelaten en zenuwachtig giebelend fietsten we – twee meiden van vijftien – het stadje uit, de landerijen in, op weg naar onze eerste vakantiebaan. Bij het proefstation van Unilever konden ze in die tijd ’s zomers vele extra handen gebruiken. Onkruid wieden, aardbeien schoonmaken voor de jam-testen, erwten doppen en op grootte uitsorteren. Noem maar op. We waren benieuwd waar we terecht zouden komen, mijn vriendin en ik.
