Vandaag veel nieuwe gezichten in de zaal. De grote huiskamer lijkt voller dan de vorige keer. Er worden nog steeds mensen af en aan binnen gerold. Ik zet de cd uit, nestel me achter de elektrische piano en laat mijn oog over de bezoekers gaan. Op een bescheiden volume warm ik mijn vingers en de sfeer alvast op: ‘Koffie, koffie, lekker bakkie koffie.’ [i]Sinds een maand of tien mag ik de pianist tussen de schuifdeuren van het plaatselijke Verpleeghuis zijn. Een te eervolle benaming voor een hobbymuzikant als ik, maar het daagt me wel uit er het beste van te maken. Via een advertentie van de Vrijwilligerscentrale liep ik tegen deze functie aan. In de zin ‘het gaat niet om foutloos spelen, als je maar veel liedjes kent,’ kon ik me wel vinden. En daarmee kwam ik een wereld binnen die me tot dan toe onbekend was.[/i]

‘Breng eens een zonnetje onder de mensen.’ Er neuriën al wat mensen mee. Hier en daar zoekt iemand oogcontact. Ik antwoord met een knipoog of glimlach en zeg tegen de mevrouw die vlak bij me zit: ‘Fijn dat u er weer bij kunt zijn.’ Ze knikt blij.

Intussen is de huiskamer afgeladen met rolstoelen, rollators, loslopende bewoners, verzorgsters, vrijwilligers en bezoekers. De koffie wordt aangedragen en sommigen zitten aan hun vaste neutje of advocaatje. Het wordt tijd dat we echt gaan beginnen.

Ik draai de volumeknop hoger en een van de activiteitenbegeleidsters roept welk lied we gaan zingen. Er wordt druk gebladerd in de tekstboeken-met-grote-letters en als ik zie dat ieder, met of zonder hulp, de goede pagina heeft gevonden, zet ik in:
‘Daar bij die molen.’

De meeste van de aanwezige patiënten zijn dementerend of hebben een herseninfarct gehad. Als ze binnenkomen, staan hun ogen mat. Maar dat verandert, zodra ze de eerste bekende liedjes horen. De muziek bereikt hun herinnering aan lang vervlogen tijden.
Na enkele nummers, die enthousiast worden aangezwengeld door familieleden, begeleiders en ondergetekende, de pianist, zie ik de eerste oudjes voorzichtig meezingen. Het licht in hun ogen verandert.

Elke week is er een min of meer vast repertoire. Oude nummers van de Ramblers en aanverwanten wisselen af met kinderliedjes of statige deuntjes uit oude klaslokalen. ‘De pa-ha-ha-den op, de la-ha-ha-nen in’ gaat over in een stevige meedeiner. De stemming zit er goed in.

De oude man, vlak voor me, die in het begin onsamenhangende woorden tegen me riep, zingt met een blos op zijn wangen uit volle borst alle liedjes mee. Uit zijn hoofd. Zijn stem wordt steeds vaster en luider.
De mevrouw, die altijd op haar eigen plaatsje vlak bij me zit, straalt en vraagt of ik ‘wel Annemarieke’ wil spelen. Ergens achterin zit de man, die altijd moet huilen bij de sentimentele wijsjes.
De liedjes rollen zomaar uit mijn vingers en ik geniet van de sfeer en de mensen, terwijl ik de uitdrukkingen op de gezichten op me in laat werken.

Na een uur klinken de laatste akkoorden van de meezingers. Ik zet de volumeknop zachter en speel nog wat songs uit mijn eigen repertoire, terwijl de mensen terug worden gebracht naar hun afdeling. Velen blijven gewoon doorzingen of neuriën. Langzaamaan wordt het leeg en stil om me heen. Met een warm gevoel zet ik de piano uit en pak mijn spullen in. Nog even nakaarten met de bardame die me een kop koffie toeschuift.

Als ik naar huis loop, overvalt me een gelukkig, maar tegelijkertijd droef gevoel. Dankbaar, dat ik dit stukje plezier mag brengen aan mensen in een uitzichtloos bestaan. Droef, omdat ik tussen de vrolijke noten door het verdriet en de pijn heb gevoeld van mensen, die in een stil isolement leven, omdat hun hoofd het niet meer zo goed doet.

[i]‘Hela gij bloempjes, slaapt gij nu nog?
Springt uit uw knoppen, haast u dan toch
’t Zonnetje kijkt u al vlak in ’t gezicht
Bloempjes ontwaakt toch het is als zo licht
Bloempjes ontwaakt toch het is al zo licht.’[/i]

Dit liedje leidt de rest van de dag een eigen bestaan in mijn hoofd. Alsof het op magische wijze de mensen uit hun vage bestaan wakker wil zingen. Ik laat het zijn gang gaan.
Je weet maar nooit…


13 reacties

Chi_Dragon · 28 april 2010 op 07:13

Vanaf de eerste tot de laatste zin boeiend.

Wat moet dat een warm gevoel geven, mensen met zo’n klein iets zoveel plezier en geluk geven al is het maar voor even.

:wave:

SIMBA · 28 april 2010 op 08:48

Ach wat een lief, aandoenlijk stukje ma3!!!!

Fem · 28 april 2010 op 08:55

Applaus voor dit prachtige pianospel!

Avalanche · 28 april 2010 op 09:38

Top! Zowel deze column als jouw inzet. :wave:

LouisP · 28 april 2010 op 10:53

Ma3anne,

wat een leuke vrolijke titel….ik kreeg er zin in!

mooi…

gr.

Louis

Ontwikkeling · 28 april 2010 op 12:41

[quote]Het licht in hun ogen verandert[/quote]
Hier doe ik het voor, jij waarschijnlijk ook. Mooi stuk (over) dankbaar werk!

Ingrid · 28 april 2010 op 13:30

Boeiend. Grappig is dat hoe dement ze ook worden, de liedjes blijven ze altijd mee zingen.
Vorige week vrijdag is mijn schoonmoeder overleden. Tot het laatst toe hebben we liedjes met haar gezongen.

pally · 28 april 2010 op 23:56

Mooi en eenvoudig geschreven, Ma3. Leuk dat je dit doet en er zoveel plezier aan beleeft door dat je ziet hoe demente mensen even opleven,
:wave:

groet van pally

arta · 29 april 2010 op 08:04

Het zonnetje in de liedtekst… Dat ben jij op zo’n moment voor hen…
Mooi geschreven, Ma3, en mooi werk!
🙂

Prlwytskovsky · 29 april 2010 op 09:41

“Lekker bakkie koffie”? Rita Corita? Ben jij al zo oud dan?
Maar leuk om je weer te lezen Ma3.

trawant · 29 april 2010 op 12:05

Mooi verhaal MA3 en idd goed om weer wat van je te lezen tussen alle nieuwkomers..
Ik zie het beeld in de recreade glashelder voor me!

Ma3anne · 30 april 2010 op 09:04

Jommens en meisjes, bedankt voor de leuke en lieve reacties.
:kus:

Dees · 1 mei 2010 op 14:51

Reageer niet meer zo ueberactief als voorheen, maar ik wil wel zeggen dat ik dit een ontroerend mooi verhaal vind, perfect aansluitend bij de vrouw die ik een beetje heb leren kennen tijdens meetings. Ik vind het overigens heel jammer dat je bij de aanstaande meeting verstek moet laten gaan. Hoop dat het een beetje redelijk met je gaat?

:kus: Dees.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder