Vakantiewerkeloos

Uitgelaten en zenuwachtig giebelend fietsten we – twee meiden van vijftien – het stadje uit, de landerijen in, op weg naar onze eerste vakantiebaan. Bij het proefstation van Unilever konden ze in die tijd ’s zomers vele extra handen gebruiken. Onkruid wieden, aardbeien schoonmaken voor de jam-testen, erwten doppen en op grootte uitsorteren. Noem maar op. We waren benieuwd waar we terecht zouden komen, mijn vriendin en ik. Zoals afgesproken meldden we ons bij de portier. Tot onze stomme verbazing hoefden we het veld niet op of de grote loodsen in, zoals we verwacht hadden, maar zou het laboratorium de komende week onze basis zijn.
Een mevrouw legde ons kort uit wat we moesten doen, waarna we plaatsnamen aan een lange tafel. Er zat een klein gaatje in het werkblad. Onze taak zou bestaan uit het tellen van spruitenzaadjes. Het leek ons interessant werk. Vooral het invullen van tabellen en het stickeren van reageerbuisjes gaf ons het gevoel dat we belangrijk waren. De witten jassen die we kregen maakten dat gevoel compleet.

De eerste portie spruitjes van spruiten werd afgeleverd. In een soort peulen bleken piepkleine kruimeltjes te zitten: de spruitenzaadjes. We braken voorzichtig de peulen open en schoven met een spatel de zaadjes één voor één het gaatje in. Onder het gaatje moesten we bij elke nieuwe peul een gestickerd reageerbuisje schuiven. Het was een precisiewerkje en na een paar minuten zaten we al geconcentreerd te tellen. Dit was een kolfje naar onze hand. We werden er niet moe van.

De dag vloog om. Dit zouden we wel een tijdje vol kunnen houden. We verheugden ons al op de komende week.
Na het werk fietsten we over het landweggetje naar huis en voelden ons twee bofkonten met zo’n topbaan.
En toen gebeurde het!
Hoe het kwam, weet ik niet meer, maar onze sturen grepen in elkaar en met een rotklap belandden we op het asfalt. Mijn vriendin sloeg met haar hoofd tegen de grond en ik raakte met mijn benen bekneld tussen wielen en bagagedragers. Kon geen kant meer op. Een enorme pijnscheut in mijn dijbeen benam me mijn adem. Mijn vriendin jammerde het uit. Voor de gezelligheid jammerde ik mee en worstelde me zo goed en zo kwaad als het ging tussen het verwrongen staal uit.

Mijn vriendin bleef liggen en was helemaal de kluts kwijt. Ik besloot, dat ik de touwtjes maar in handen zou nemen, ondanks het feit, dat ik amper kon lopen. We lagen vlak voor de oprit van een boerderij en ik sleepte me bloedend en gekneusd naar de voordeur. Daar belde ik aan en vertelde huilend aan de boerin wat er gebeurd was. Zij rende naar mijn vriendin en nam al snel alle touwtjes van me over. Ze frommelde ons in haar auto en reed ons naar het ziekenhuis.
Daar pootte ze ons op een bank in de hal en al snel kwam een verpleegster de stand van zaken opnemen. Mijn dijbeenwond werd behandeld en mijn vriendin kreeg de diagnose flinke hersenschudding. Er werd ons een week rust voorgeschreven.
Intussen was de vader van mijn vriendin gewaarschuwd. Hij arriveerde al snel en ontfermde zich over ons.

De verdere afwikkelingen werden door onze ouders verzorgd. Zij meldden ons ziek bij de werkgever. Thuis op de bank met een dubbeldik been, respectievelijk onder de wol met een grote bult op het voorhoofd, zagen we ons eerste vakantiebaantje aan onze neus voorbij gaan. Wat een afgang en teleurstelling!

We herstelden voorspoedig en konden onze lol niet op, toen de bankafschriften kwamen. We bleken een dag salaris en [i] voor de hele week [/i] ziektegeld gekregen te hebben. Onze eerste zelfverdiende centjes voor één dag werken en wat klappen oplopen kwamen van de ziektewet! We vonden het vreemd en ook wel een beetje genant, maar hebben het niet teruggestort.

Ons eerste vakantiebaantje. We hebben het er samen nog wel eens over, nadat we beiden inmiddels een interessant, maar roerig en warrig arbeidsverleden achter ons hebben. Die eerste keer bleek een indicatie voor alle dingen die nog zouden gaan komen: veel vallen en opstaan in onze carrières en daarnaast de zorg voor onze bloedeigen spruitjes.

Gelukkig zijn we er slechts licht gekneusd, maar heel veel wijzer en sterker uitgekomen.