Van de prins geen kwaad

‘Ik vind je lief’
Deze aanhef van de advertentie trok onmiddellijk haar aandacht. Ze las verder.
‘Ben je je lief kwijt? Ik zal hem voor je zoeken en vinden.’
Haastig scheurde ze de advertentie uit de krant, stond snel op, trok haar jas aan en dronk staande, in één teug haar glas leeg. Ze betaalde aan de bar en rende struikelend naar buiten.

Haar lief was van het ene op het andere moment verdwenen. Zo zat hij drie weken geleden nog tegenover haar aan de ontbijttafel en zo loste hij op in het niets, een rookwolkje achterlatend op zijn stoel. Ze had verbijsterd en verstijfd van schrik een half uur naar de stoel zitten staren, voordat het tot haar doordrong dat haar lief weg was. Ze geloofde haar ogen niet en was volkomen de kluts kwijt.
Radeloos was ze. Niet begrijpend had ze als een dwaas het hele huis afgezocht, was naar buiten gerend, had zijn naam geroepen, maar zonder enig resultaat. Hij was en bleef weg.

Terwijl ze haar fiets op slot zette in de voortuin van haar huis, hoorde ze een stemmetje: ‘Ik vind je lief, ik vind je lief…’ Ze keek om zich heen en zag plotseling een klein ventje staan, naast een tulp. Een centimeter of vijftien groot was hij. Hij had oranje haar en een groene overall aan, waardoor hij amper van de tulp te onderscheiden was. Hij wenkte haar en zij liep als betoverd zijn richting uit.
‘Kom maar, niet bang zijn…’
Bang? Ze was niet bang, ze had geen gevoel meer, ze verbaasde zich nergens meer over inmiddels. Een mannetje van het formaat van een pas ontloken tulp, ach, waarom niet. Als je wederhelft zomaar voor je ogen in een rookwolkje kon veranderen, dan bestond dat mannetje ook.

‘Ik weet waar hij is, je hebt net mijn advertentie gelezen, nietwaar?’ sprak het mannetje. Ze knipperde eens flink met haar ogen, schudde met haar hoofd en kneep in haar arm. Het mannetje was er nog steeds.
‘Hoe weet jij waar mijn liefste is?’ stamelde ze.
‘Nou, ik heb hem zelf weggetoverd.’
‘Weggetoverd? Waar is hij dan?’
‘Dat kan ik je niet vertellen, Maxima, Prinsen van Oranje vinden het niet prettig als hun vrouw weet waar ze uithangen. Ik raad je dan ook aan om, wanneer ik hem weer terugtover, niet aan hem te vragen waar hij geweest is. Ga vooral door waar je mee bezig was en probeer de monarchie overeind te houden, zoals je inmiddels al een aantal jaren doet. Het koninkrijk valt of staat met jou, lieverd.’
‘Oke, ik beloof het je,’ sprak ze flink, haar twijfel en tranen verbijtend en terwijl opa Bernhard even door haar gedachten schoot, hoorde ze achter zich een bekende stem: ‘Hee, schat, daar ben ik weer!’
Verbaasd keek ze naar de grote dikke kikker, die haar stralend toelachte.
‘Toe dan, geef hem een kus,’ klonk het fluisterend tussen de tulpen.
Ze vermande zich, pakte de gruwelijke kikker op en kuste hem voorzichtig op zijn stralende snufferdje.

‘Poef!’

Voor ze zich realiseerde wat er gebeurde, stond daar haar echtgenoot. In hermelijnen mantel en met een kroon op zijn hoofd.
’Verrassing!’ jubelde de vorstelijke verschijning.
Hij vertelde haar, dat hij koning was geworden en zij koningin.
Het tulpenmannetje liet een luid ‘hoezee!’ horen en verdween in het struikgewas, Maxima in blijde verbazing achterlatend.

Zij viel haar Koninklijke Hoogheid in de armen en vleide zich in het hermelijn. Ze prevelde: ‘Kan me niet schelen wat we zijn. Ik vind je gewoon lief.’
‘Ik ook van jou, majesteit’ antwoordde de koning.

En zo regeerden ze jarenlang het kleine landje aan de zee en waren de koning te rijk.