Beste Jan

Of zal ik beter ‘lieve Jan’ zeggen?

Zo ben je er altijd en zo ben je voor altijd vertrokken.
Je hebt wél afscheid genomen. Zoals iedere dag om een uur of zeven als de rust op kantoor was weergekeerd. De laatste keer voor mij zwaaiend en breed lachend vanuit het raampje van de treincoupé na een ontzettend gezellig dagje uit in Delft. Je had het enorm naar je zin, wij allemaal trouwens. Tijdens dat laatste halfuurtje in de trein waren we net een stel pubers terugkomend van een schoolreisje.
Het leven kan raar lopen. Ik wil je bedanken voor wat je voor mij hebt betekend. Ik heb van jou geleerd dat ‘anders zijn’ gewoon bij het leven hoort. Dat iedereen het volste recht heeft om te zijn wie hij is. Dat dát juist ook een aanwinst is voor iedereen en het leven zoveel boeiender maakt.
Afgelopen Nieuwjaar hebben we elkaar het beste toegewenst. Dat was voor mij een bijzonder moment want voor het eerst ging dat gepaard met drie zoenen op de wang, ik schrok er zelf van. Nu ben ik blij en trots dat ik die laatste drempel heb geëffend. Tenslotte zie ik je na die zevenentwintig jaar gelijk aan een broer.

Die ‘familieband’ is ook de kracht van ons team in al die jaren dat we met elkaar samenwerken. Daar maak jij nu geen deel meer van uit en dat is verdomd jammer. Wat moeten we nou zonder jou als regelnicht? Alles zijn vaste plekkie en volgens duidelijke structuren.

Als ik nu ’s morgens op kantoor kom zal ik jouw enthousiaste ‘Hé Frans!’ nooit meer horen. Ik zal je enorm gaan missen.