Het is niet de eerste keer dat ik hier mijn liefde voor de muziek naar voor schuif. Dat ik dan in een overmoedige bui anderen wil laten delen in wat mijn gevoelige snaar raakt komt er dan regelmatig bij. En dit, dit lukt niet altijd. Enige reden, mensen verschillen te veel van elkaar. Niet erg, integendeel, het neemt de saaiheid weg, zeker als je ziet welk aanbod er ons zo maar via onder meer You Tube in de schoot geworpen wordt. Mijn laptop is één grote ‘platenwinkel’ waar ik een menig aantal uren in vertoef, hier binnen in huis. Buiten koud en nat, hier knusse temperatuur, zappers binnen handbereik, uit de bol gaand, mee jammend op de tonen van bijvoorbeeld Like Herod van Mogwai. Heerlijk! Waar is mijn luchtgitaar!
Ik heb onder meer uit uw vroegere avonturen te Scheveningen met, weet u nog, dat schilderen van die klankkasten, maar ook nu hier op de site al lang begrepen dat muziek ook bij u meer betekent dan zo maar wat achtergrond, wat strijd tegen de stilte of één of andere radio die je verteld dat er nog steeds files staan tussen Amsterdam en Rotterdam.
Zo ook zit er hier een strevertje met een verregaande aandacht die zich nog niet zo lang geleden nieuwe apparatuur heeft aangeschaft die, nu stel ik vast, een cello laat klinken als een cello en waarbij een slag op een trom vol en warm mijn gehoor verwend. Zeer belangrijk, de stiltes zijn nu stiltes, details komen naar voor, ik ontdek via deze installatie het vakmanschap van de musicerende kunstenaars, zelfs met maar het door velen afgekeurde M.P.3 als bron.
De receiver SC-2023-k/-S van Pioneer en de 5.1 opstelling met boxen van Monitor en de onontbeerlijke bijpassende sub woofer, zorgen bovendien ook nog voor een uitstekende sfeer bij het T.V. kijken. Voor de muziek stem ik af op de klassieke stereo weergave.
Klinkt positief he! Helaas, er zijn dan toch enkele kleine ‘problemen’ die ik niet onder controle krijg.
Zo is er dat dat moeilijk te verklaren gevoel waarbij ik de ene keer totaal open sta voor mijn muziek, dit terwijl ik op andere momenten bij wijze van spreken blokkeer voor de schoonheid er van. Stemmingen dus. Stemmingen waar ik niet te zwaar aan til hoor. Binnen diezelfde orde zal ook wel het al dan niet inspiratie vinden voor het schrijven en, onder meer hier op de site, het de ene keer grimmig en de andere keer poeslief reageren horen.
Dat dit alles enkel maar te maken zou hebben met het zich al dan niet goed voelen is zonder meer onjuist. Was het maar, maar dat. Het zou sowieso zorgen voor een duidelijke logica maar mijn ondervinding leert me dat ook negatieve gevoelens de sluizen van genot voor muziek wagenwijd open kunnen zetten. Het zal dan wel zo zijn dat de ‘rock en roll’ van bijvoorbeeld Jethro Thul eventjes plaats zal moet maken voor het rustige werk van Julia Stone of Ray Lamontagne.
Eventjes ter zijde, we hebben het hier met zijn allen op de site al meerdere keren kunnen vaststellen dat het schrijven van uit een negatieve inspiratiebron, dan toch prachtige naar de keel grijpend stukjes kunnen opleveren.
Ik zit zeker met een te kleine basiskennis van en voor muziek. Dat zou dus beter kunnen maar is achteraf gezien geen bezwaar. Ik verzamel van uit die beperkte kennis wat ik mooi vind. Een hogere kennis zou me misschien wel toegang verschaffen tot bijvoorbeeld de werken van Beethoven of Bach of Chopin. Maar, het is dan best mogelijk dat ik grote brokken ‘singersongs’ die nu tot mijn favorietenmuziek horen zie degraderen tot een niet meer te pruimen geluidsoverlast.
Ook het feit dat ik maar sporadisch binnen raak in de jazzmuziek zou een gemis kunnen zijn. Ik heb het onlangs op aangeven van uw schrijven op onze site nog geprobeerd. Manu Katche zijn ‘Song for her’ kon me aan geen kanten bekoren. Het schijnt nochtans zo te zijn dat jazz resulteert in de beste muziek maar helaas, niet hier ten huize Meralixe.
Maar, ik moet hier wel aandachtig blijven hoor. Binnen mijn verzameling op ‘iTunes’ waar de teller momenteel op 1569 staat zitten er toch ook wel verschillende nummers met een improviserende inslag die dus sterk aanleunen bij de jazz. Neem nu Nina Simones Sinnerman. Verbeter mij als ’t niet juist is maar ik noem dit jazz, of is het gospel?
Beste Pierken, wat een geleuter om tot de volgende conclusie te komen. Bij iedereen maar bij mij wel bijzonder aanwezig is er de drang tot herkenning. De eigen smaak delen en bij de andere herkenning oogsten heeft verregaande gevolgen. Is het niet zo dat bijvoorbeeld vriendschap voor een groot deel gebaseerd is op gelijkgestemdheid? Dan is het aftasten van de andere, het luisteren naar de tegenpartij, niets meer en niets minder dan een zoektocht naar jezelf. Wie mijn muziek ook graag hoort bevestigt mijn soms extreme smaak. Maar hij (zij) streelt meteen ook mijn ijdelheid en verbreekt de eenzaamheid van het individu.
Is dit schrijven ook een zoektocht naar herkenning? Ik denk het wel.
Meralixe
5 reacties
Mien · 5 december 2013 op 09:23
Muziek is de blikopener van je ziel.
Aldus Henry Miller.
Ik kan mij daar wel bij aansluiten.
In klassiek, jazz, rock, en al die andere 1000 (sub)rubrieken.
And … music makes the world go round.
Mooie column, alleen had ik hem hier en daar wat ingedikt en minder talig opgepoetst.
Maar dat zal ongetwijfeld aan het Vlaamse Nederlands liggen. 😉
Spencer · 5 december 2013 op 09:39
Hengelen naar herkenning ja, of gewoon een beetje aandacht..
Sinnerman in de uitvoering van Nina is blues/gospelachtig, maar er zitten ook jazzelementen in en zelfs wat Zuid Amerikaans ritme. Veel muziek is een mengelmoes, het resultaat van kruisbestuiving.
Pierken · 5 december 2013 op 10:08
‘Mogge Meralixe, ik heb niks met muziek, fijne dag’, wilde ik veel eerder deze ochtend typen om me daarna nog even om te keren. Vanaf vandaag heb ik nl. enige tijd verlof. Dat heb ik tot in de late uurtjes iets te fanatiek ingeluid. En mijn ‘hersus’ weten daarvan.
Maar zo beantwoord je een aardige brief niet. Dus vlijde ik mijn androïde terug op het nachtkastje en draaide me alsnog eens om. Ook onbeleefd, maar gelet op de staat van mijn mishandelde hoofd de enige keuze die ik had. Bovendien zou ik liegen en daar trap jij niet in.
Tot zover het intro, nu het eerste couplet; jouw brief. Ja, het is een zoektocht naar gelijkgestemden, zodat je de beleving van over en weer kunt vinden. Samen dansen vind ik leuker, alhoewel ik er mijn vinger niet op kan krijgen hoe je dat het meest integer beleeft. De volgende keer neem ik jou daarbij in gedachten, spelend op je luchtgitaar…., maar eh,..
Sta mij als intermezzo op de voorpagina toe om op een later tijdstip uitgebreider antwoord te geven op jouw schrijven. Dan neem ik nu nog een kop thee en een Rennie. Bedankt voor deze brief aan mij. Heb ‘m graag gelezen en herken er wel een aantal dingen in.
Spencer · 5 december 2013 op 11:32
Ps: Er is geen ‘hogere’ kennis nodig om toegang te krijgen tot klassieke muziek. Gewoon [veel] luisteren is genoeg. Neem nu dit stukje van Bach: http://www.youtube.com/watch?v=zlAic9aPoqs
Een kind kan toch horen dat dit een mooi deuntje is?
Nachtzuster · 7 december 2013 op 19:42
Bijzonder en leuk om te merken (en niet voor het eerst) dat jij zo met muziek bezig bent en daar veel inspiratie uithaalt. Ook jouw keuzes van muziek vind ik verrassend, gezien je leeftijd. Dat mag je opvatten als een compliment. Muziek is herkenning, dat denk ik ook, ja. Het zegt in ieder geval wel veel over de persoonlijkheid van iemand. Als je van muziek houdt. Ik denk dat jij en Pierken elkaar wel wat te vertellen hebben op de nieuwsjaarsborrel. Met genoegen deze persoonlijke column gelezen. :musicnote: