Blind date

‘Ja, kom maar. Hier kunnen we zitten. Half in de zon, das lekker.’
Ik schrik en ga rechtop zitten. Het is vrijdagmiddag. In mijn eentje heb ik plaatsgenomen op een terras waar ik geniet van een roseetje. Verzonken in mijn eigen gedachten. Dagdromen die nu abrupt worden verstoord door twee nieuwe gasten. Een man en een vrouw lopen het terras op, allebei voorzien van een blindengeleidehond. Een Canadese en een Duitse herder.

De man neemt duidelijk de leiding. Her en der schuift hij een stoel opzij en baant zich een weg naar het tafeltje vlak naast mij. Inderdaad half in de zon. Zij volgt, neemt plaats en zegt niks. Haar hond gaat naast haar stoel liggen.
‘Hallo, wat willen jullie drinken?’ De ober is snel ter plekke.
‘Welke rode wijn hebben jullie? ‘ Vraagt zij, kijkend in de richting van de ober.
‘Zal ik even de wijnkaart voor u halen?’
Na een korte stilte dient de man de ober iets te hard van repliek; ’Nou.., wat denkt u zelf? Dat is aan een dove vragen of ie meegaat naar een concert. Ik zie dan wel iets meer dan zij, maar ook ik kan uw kaart niet lezen. Doet u maar de rode huiswijn en voor mij een fluitje bier.’

Ik bekijk het tweetal zijdelings, zet het glas aan mijn mond en besluit nog even te blijven. Tenslotte heb ik een vrij weekend voor de boeg.
‘Down, Jacky, down.’ De Duitse herder is duidelijk ergens door afgeleid en wordt door haar vrouwtje gecorrigeerd. De witte Canadese herder ligt relaxt naast zijn baasje die het hoogste woord voert. De man heeft lange, zwarte krullen, is ietwat gezet en gaat gekleed in een kaki t-shirt en een versleten spijkerbroek. Zijn tafeldame draagt een zwart/wit noppenjurkje dat klokkend uitloopt. Haar kapsel is donkerblond en stijl. Een boblijn. Ook zij is aan de mollige kant. Beiden schat ik rond de 30 jaar.

‘Leuk om je nou eens in het echt te zien. Waar kom je precies vandaan? Hoelang ben je al blind?  Zelf ben ik geboren in Nijmegen. Ik heb 12 jaar in Engeland gewoond en toen ik 15 was ben ik terug verhuisd naar Nederland.’
‘Ja, inderdaad leuk! Ik ben geboren in St. Helena, dat ligt in de staat California. Op mijn negende zijn mijn ouders naar Nederland gekomen.’ Haar hand zoekt al tastend het wijnglas waarna ze een voorzichtig slokje neemt.

Ik ben getuige van een blind date in de zuiverste vorm. Hoe hebben ze elkaar leren kennen? Via internet? Maar hoe dan? Via een braillesite? Heeft het nut om daar een foto van jezelf te plaatsen? Maakt het uiterlijk überhaupt uit? Ik heb geen idee.
De man spreekt op een luid volume. Hij praat met heel zijn lichaam. Beide armen communiceren mee en zijn hoofd wiegt in het tempo van Stevie Wonder’s Hotter than July. Hoe toepasselijk op deze warme dag in augustus. Eigenlijk durf ik nauwelijks in zijn richting te loeren nu ik weet dat hij net iets meer kan zien dan zij. Mijn glas is leeg en ik probeer de ober zijn aandacht te trekken. Dat lukt niet best, maar het stelt mij in de gelegenheid om er eens goed voor te gaan zitten.

‘Blablabla..Mavo.. blablabla…MEAO..blablabla..baan in de ICT.. en nog meer blablabla,’ klinkt het hard over het terras. Eerlijk gezegd dacht ik altijd dat visueel gehandicapten hun resterende zintuigen boven normaal hebben ontwikkeld, waaronder hun gehoor. Waarom praat deze nagenoeg blinde man dan zo hard? Als iemand hem kan verstaan, dan is zij dat wel. Hij wil duidelijk indruk maken op zijn eerste afspraakje en zijn omgeving moet daarvan meegenieten. Haar passieve lichaamshouding spreekt ook boekdelen. Af en toe kijkt ze verveeld om zich heen en gaapt een paar keer onmerkbaar. Voor hem dan. Daarbij schuifelt ze een beetje ongemakkelijk op haar stoel.

Ongewild kom ik te weten dat hij 16 banen heeft gehad voordat hij een vaste aanstelling kreeg in het bedrijf waar hij nu werkt. Ook vertelt hij aan iedereen die het maar horen wil, waar hij woont en dat hij drie zussen heeft. Zijn vader is vier jaar geleden onverwacht overleden en zijn moeder heeft sinds kort een nieuwe vriend die hij nog niet ontmoet heeft.
´Tja, mijn werkgever weet het nog niet, maar volgend jaar wil ik toch echt vier maanden onbetaald verlof opnemen om te gaan reizen. Ik wil terug naar mijn roots. Cultuur snuiven, weet je wel. Alleen. Nou ja, met Hero natuurlijk.’ Om zijn woorden kracht bij te zetten klopt hij de Canadese herder eens flink op zijn flank.
‘Ow,’ klinkt het flauwtjes van haar kant. ‘That’s just fine. Back to England?’ Het valt mij op dat ze moeiteloos overschakelt van Nederlands naar Engels en vice versa.
‘Jah! Gewoon een beetje rondkijken daar. Familie bezoeken. Je kent het wel.. blablabla.’

Ik denk niet dat ze het kent, aangezien zij degene is die niets ziet. Rondkijken in je geboorteplaats is dan onmogelijk.
Er vallen geen ongemakkelijke stiltes. Daar zorgt hij wel voor. Er vallen helemaal geen stiltes en dat lijkt mij net zo ongemakkelijk. De onderlinge lichaamstaal is voor hen beiden niet zichtbaar. Hij, die indruk denkt te maken door zoveel en zo luid als mogelijk over zichzelf te praten en zij die beleefd, maar verveeld, naar hem luistert. Ondertussen aait ze haar hond. Af en toe fluistert ze iets in het Engels naar haar herder.
De ringtone van mijn telefoon onderbreekt mijn aandacht. Het is een sms van mijn partner waarin hij vraagt hoe laat ik thuiskom, zodat hij weet wanneer hij kan gaan beginnen met koken. Ik vraag mij af hoe de dame haar gezelschap op een beleefde manier kan laten weten dat zij geen vervolg wil op deze blind date. In ieder geval niet via een sms of mail. Dat zal dan toch op gehoor moeten gebeuren.

Het is voor mij tijd om te gaan. In het voorbijgaan geef ik mijn buurvrouw een bemoedigende knipoog. Kansloos, bedenk ik mij later in de tram op weg naar huis.