Bomen……….

Terwijl de Goedheiligman en zijn gevolg amper de Nederlandse territoriale wateren hebben verlaten, en met hun damper koers zetten naar het zuiden, is vanaf Korvatunturi Fell of all places de Polar Express richting Europa en de rest van de bewoonde wereld vertrokken. Kortom de Kerstman is in aantocht hohooo hohooo. Probeerden de tuincentra reeds in september ons hier op attent te maken, inmiddels hebben de supermarkten het suikergoed en marsepein vervangen door de gebruikelijke kerstlekkernijen alsmede een waanzinnig aanbod aan kerstkaarten, kerstversieringen (de rode lijn, de zilveren, of gaan we dit jaar voor goud?), stalletjes, en natuurlijk de zoveelste kerstliederen verzamel-cd’s varierend van de Mastreechter Staar tot Bing Crosby, Frank Sinatra en Nat King Cole. Last Christmas van Wham, ooit uitgeroepen tot lelijkste kerstplaat allertijden, galmt weer door de winkelstraten. Om nog maar te zwijgen van sommige straten in ons dorp waar men strijdt om de ‘Meest Lelijke Buitenverlichtingbokaal’. Het dorp transformeert weer langzaam in één groot openlucht bordeel al dan niet aangevuld met aan touwen bungelende kerstmannen.

Ook thuis kan ik er niet omheen. Er moet liefst vandaag nog, danwel morgen, doch uiterlijk deze week weer een kerstboom worden aangeschaft en het vriendelijk doch dringende verzoek om de kerstspullen van zolder te halen is allang gedaan. En dat is niet gering. We maken ons weer op voor de jaarlijkse metamorfose van ons knusse huis in een feestelijk verlicht naaldbomenwoud.

Nu heb ik niets tegen kerstbomen maar waarom moeten die altijd zo groot zijn? Waarom niet een leuk bescheiden kunstboompje op de schoorsteenmantel. Het gaat toch om de symboliek. Boompje qua formaat passend bij de huidige kredietcrisis, wat geurkaarsjes, Silent Night van Mahalia Jackson op de radio, voor mijn part een rood lint met kleurige wasknijpers met daaraan de kerstkaarten, en last but not least een beetje hulst aan de voordeur en klaar is Kees. Zou je denken.

Het begint al met een boom die niet normaal door de deur naar binnen kan. Maar denk dan niet dat je dat euvel oplost door hem even passend te kortwieken, nee dan maar via de tuindeuren. Op zich nog niet zo’n probleem ware het niet dat dan eerst de eethoek even naar buiten moet. Prima, ik kan veel hebben. Maar wanneer de boom in het zit gedeelte van de kamer ligt herhaalt zich direct de jaarlijkse discussie waar die moet komen te staan. Ergo wat kunnen wij de komende weken uit onze kamer missen? De televisie is unaniem niet bespreekbaar, evenals de houtkachel, noch de fauteuils of de bank. Je gaat immers niet een maand lang koukleumend in gewatteerde jassen met de Unoxmuts op de vloer rond de boom zitten Mens Erger Je Nieten.

Er moet dus stevig over onze inventaris onderhandeld worden, en al wil ik het noodlot niet voortijdig over mij afroepen, ik weet nu al weer hoe dat gaat aflopen. Wedden dat mijn, ik geef toe ietwat pompeuze, leesstoel weer tot januari naar de garage wordt verbannen? Want die staat volgens mijn gezin op de meest ideale plek, en bovendien zitten daar allemaal stopkontakten. Alsof het toeval is dat juist daar mijn geliefde zetel staat, daar staat immers ook mijn leeslamp, althans nog wel, want ik voorspel dat die binnenkort ook nutteloos in de garage terecht komt. Dat wordt de komende tijd weer schouder aan schouder op de bank tv kijken, want lezen van een krant of een boek is onmogelijk omdat je armen tegen je lichaam worden geperst zodat je nog geen bladzijde om kunt slaan.

En wie gaat die boom straks weer opzetten? Vastgebonden met touw aan haakjes, speciaal voor de gelegenheid in de kozijnen gedraaid, opdat de boom niet opeens over je heen lazert terwijl je net een slok van je warme chocolademelk met slagroom wilt nemen. Bovendien extra geschoord met twee planken om te voorkomen dat de boom niet door het koord naar de muur wordt getrokken of erger nog door de ruit heen sodemietert. Na, onder deskundig toeziende blik van zes paar ogen of de boom eindelijk waterpas staat, komt het ritueel van de piek. Ik weet niet wat wij elk jaar verkeerd doen bij de aanschaf maar op de één of andere manier hebben wij òf een piek die niet past òf een boom die niet Piekproef is. Het begint met inkorten en vervolgens komt het passen, weer iets inkorten, knoestje weg snijden, plaatsen, om vervolgens te constateren dat hij niet omhoog wijst maar door zijn gewicht en de inmiddels verzwakte uitgesneden top naar de tv wijst, alsof ik niet weet dat daar een tv staat, waarop net een commercial wordt getoond dat de Gamma kant en klaar opgetuigde kunstbomen, niet van echt te onderscheiden, aanbiedt. Maar niet voor ons.

Wanneer de boom staat begint het uitrafelen van een wirwar aan snoeren met lampjes omdat ik elk jaar weer zo blij ben dat die rommel naar zolder mag dat ik niet eens de moeite neem ze fatsoenlijk op te bergen. De uiteindelijke optuiging is voorbehouden aan de rest van het gezin. In no time verandert mijn huis in een dependance van Kaufmarkt.

Ik kan niet wachten tot het Driekoningen is, de enige Christelijke feestdag waar ik ècht naar toe kan leven. Lekker vanuit mijn luie stoel.