Boobjob

Ik hoor hoe iemand stilletjes mijn kamer binnenkomt en draai mijn gezicht naar het geluid. “Dag allermooiste prinses.”
Gelukkig is hij daar. De arts ging hem na de operatie opbellen hoe alles was verlopen en wanneer hij op bezoek kon komen.
“Ik ben een halfuurtje vroeger,” zegt hij zachtjes terwijl hij over mijn gezicht aait, “ik kon echt niet meer wachten, ik moést je zien.”
De tranen springen in mijn ogen. Ik voel me een emotionele landmijn, klaar om te ontploffen.

“Je bent in goede handen, meisje, we zullen goed voor je zorgen.” De arts lacht me allerliefst toe.
Ik word de operatiekamer binnen gereden en een verpleegkundige komt een infuus prikken.
“Gaat het een beetje? Je ziet er nog zo jong uit.”
Ik schiet bijna vol als ik op haar vraag antwoord. Niet echt leuk om zo aan de startlijn van een acht uur durende operatie te staan. Vechtend tegen tranen denk ik aan mijn moeder en mijn da-da-sprekend peutertje en probeer me sterk te houden. “Ik weet waarom ik het doe,” praat ik mezelf de leuze in die ik mijn omgeving de laatste tijd voortdurend hoor zeggen.

“Heb je al eens gekeken?” vraagt hij dan.
Ik knik van nee want veel geluid komt er niet uit mijn mond. Hij knijpt geruststellend in mijn hand en doet voorzichtig het operatielakentje op mijn borsten omhoog.
Mijn lief is helemaal van de kaart. “Wauw, dat ziet er echt goed uit! Ik had nooit gedacht dat het er zo zou uitzien.”
Ik zie een heleboel bloed, twee kleine borstjes en allemaal draadjes en pleisters hangen.
“Over de grootte moet je je geen zorgen maken. De dokter zei dat je niet genoeg buikvet had en dat je borsten zo’n 15% kleiner zijn. Nadien zullen ze je borsten nog bijvullen als je ze niet groot genoeg vindt.”
Hij leest mijn gedachten zoals hij wel vaker doet en ik knijp in zijn hand. We hebben het overleefd.

Eenmaal thuis is iedereen erg lief. Ik hoef maar “a” te roepen en er staat iemand te poetsen of eten te koken. Niemand kan echter de gevoelloosheid in mijn borsten wegnemen of de impact die de preventieve borstoperatie had op mijn vierentwintigjarige leeftijd. Ik weet zeker dat ik de juiste keuze heb gemaakt maar nog elke dag twijfel ik over mijn beslissing, hoeveel veiligheid die me nu ook geeft.