De man met wie ik gelijk op naar huis wandel ken ik van zijn mooie werk in de Gemeenteraad, waar hij voor een plaatselijke partij de lakens uit probeert te delen. Hij heeft een moderne scooter een lange regenjas en een gleufhoed die hij frivool over zijn voorhoofd trekt. Het enige dat detoneert aan hem is het minne poepmasjientje dat hij aan een uitschuiflijn achter zich aan sleurt.
Onze gesprekken gaan meestal over het wanbeleid van de huidige machthebbers die er een rommeltje van maken, gemeenschapsgeld verjubelen en geen oog hebben voor de werkelijke noden van de bevolking.

Zijn verongelijkte monoloog duldt nauwelijks tegenspraak, die ik hem dan ook maar niet verschaf, me beperkend tot gehum dat in toonsoort varieert van instemmend naar verontwaardigd via verbazend tot bewonderend. Sinds hij kortelings een klein succesje voor onze wijk heeft behaald is zijn doorgaans sonore gebrom een octaaf gestegen en heeft zijn tred zowaar een montere uitstraling gekregen.
Natuurlijk heeft hij de verrassing die binnenkort voor het winkelcentrum geplaatst gaat worden voor de poorten van de hel weg moeten slepen, dat spreekt vanzelf. Maar hij heeft volgehouden, de verantwoordelijke wethouder op zijn diverse verantwoordelijkheden gewezen en dwarsliggende ambtenaren zijn poepjes laten ruiken.
Dan laat hij-onder embargo uiteraard- het aapje uit zijn mouw ontsnappen.

De Sierkersen die iedere lente hun roze bloesems over de wijk uitstrooien worden binnenkort op zijn initiatief gekapt. Teveel val in lente en herfst, risico’s voor voetgangers en fietsers, hij ziet het dagelijks voor zijn neus gebeuren. Ervoor in de plaats komt voor 30.000 Euro een levensgrote gestileerde verroeste ijzeren weergave van een boom. Baanbrekend ontwerp van een hem bekende Engelse beeldhouwer.
Bladerloos in alle seizoenen en makkelijk in onderhoud.
Bovendien Cultuur bevorderend en een doorlopende kennismaking met abstracte kunst in deze wijk vol kansbeperkten.

Wij koesteren de Sociaal Democratie en haar vertegenwoordigers, maar vertrekken met gezwinde spoed naar onze residentie aan de rand van een heel eng echt bos.

Categorieën: Algemeen

5 reacties

Meralixe · 26 januari 2014 op 08:39

‘verjubelen’ en ‘ verongelijkte monoloog gehum dat in toonsoort varieert’ en ‘sonore gebrom een octaaf gestegen en heeft zijn tred zowaar een montere uitstraling gekregen.’
Hoed af voor een dergelijke schrijverij. :yes:
Dan heb ik het nog niet over het verhaal. Subtiel, zo uit het leven gegrepen. :laugh:

Yfs · 26 januari 2014 op 10:09

‘Het enige dat detoneert aan hem is het minne poepmasjientje dat hij aan een uitschuiflijn achter zich aan sleurt’ :laugh:

‘me beperkend tot gehum dat in toonsoort varieert van instemmend naar verontwaardigd via verbazend tot bewonderend’

Dat ‘via’ doet het ‘m!!

Pareltjes, net als de hele column!! :yes:

pally · 26 januari 2014 op 15:16

Droog, geestig, Trawant.
Je zet het mannetje en zijn ‘marmotje’ goed neer.
Je zou er zo een stripverhaal van kunnen tekenen.

Nachtzuster · 26 januari 2014 op 19:11

Goed bezig, trawant. Mooie column weer. Ik had geen idee dat het sierkersen waren. De bomen die een roze loper voor je uit leggen. Weer wat geleerd. :yes:

Mien · 26 januari 2014 op 22:28

Zou zo uit de eender welke wijkkrant kunnen komen.
Kortom herkenbaar. :yes:

Geef een reactie

Avatar plaatshouder