Boombinding

De Turkse tortel met zijn ranke lijf draagt vliegend stukjes tak naar een fragiele iep aan de rand van de boomgaard. Heen en weer. Heen en weer. Zijn intieme geluid klinkt schor en helder tegelijk op als hij even pauzeert. In contrast met de continuo basso van de provinciale weg. Brommerig, sonoor. Op mijn schrijfboekje mengen de koffievlekken zich met zonlicht. De schommel die nog altijd aan een van de appelbomen hangt wiegt zacht heen en weer. Bovenin zijn de vergroende touwen verdwenen onder een dikke laag mos. Eén met de dikke tak. Ik ga zitten op het plankje en sla mijn armen om het touw, ruw en rasperig gevoel. Steek mijn benen naar voren.

Een snerpende sirene snijdt in mijn oren. Mijn schriksiddering brengt via de schommel wat takken in beweging.
Och, de eerste van de maand. Niets aan de hand. De vogelgeluiden die even verdwenen waren keren langzaam terug. Kinderstemmen als fluitjes op de dijk. De dorpsschool gaat uit. Mijn oog valt op het wittige koord dat in schuine lijn langs een appelstam verderop hangt. De wind heeft er als finishing touch een schapenpluis aan gehangen. In gedachten zie ik de hangmat weer waarin mijn kleindochter en ik samen lagen te neuriën – ver van de wereld – weggevouwen in die grote veilige bananenschil. Met het koord kon ik ons wiegen.
We dommelden snel in. Al bleef ik de geluiden op afstand horen. Een dier dat waakt over haar jong.

Groene toefjes blad doen een schuchtere poging de monumentale bomen frivoler te maken. Ze doorbreken de stoerheid amper. De reuzen sluimeren door en voelen zich hoogstens gekieteld. Een pimpelmeesje verlost druk trillend vlakbij mijn hoofd een boom van het laatste rotte appeltje. Onze enige pruimenboom toont als eerste bedeesd de voorjaarslingerie.

Een chagrijnige haan in de verte zeurt dat het echt nog geen zomer is.