Beste ma,
Wel wat zal ik zeggen, Sas, de smerige teef, heeft mij bedrogen, met mijn beste vriend, de kloot. Fantastisch toch, had nooit gedacht dat ik in mijn leven zo een prachtig liefdes cliché ging meemaken. Heb er uit blijdschap dan ook een kort gedichtje over geschreven om mijn gevoelens te verwoorden: Bloed, pijn en zwarte tranen
Gele gal en pijnlijke kwalen
Kruipen, kotsen en verder
Stilstaan, wachten en dan plots helder.
Nee, wrok ken ik niet meer ze hebben gelijk, ik ben hier de smeerlap die zoals Sas het zo mooi kon zeggen met schuldinducerende stem, niet wilt dat ze beiden gelukkig worden. Ze voegde er ook nog aan toe, dat wanneer ik zo blijf voortgaan ze niet weet of ze mij nog wil zien en zo dacht Fre er ook over, die te laf was om mij onder ogen te komen. Mooi toch dat je naaste je zo graag zien, dat ze je richtlijnen geven over hoe je te gedragen, omdat ze je zeker niet willen kwijtspelen. Je weet nooit voor wat ze je nog nodig zullen hebben en een goede burger leeft altijd in dienst van de medemens en ik ben een goede burger, toch ma?
maar voor de rest lukt het me wel je kent mij ik leid het leven op mijn eigen ondraaglijke manier, om toch maar alles uit de donkerste hoeken van mijn geest te krijgen om zo een duidelijker beeld te vormen over het al dan niet “echt” zijn van de mens in deze droomwereld die we de realiteit noemen.
dagelijks geconfronteerd met eigen falen en hoge verwachtingen die in een schrijnend contrast staan met de tekortkomingen en idealen van de o zo teer geliefde medemens. Toch hopend in sommige gevallen zelf biddend en zuchtend op een teken van goddelijkheid, zoals ik dat vandaag zag in de ogen van een daklozenkrantverkopend individu toen ik hem een schamele 54 cent gaf.
Voorheen had ik een slordige 15 € neergelegd voor desbetreffend decadente voedingswaren in de “tegenwoordig al 1500 producten blijvend verlaagd in prijs” Echt Edah, waarna het ding dat verdacht veel op een mens leek van het vrouwelijk geslacht met een vermoedelijke leeftijd tussen de 18 en 25, maar volgens mij gewoon een goed gecamoufleerde robot met 1.2 gig opslagcapaciteit, die de kassa bediende mij nog geen eens een blik gunde en er zich makkelijk vanaf maakte met de woorden ” klantenkaartje?, 15 motherfucking euro’s, dag en bedankt.
ik was zo aangedaan toen ik die mens zag 54 cent en een blik van bedankt gast als ik kon zou ik het terug doen. de wereld is toch nog schoon maar je vindt die schoonheid het meest in de klassen die door de maatschappij worden beschreven als vuil en smerig
veel groeten en kussen,
S.t.t.
p.s. hoe was jou week?
4 reacties
Wayan · 18 april 2004 op 14:50
Ooit zal je het volgende gedicht aan je moeder moeten opdragen :
Mijn moederken, ik kan het niet verkroppen
dat gij gekromd, verdroogd zijt en versleten,
zoals een pop waarin een hart zou kloppen,
door ’t volk bij ’t heengaan in een huis vergeten.
Ik zie uw knoken door uw kaken steken
en diep uw ogen in het hoofd gedrongen.
En ik ben gans ontroerd en kan niet spreken,
wanneer gij zegt ‘kom zit aan tafel jongen’.
Ik hoor u ’s avonds aan de muren vragen
of gij de vensters wel hebt toegesloten.
Gij kunt de mist niet uit uw hersens jagen.
Uw lied is uit, gij kreunt de laatste noten.
Daar in de verte wordt een put gegraven;
ik hoor zo goed het ploffen van de kluiten.
En achter ’t huis zie ik een schimme draven:
hij staat waarachtig reeds op haar te fluiten.
– Kom in, Mijnheer, ik stel u voor aan Moeder.
– Vrees niets, kindlief, al heeft hij naakte benen:
hij is een vriend, een goede vriend, een broeder:
hij is niet ruw, hij wandelt op de tenen.
Tot weerziens dan. Ik kom vannacht of morgen.
Gij kunt gerust een onze-vader lezen,
en zet uw muts wat recht. Hij zal wel zorgen
dat gij geen kou vat en tevree zult wezen.
– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – — – – – – — – – – – –
Uit ‘Verzen van vroeger’ (1934) van Willem Elsschot (1882-1960)
Ma3anne · 18 april 2004 op 15:44
Grappig, een column in de vorm van een brief aan je moeder. 🙂
Mup · 18 april 2004 op 16:29
Ik had een beetje moeite met de lange zinnen, (maak me daar zelf ook schuldig aan) dat haalde de vaart uit het lezen. Vind het wel een goede column verder en ben erg benieuwd naar de brief die moeke eventueel terugschrijft,
Groet Mup.
P.S. Bedankt Wayan, voor het delen van het gedicht.
Mosje · 18 april 2004 op 20:26
Had een leuk verhaal kunnen zijn als je niet zo ontzettend slordig was geweest wat de leestekens betreft. Iets te veel komma’s, punten en hoofdletters vergeten. Bovendien lees ik een paar rare zinswendingen.
Hoop maar dat je moeder daar overheen heeft gelezen 🙂