Brief aan Yolanthe

Vannacht heb ik over je gedroomd, Yolanthe. Hoe krijgt mijn onderbewustzijn dit toch in godsnaam voor elkaar? De televisie heb ik namelijk al jaren geleden van mijn balkon gegooid. Natuurlijk zie ik je wel voorbijkomen in programma’s wanneer ik op bezoek ben bij familie of vrienden. Daar waar vluchten niet altijd makkelijk is. Ik kan hen natuurlijk ook niet kwalijk nemen dat zij nog wel verzot zijn op het boze oog. En wanneer ik het internet afstruin, doe ik juist erg mijn best om te ontwijken wat er nu toch weer allemaal met je gebeurd is. Ik wil het allemaal echt niet weten. De koppen zijn echter vaak zo schreeuwend dat ze me blijkbaar toch te grazen nemen. Jammer maar helaas.

Ik had een coachingsgesprek met je. Jij was mijn coach. Tegenover elkaar aan een tafeltje. Allebei op een groen plastic stoeltje met van die ijzeren poten. Locatie onbekend maar levensecht. De wereld van de persoonlijke ontwikkeling is mij totaal niet vreemd, echter dat ik dit in de nacht juist aan jou koppel, is toch wel heel bijzonder. Het thema in het gesprek was ook niet speciaal nieuw voor me. Ik kan me zo ontzettend goed in iedereen inleven, maar mijn eigen weg vinden, vind ik nogal lastig.
Op deze hulpvraag  reageerde je totaal ontspannen met ‘dan stop je daar toch gewoon mee?’ Ik haatte je meteen. Ja, mevrouwtje doet dat gewoon. Lekker makkelijk. Al mijn vooroordelen werden bevestigd. Toen ik aangaf dat dit nu eenmaal niet zo simpel is – ik heb tenslotte mijn leven lang niet anders gedaan- wuifde je dit als het ware weg. ‘Doen!’, zei je. In dit soort gevallen gaat de wekker altijd weer te vroeg. De schepping heeft waarschijnlijk als doel dat niet alles je klakkeloos voorgekauwd wordt. Je mag het allemaal zelf overdag weer proberen op te lossen. Lekker dan.

Lopend door het huis sorteerde ik mijn stapel van gedachten. Mijn ontbijt en mijn kop zwarte koffie moesten mij rust brengen. Waarom minachtte ik je? Waarom keurde ik je af? Dit zegt tenslotte alles over mij. Ik bleef maar malen. En toen ineens, zag ik het. Het antwoord bleek zeer eenvoudig. Juist omdat er een groot verlangen achter deze weerstand schuilt! Yolanthe, jij vaart je eigen koers gewoon. Op het oog, vrijwel zonder problemen. Ik schrik ervan, maar eigenlijk wil ik domweg iemand zijn zoals jij!

Nou ja, misschien iets meer zoals jij.