Er zijn niet veel momenten in mijn leven geweest dat ik het roerend eens was met mijn broer. Hij is ruim een jaar jonger en we hebben ooit afgesproken dat we, wat er ook gebeurd, het nooit met elkaar eens zullen zijn. Als ik zeg links, doet hij rechts. Rijden we ergens naar toe, stellen we zelfs de TomTom nog ter discussie. Dat soort werk. Strijd, dat moet er zijn. Vinden wij. Maak je geen zorgen, dat vinden wij leuk. De momenten dat we het wel met elkaar eens zijn beleven we dan ook veel intenser. Die mag je zelfs uniek noemen. 27 januari 2005 was zo’n moment, ik weet het nog als de dag van gisteren. Ajax speelde thuis tegen Heerenveen voor de beker en had een nieuwe spits. Het was Angelos Charisteas. En vanaf het moment dat de koop rond was had ik al verkondigd dat ik het helemaal niks vond. Hij dus wel.

Ajax speelde alleraardigst, eerlijk is eerlijk, maar kwam maar niet tot scoren. Laten we het er op houden dat de nieuwe spits niet zo’n succes was. Zienderogen zag ik mijn broer er ongemakkelijker bij gaan zitten. Hij moest me gelijk gaan geven. Zo ongeveer het meest ultieme wat er in onze broederstrijd kon gebeuren. Tandenknarsend bewoog hij mee, alsof hij ze er zelf in wilde schieten voor de Griekse beunhaas. Het hielp niets. Charisteas was een slechte spits. Punt. Het was inmiddels al de 89e minuut, nog steeds 0-0 en bijna vielen we elkaar huilend om de nek, diep ontroerd dat we nu uitgerekend daar in Amsterdam, ergens op een stoeltje in de Arena elkaar gelijk moesten gaan geven. Nou ja, hij mij dan.

Sneijder schoot een bal vanaf de zijkant. Charisteas rende richting het doel, als een kip zonder kop. Had geen idee waar hij was. Wist het verschil niet tussen een linker- en een rechterschoen. Bovenop de tribune hielden wij de innige omhelzing even in. We zouden deze kans, die hij ongetwijfeld weer ging verprutsen, nog even afwachten. Charisteas struikelde. Over z’n veter denk ik. Of over een polletje. Hij viel. De bal raakte zijn hoofd. 1-0. Ik keek naar m’n broer. Wat zou hij zeggen? Hij verblikte of verbloosde niet. “Superspits!”

Ik belde hem net op. “Cruijff of van Gaal?” “Cruijff!” Jammer. Vond ik namelijk ook. Man, wat hoop ik dat van Gaal die strijd gaat winnen zeg.

Categorieën: Actualiteiten

9 reacties

Libelle · 30 november 2011 op 09:46

Je schrijft onderhoudend en toch kort en krachtig.
Zowel Cruijff als van Gaal verdienen een standbeeld. Als geen ander weten ze het journaille van de belangrijke nieuwsgaring te weerhouden.

pally · 30 november 2011 op 10:22

Lekker stukje, Kuin! Geestig, die tegenstelling: Broersverbondenheid door tweespalt.
Leuk je weer eens te zien, hier en ja, nog altijd kwaliteit :wave:

groet van Pally

LouisP · 30 november 2011 op 16:40

Verdorie Kuin, da’s lang geleden. Niemand kan zo over voetballen schrijven als gij, vind ik. Zalig man!
Echt weer een heel bijzondere column
voorlaatste alinea vind ik machtig met als toppertje:

Charisteas struikelde. Over z’n veter denk ik. Of over een polletje. Hij viel. De bal raakte zijn hoofd. 1-0. Ik keek naar m’n broer. Wat zou hij zeggen? Hij verblikte of verbloosde niet. “Superspits!”

Hier kan ik echt van genieten! Super gedaan!

Meralixe · 30 november 2011 op 18:44

Welkom terug van weg geweest.
Ik heb ook een broer die 16 maand jonger is dan ik. We zijn het nooit eens met elkaar en hebben nog nooit ruzie gehad. :hammer:

sylvia1 · 1 december 2011 op 07:39

Wat een mooie column! Ik moest even een drempeltje over in de tweede alinea toen het plots over voetbal bleek te gaan (wat ik helemaal niet volg), maar nee, geen enkel probleem, in één ruk uitgelezen en toen nog een keer.

Kuin · 1 december 2011 op 14:41

Potverdikkie! Dat noem ik nog eens in een warm bad terecht komen zeg. Dank voor alle mooie woorden. Ik zal – zo sprak hij hoopvol – voortaan wat regelmatiger van me laten horen.

embee · 1 december 2011 op 18:09

Heel gaaf geschreven stukje.

:hammer:

arta · 2 december 2011 op 08:33

Kuin, laat ik het nóg sterker vertellen: Jij bent de enige schrijver van wie ik voetbalverhalen lees, en weet je: Ze lezen allemaal heerlijk weg, doordat je het dichtbij jezelf houdt, begrijpelijk opschrijft, zonder afbreuk te doen aan het verhaal.
Ja! Kom weer vaker langs!:-D

Margarita · 2 december 2011 op 20:39

wat er ook gebeurT – al had ik er de eerste keer ook over gelezen, omdat ik zo geïnteresseerd was in het verhaal van de broers.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder