Kermend rol ik me op mijn buik op de matras. Mijn bezoekster kijkt meewarig toe. ‘Daar gaan we wat aan doen hoor lieverd!’ Resoluut pakt ze een van mijn voeten vast en begint te duwen.
Rugpijn. Vanmorgen kwam het opzetten. Het ene moment stapte ik fris de auto in en het volgende kon ik er niet meer uit komen. Van een atletische bijna-veertiger veranderde ik in een kromme pseudo-tachtiger. Zo snel kan verval dus gaan. Ik hing thuis op de bank mezelf zielig te vinden toen zij onverwachts voor de deur stond. Ze zag mijn pijnlijke gestuntel en trok onmiddellijk een plan. ‘Ga maar liggen, dit helpt altijd, echt waar!’ Blij dat iemand zich mijn lot aantrok gehoorzaamde ik.
Dus daar lig ik dan. Ze heeft mijn voet in een stevige greep genomen en drukt op de zool, net waar de hiel overgaat in de holte van de voet.
‘Wat doe je?’ Ik voel me kwetsbaar. Hoe goed ken ik haar eigenlijk? Ik probeer haar over mijn schouder aan te kijken. Ze glimlacht geruststellend. ‘Wist je dat al je organen een plaatsje hebben op je voetzool? Als je iets mankeert heb je daar ook een pijnlijke plek. Ik heb er een cursus over gevolgd. Als je eenmaal weet waarop je moet letten, zie je dat het altijd klopt. Ik heb al een paar mensen behandeld.’ Ik wil zeggen dat mijn rug geen orgaan is maar… nou ja, gewoon een rug. Vragen waaraan ze die mensen behandeld heeft en hoe het met ze is afgelopen. Opmerken dat ik niet geloof in die voetreflex-flauwekul. Ik open mijn mond en sluit hem weer. Beter om niet te kritisch te zijn. Ze bedoelt het immers goed.
Haar duim draait rondjes. ‘Hier zit je onderrug. Voel je dit?’
‘Eh. Jawel, maar het doet geen pijn.’
Ze duwt een beetje harder. ‘En nu?’
Ik aarzel. Het is misschien wel een klein beetje pijnlijk, als ik er goed over nadenk, een beetje maar… ‘Nou, ja, ja… ik voel wel wat, denk ik.’ Voorzichtig probeer ik me los te wurmen. ‘Bedankt hoor, het is goed zo.’
Zonder enige waarschuwing duwt ze met al haar kracht haar nagel in mijn hiel. Het doet niet eens echt zeer, maar ik schrik ervan en trek onwillekeurig mijn voet terug. Dat komt me te staan op een hevige pijnscheut in mijn rug. Ik gil het uit. Ze lacht triomfantelijk.
‘Zie je wel. Je onderrug, hier zit-ie. Ik zei het toch.’
13 reacties
Frans · 11 oktober 2014 op 12:07
Als het niet zo´n pijn deed kon je er vreselijk om lachen. Leuk stuk.
Meralixe · 11 oktober 2014 op 12:32
Raar verhaal.
Ik, en daar waar ik elders onderschreef dat ik niet al te veel afwist van allerlei psychische kronkels in een mensenleven, durf hier te stellen dat ik één en ander afweet van rugklachten. Nee, een echte specialist wil ik mezelf ook niet noemen maar hier heb ik een sterk vermoeden dat u, en hopelijk is dit zo, nog nooit rugklachten hebt gehad. Maar goed, het is ten slotte ‘maar’ een verhaal. 🙂
Maar nu mijn echte kritiek op de column.
1) Wie is die dame? Verder dan ‘bezoekster’ kom ik niet
2) Was je dan achteraf geholpen?
3) Hoe veel moest je betalen? :pain:
Dees · 11 oktober 2014 op 12:54
Hahaha, heel leuk geschreven! Goed opgebouwd, uitgewerkt en uitgesmeten. :yes:
evil-ine · 11 oktober 2014 op 13:19
Goed geschreven, de pijn komt over (heb al maanden spit). Ik heb toch wat vraagtekens bij het open einde…een los draadje?
De dame is natuurlijk de buurvrouw, Meralixe.
Ferrara · 11 oktober 2014 op 13:50
Arm slachtoffer van een goedwillende buurvrouw en voetzooltherapie. Met rugpijn op je buik liggen is al geen pretje, laat staan dat iemand dan ook nog eens je voetzool bewerkt.
In weinig woorden het hele drama duidelijk gemaakt.
Ik denk dat het waar gebeurd is en wens je beterschap!
Mien · 11 oktober 2014 op 14:19
Het verhaal doet mij denken aan kermis. Specifiek de eendjestent. Je hengelt wat. Vangt niets. En als je iets vangt weet je niet precies wat. Dat gevoel. Kreeg ik bij het lezen van de column ook. Kun je daar iets mee? Nee. Behalve een beetje schurend lachen. Kortom toch prijs geschoten. 🙂
Janina · 12 oktober 2014 op 11:39
Eh….
Mien · 16 oktober 2014 op 07:26
Dit commentaar was voor een andere column bedoeld. Mannen hė, … kunnen niet met twee dingen tegelijk bezig zijn. Sorry.
Heb het nog eens gelezen. Knap hoe je een actueel thema scherp zet. Ik denk dat de Rijdende Rechter het in de toekomst nog druk gaat krijgen met al die burenzorg.
Onlangs ook een paar dagen spit gehad. ‘Ga maar door de pijn heen’, zei de fysio. Dat heb ik geweten. Tranen in de ogen.
troubadour · 11 oktober 2014 op 14:46
Uitzonderlijk goed geschreven, kan ik echt mee weglopen!
pally · 11 oktober 2014 op 21:49
Leuk geschreven. Goed, hoe je van de verleden tijd in het eerste stukje, overgaat naar de tegenwoordige tijd. Alsof je daarmee niet alleen haar, maar ook de lezer binnen laat.
pally · 11 oktober 2014 op 21:52
Leuk geschreven. Goed, hoe je van de verleden tijd in het eerste stukje, later overgaat naar de tegenwoordige tijd. Daardoor laat je de lezer ook binnen.
Bewust zo gedaan?
Janina · 13 oktober 2014 op 12:32
Ik heb geprobeerd de eerste zin zo te construeren dat de lezer meteen geïnteresseerd is en verder wil lezen. De tweede alinea is een korte situatieschets, zodat de lezer weet wat vooraf ging. Kennelijk heeft dat het effect zoals door jou benoemd, wat zeker wenselijk is maar op gevoel ontstaan, geen bewuste keuze.
Janina · 12 oktober 2014 op 11:39
Bedankt voor de reacties. Het verhaal is autobiografisch, al is de werkelijkheid wat aangedikt ten behoeve van de dramatiek :-)). Daarom heb ik het ook onder de rubriek ‘verhalen’ geschaard (je weet maar nooit wat de buurvrouw leest, haha!)