Buurtvriendin

Triomfantelijk laat de vriendin “lucht” foto´s zien van haar “gemiamivicede” straat in een bakfietsloze buurt in Rotterdam West. Ze woont op de topverdieping en heeft vanaf haar balkon een helikopterview over de activiteiten benedendeks.

De straat is voor de zoveelste maal in korte tijd afgezet met rood met witte linten. Er staat een ´plaats van delict´ bus die het oppervlak van minstens drie parkeervakken beslaat en als je pech hebt staat je vervoermiddel binnen de afzetting, waardoor je bijvoorbeeld te laat op school komt en je moeder een briefje voor de conrector moet schrijven met daarop: “woont in getto omsingeld door politie i.v.m. nog nader te bepalen grootschalige criminele activiteit onder keukenraam.”

Waar er bij een ander lichte paniek zou ontstaan als iets dergelijks zou afspelen in alarmerende nabijheid van de comfortzone, ontstaat er bij de vriendin lichte opwinding.

Kijk, zegt deze wijzend op een foto met nauwelijks verholen enthousiasme, die agent, daar heb ik gisteren mee staan praten. Op de foto is te zien dat de agent geen huis-tuin en keuken pistool bij zich draagt (voor zover er iets dergelijks bestaat waarvan de munitie niet vloeibaar is), maar een wapen dat door drie betonnen muren heen een argeloze wordfeudende bejaarde naar de eeuwige jachtvelden zou kunnen schieten.

De vriendin vertelt over de grapjes die ze binnen de afzetlinten met de agent maakte en de informatie die ze deze goedlachse schietmachine tijdens dit gesprekje heeft ontfutseld. Over het opgerolde XTC-lab 20 meter van haar woning; de straat is zwaarbewaakt voor het geval een teleurgestelde XTC-liefhebber verhaal komt halen C.Q een huizenblok wil opblazen.

Met oud en nieuw, een aantal maanden voor de Miamivasie, blies een olijk groepje opgeschoten jongelui 15 brievenbussen op in de straat met vuurwerk. De vriendin belde de woningcorporatie om deze te laten repareren omdat er bij een stevige oostenwind kans was dat je je privé-correspondentie bij de overburen tegen het raam aangeplakt terug zou vinden. Het was een geluk dat de brievenbus van de firma XTC gespaard bleef en Rotterdam haar status als vuurwerkrampvrije gemeente kon behouden.

De vriendin zette eerder al een grote bakfietsbuurtwaardige picknicktafel in de straat en nodigde de jongeren, samen met onder andere islamitische huismoeders, uit om een (non alcoholisch) drankje te drinken, meegebrachte lekkernijen met elkaar te delen en “het gesprek aan te gaan”. Dit was overwegend succesvol, de brievenbussen waren zeker niet door al deze jongeren opgeblazen.

De vriendin veegt regelmatig de straat schoon en inspireert daarmee buurtbewoners hetzelfde te doen. Ze verzoekt alleenstaande buurmannen om hun rottende vuilnis van het balkon weg te halen, deze geven gedwee gehoor aan dit verzoek.

De vriendin past op het driejarige zoontje van haar buurvrouw als deze onverwacht weg moet voor een kinderloze boodschap. Het zoontje speelt dan Disneyprinsessen memory bij de vriendin en heeft het reuze naar zijn zin. Als je een afspraak maakt met de vriendin weet je niet of je ook een afspraak hebt met het zoontje van de buurvrouw, maar dat geeft niet.

De vriendin is nu samen met de buurvrouw bezig met het planten van viooltjes aan troosteloze gevels waar tot voorkort voornamelijk hondenpoep tegenaan geplakt zat.

Inmiddels is er bijna een competitie ontstaan over wie er het meest doet voor de buurt en worden de deuren na een ongelukkig buurtreferendum een vreselijke kleur geel geschilderd, maar daar gaat het niet om.

De vriendin probeert er wat van te maken.

Ik nomineer mijn vriendin alvast voor de Opzoomerprijs.